Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ LE MANS 1966
Αυτός είναι ο τίτλος της κόντρας ανάμεσα σε δύο από τις σημαντικότερες μάρκες του παγκοσμίου Motorsport, η οποία κορυφώθηκε πριν από κάτι παραπάνω από μισόν αιώνα, στον αλήστου μνήμης αγώνα των 24 ωρών του Le Mans του 1966. Ένας «πόλεμος» με όλη τη σημασία της λέξης μιας και οι ρίζες τούτης της διαμάχης απαντώνται στις αρχές της δεκαετίας του 1940. Με τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο να μαίνεται, Ferrari και Ford διαδραμάτισαν σημαίνοντα ρόλο στις εξελίξεις της εποχής, μιας και η «scuderia» είχε λάβει διαταγή από την κυβέρνηση του Benito Mussolini, προκειμένου να κατασκευάσει τους κινητήρες και τα εξαρτήματα των αεροσκαφών της ιταλικής πολεμικής αεροπορίας, την ώρα που η Ford συνεργαζόταν στενά με τις Συμμαχικές Δυνάμεις, ώστε τα αεροπλάνα Β-24 με κινητήρες των «μπλε οβάλ» να βομβαρδίσουν τις εγκαταστάσεις της Ferrari! Έπρεπε, όμως, να περάσουν σχεδόν δύο δεκαετίες, προκειμένου αυτή η υποβόσκουσα προαιώνια κόντρα να εκδηλωθεί. Και μάλιστα με τρόπο εκκωφαντικό. Εκείνη την εποχή στον αγώνα κυριαρχούσαν οι ευρωπαίοι κατασκευαστές και δη η Porsche, η Alfa Romeo και η Ferrari.
Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν ο Henry Ford II έπαιρνε μια πολύ σημαντική απόφαση: την εμπλοκή της εταιρίας του στους αγώνες ταχύτητας και κυρίως στον πολύ απαιτητικό 24άωρο αγώνα Le Mans. Το πλάνο του Αμερικανού επιχειρηματία ήταν πλήρως οργανωμένο. Μόνο που του έλειπε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι για τη συμπλήρωση του παζλ: δε διέθετε το κατάλληλο αγωνιστικό αυτοκίνητο. Ο Ford είχε αποφασίσει πως για να μπορέσει να εκπληρώσει την επιθυμία του για νίκη στο La Mans έπρεπε να αγοράσει μία από τις συγκεκριμένες εταιρείες. Ο Φορντ ταξίδεψε με ένα αεροπλάνο από το Ντιτρόιτ στην Ιταλία για να αγοράσει τη Ferrari. Επομένως, αγοράζοντας τη Ferrari θα είχε έτοιμο και αγωνιστικό μοντέλο και μια ομάδα έμπειρη για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις! Οι διαπραγματεύσεις όδευαν προς το τέλος τους, με τον Ford να έχει ακουμπήσει στο τραπέζι 10 εκατομμύρια δολάρια, ποσό αστρονομικό για τα δεδομένα της εποχής.
Ο Ferrari όμως έκανε πίσω όταν διαπίστωσε πως στους όρους της συμφωνίας υπήρχε κι ένας, ο οποίος προέβλεπε πως η Ford θα είχε τον πλήρη έλεγχο της αγωνιστικής ομάδας αλλά και της εταιρείας συνολικά. Ήταν κάτι το οποίο δεν θα μπορούσε ποτέ να δεχθεί ο «Commendatore», ο οποίος διεμήνυσε στον Ford πως η συμφωνία δεν θα ολοκληρωνόταν. Μάλιστα ήταν τόσο εκνευρισμένος, ώστε σημείωσε δίπλα στους όρους με κόκκινο μελάνι πως ήταν «μη αποδεκτοί» και πέταξε το προσύμφωνο στους εκπροσώπους του Ford, χρησιμοποιώντας «λέξεις, οι οποίες δεν συμπεριλαμβάνονται σε κανένα λεξικό», όπως χαρακτηριστικά είπε ο παριστάμενος σε όλη τη διαδικασία των διαπραγματεύσεων γραμματέας του Ferrari, Franco Gozzi. Κι έτσι αποχώρησε από την αίθουσα των διαπραγματεύσεων χωρίς άλλες κουβέντες. Ήταν ολοφάνερο πως ο «πόλεμος» ανάμεσα στον Ford και τον Ferrari είχε περάσει στο επόμενο στάδιό του. Στο Μαρανέλο, οι Ιταλοί δούλευαν πυρετωδώς για τη συμμετοχή της ομάδας στον αγώνα Le Mans του 1963, κατασκευάζοντας ένα αυτοκίνητο, το οποίο πέραν των εξαιρετικών επιδόσεων που του χάρισε ο τετράλιτρος V12 κινητήρας, κατάφερνε να μαγνητίζει τα βλέμματα στο πέρασμά του.
Η 330 Ρ3 ήταν το αυτοκίνητο με το οποίο η Ferrari φιλοδοξούσε να σαρώσει τα πάντα. Τη νίκη όμως η «scuderia» την πανηγύρισε με την 250 Ρ των Ludovico Scarfiotti και Lorenzo Bandini με τον τρίλιτρο V12. Μάλιστα η Ferrari έκανε κατάληψη στις έξι πρώτες θέσεις της κατάταξης, ανεξαρτήτως κατηγορίας, με πέντε 250 Ρ και GTO και μία 330 LMB να κλέβουν την παράσταση. Στο Ντιτρόιτ οι μηχανικοί της Ford ενέτειναν τις προσπάθειές τους για να ετοιμάσουν εγκαίρως το αγωνιστικό όχημα, το οποίο θα έβαζε τέλος στην παντοκρατορία της Ferrari στο Le Mans. Το έργο δεν ήταν εύκολο, όμως η Ford είχε έναν πολύ σημαντικό σύμμαχο: τη βρετανική Lola. Εκείνη την εποχή η Lola διέθετε ένα πολύ αξιόλογο αγωνιστικό, το Mark 6 GT, το οποίο εφοδιαζόταν με κινητήρες της Ford. Το 1963 υπολογιζόταν ως ένα αυτοκίνητο που θα αμφισβητούσε τα πρωτεία της Ferrari, όμως στην πράξη τούτο δεν συνέβη, μιας και το Mk6 GTO εγκατέλειψε στην ευθεία Mulsanne με σπασμένο μοτέρ.
Η 330 Ρ3 ήταν το αυτοκίνητο με το οποίο η Ferrari φιλοδοξούσε να σαρώσει τα πάντα. Τη νίκη όμως η «scuderia» την πανηγύρισε με την 250 Ρ των Ludovico Scarfiotti και Lorenzo Bandini με τον τρίλιτρο V12. Μάλιστα η Ferrari έκανε κατάληψη στις έξι πρώτες θέσεις της κατάταξης, ανεξαρτήτως κατηγορίας, με πέντε 250 Ρ και GTO και μία 330 LMB να κλέβουν την παράσταση. Στο Ντιτρόιτ οι μηχανικοί της Ford ενέτειναν τις προσπάθειές τους για να ετοιμάσουν εγκαίρως το αγωνιστικό όχημα, το οποίο θα έβαζε τέλος στην παντοκρατορία της Ferrari στο Le Mans. Το έργο δεν ήταν εύκολο, όμως η Ford είχε έναν πολύ σημαντικό σύμμαχο: τη βρετανική Lola. Εκείνη την εποχή η Lola διέθετε ένα πολύ αξιόλογο αγωνιστικό, το Mark 6 GT, το οποίο εφοδιαζόταν με κινητήρες της Ford. Το 1963 υπολογιζόταν ως ένα αυτοκίνητο που θα αμφισβητούσε τα πρωτεία της Ferrari, όμως στην πράξη τούτο δεν συνέβη, μιας και το Mk6 GTO εγκατέλειψε στην ευθεία Mulsanne με σπασμένο μοτέρ.
Συνεχίζεται…
Θανάσης Γεωργιάδης Γ2
