Γράφει η Αγοραστού Παναγιώτα
Δυστυχώς η σημερινή γενιά μεγαλώνει σε ένα πιο δύσκολο κι ανασφαλές περιβάλλον. Κοινωνική κριτική και λογοκρισία υπάρχει παντού και ειδικά στον χώρο του σχολείου. Ο χώρος αυτός δεν προσφέρει μόνο για εκπαίδευση και μάθηση, είναι παράλληλα κι ένας χώρος κριτικής.
Τα χρόνια της εφηβείας φορτώνουν τους εφήβους όχι μόνο με υποχρεώσεις εκπαιδευτικού τύπου, αλλά και με ευθύνες σχετικά με το πώς θα πρέπει να ντυθούν, τι δεν πρέπει και τι πρέπει να πουν για να γίνουν αποδεκτοί στο περιβάλλον του σχολείου. Η αλήθεια είναι ότι, οι μαθητές περνούν τόσες πολλές ώρες και μέρες μαζί, στις ίδιες αίθουσες, στην ίδια αυλή κι όμως στην πραγματικότητα κανείς δεν γνωρίζει τον άλλον. Δεν είναι αυτό λίγο περίεργο; Παιδιά και καθηγητές συμβιώνουν για εννιά μήνες, στους ίδιους χώρους κι όμως είναι σαν να ζουν παράλληλα χωρίς να γνωρίζονται μεταξύ τους.
Μάλιστα κάποιοι έχουν άποψη για την εμφάνιση, για τα ρούχα, τις αντιδράσεις, το σώμα κάποιων μαθητών. Σχολιάζουν θετικά ή αρνητικά ή και προβαίνουν σε σχολική βία λεκτική ή σωματική. Με αποτέλεσμα οι θιγμένοι μαθητές να ντρέπονται. Σύμφωνα με τον Γ.Β « Νιώθεις ότι σε βλέπουν πάντα, όπου και να σταθείς. Νιώθεις τις αηδιαστικές τους σκέψεις, όσο σε κοιτάνε επίμονα. Με την άκρη του ματιά σου πιάνεις τον αναστεναγμό τους από την ανακούφιση είτε από την απογοήτευση τους. Θα ήθελαν να ήσουν πιο αδύναμος, πιο μαλθακός, πιο ψηλός, πιο κοντός. Θα ήθελαν να ήσουν ήσυχος….».
Όσο για τα κορίτσια, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα.
Η Μ.Α υποστηρίζει: «Αν φοράς άνετα ρούχα, “δεν είσαι γυναίκα”, αν φοράς λίγα ρούχα “Προκαλείς” και σου κολλάνε διάφορα επίθετα…»
Και η Μ.Β συνεχίζει «Πολλοί μου λένε: με το να ντύνεσαι “έτσι” κάνεις τους γύρω σου, συμμαθητές καθηγητές σου να νιώθουν άβολα.
Γιατί τους κάνω όμως να νιώθουν τόσο άβολα;
“Ε , να με το να δείχνεις την κοιλιά σου!
Η κοιλιά μου κάνει τους άλλους να νιώθουν άβολα;
“Αποσπά την προσοχή….. και δε φαίνεσαι σοβαρή στα μάτια τους».
Τελικά, η εμφάνιση γίνεται η αφορμή για να εκφράσουν οι συνομήλικοι αλλά και οι μεγαλύτεροι την άποψή τους σχετικά με το χαρακτήρα της μαθήτριας αλλά και του μαθητή και την αξία τους. Αυτό όμως δεν είναι προκατάληψη; Δεν υπάρχει προκλητικό ντύσιμο υπάρχει προκλητικό μυαλό!
Κανένας, τελικά, δεν νοιάζεται για το τι έχει να πει ένα έφηβος, για το τι αισθάνεται, επειδή έχουν σχηματίσει ήδη μια γνώμη γι΄αυτόν από την εμφάνισή του. Με όλη αυτήν την κοινωνική κριτική είναι φυσικό οι έφηβοι να αισθάνονται ότι πνίγονται, ότι δεν μπορούν να αναπνεύσουν και οι μέρες στο σχολείο να περνάνε δύσκολα! Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια ότι δεν υπάρχουν, άτομα στα οποία μπορεί να μιλήσει κανείς να τους συμβουλευτεί και να τον βοηθήσουν να αισθανθεί καλύτερα.
