Η 21 Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, όπου μας δίνεται η ευκαιρία να γιορτάσουμε μία από τις πιο πολύτιμες μορφές έκφρασης.  Το σίγουρο είναι ότι η ποίηση αποτελεί ένα από τα πιο εκφραστικά μέσα για να δώσει κανείς ζωή στα συναισθήματά του.

Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, που δημιουργήθηκε από την UNESCO καθιερώθηκε μετά από πρωτοβουλία του Έλληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα. Η εισήγησή του έφτασε με επιστολή στα χέρια του ποιητή και μελετητή της ποίησης Κώστα Στεργιόπουλου, προέδρου τότε της Εταιρείας Συγγραφέων. Η ποιήτρια Στεφάνου πρότεινε ως ημέρα εορτασμού την 21η Μαρτίου, την ημέρα της εαρινής ισημερίας, που συνδυάζει το φως από τη μία και το σκοτάδι από την άλλη, όπως η ποίηση, που συνδυάζει το φωτεινό της πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους.

Ποιος καλύτερος τρόπος να γιορτάσουμε αυτή την ημέρα, λοιπόν, στο πλαίσιο της φιλαναγνωσίας και του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας από το να διαβάσουμε μερικά από τα πιο όμορφα ποιήματα που έχουν γράψει Έλληνες και ξένοι ποιητές;

Για τον σκοπό αυτόν, λοιπόν, συγκεντρωθήκαμε στον αγαπημένο μας χώρο, τη σχολική Βιβλιοθήκη και επιλέξαμε μέσα από πολλά ποιήματα που διαβάσαμε το παρακάτω ποίημα που άρεσε στην πλειοψηφία των μαθητών/τριών:

Το ποίημα προέρχεται από τη συλλογή «Εκ του πλησίον» του Οδυσσέα Ελύτη, που δημοσιεύτηκε δύο χρόνια μετά τον θάνατο του.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Την άνοιξη αν δεν την βρεις την φτιάχνεις

Ναι την φτιάχνεις.

Κάθε φορά από την αρχή.

Όλο και πιο ζωντανή.

Όλο και πιο ποτισμένη.

Ναι την φτιάχνεις.

Με εκείνα τα χρώματα που σημαίνουν αρμονία.

Και με εκείνες τις λέξεις που δηλώνουν αρχή.

Ναι την φτιάχνεις.

Με εκείνο το φως, που μπορεί να σου δώσει Παράδεισο.

Και με εκείνα τα λουλούδια που μυρίζουν ζωή.

Ναι την φτιάχνεις.

Με εκείνο το άρωμα της αθάνατης, Ελπίδας.

Και με εκείνη την Πίστη που θα σε κάνει να μην φοβηθείς.

Ναι την φτιάχνεις λοιπόν.

Με υλικά αγνά για την ψυχή σου.

Και με στιγμές απλές που χαρίζουν αιώνιες χαρές

Που σε ακούν στην σιωπή.

Και δεν έχουν ανάγκη τα λόγια για εξηγήσεις.

Ναι την φτιάχνεις.

Με εκείνα τα όνειρα που θα σε γεμίσουν υποσχέσεις.

Και με εκείνα τα χαμόγελα που θα σου δείξουν πως πρέπει να ζεις.

Διότι, αν δεν κουβαλάς την Άνοιξη μέσα σου, πρέπει να μάθεις να την χτίζεις.

Από το χειρότερο σκοτάδι στο πιο λαμπερό φως.

Μην την αφήσεις ποτέ να φύγει.

Διότι, όσο πιο δυνατά μπαίνει αυτή, τόσο πιο εύκολα διώχνει τους χειμώνες από την καρδιά σου.

Να την αγαπάς την Άνοιξη.

Όχι μόνο για τα όμορφα και τα ανάλαφρα ρούχα που φοράς.

Μήτε για τους καταγάλανους ουρανούς που σου δωρίζει.

Αλλά για την Αναγέννηση που σε κάνει να ζεις.

Εκείνον τον γλυκό αέρα που δροσίζει την ψυχή σου.

Και εκείνον τον ήλιο που σου χαρίζει ζεστασιά.

Να της δίνεις γεύση λοιπόν.

Σαν εκείνη την βαριά και γλυκιά, που μόνο ο Έρωτας μπορεί να δώσει.

Και μην στεναχωριέσαι αν ξαφνικά χαθεί ή απλά δεν σου έρθει.

Διότι, την Άνοιξη αν δεν την βρεις, την φτιάχνεις.

Υπεύθυνες καθηγήτριες:

Γαλανή Σοφία

Ξανθούλη Παρασκευή