«Γι’ αυτά πολεμήσαμε»
Έχουν περάσει τόσα χρόνια, έχει χυθεί τόσο μελάνι, έχουν γίνει τόσες πολλές συζητήσεις και ακόμα τίποτα… Η Ελλάδα παραμένει ορφανή καθώς ένα μεγάλο τμήμα του πολιτισμού της κλάπηκε από τον Λόρδο Έλγιν και μεταφέρθηκε στο Λονδίνο.
Πάντα περίμενα πως θα πρυτανεύσει η λογική και όλοι εκείνοι που κάθονται γύρω από τα μεγάλα τραπέζια θα αφουγκραστούν τις απεγνωσμένες κραυγές της πληγωμένης μας χώρας. Ήλπιζα πως μια μέρα θα πάψει αυτή η κατάφωρη αδικία απέναντι στη χώρα μου… Όμως τίποτα!
Όταν φτιάχτηκε το Μουσείο όμως Ακρόπολης, αναθάρρησα! Τώρα, σκέφτηκα, που κι εμείς έχουμε ένα χώρο τόσο όμορφο όσο και το Βρετανικό Μουσείο, θα γυρίσουν πίσω τα χαμένα μας παιδιά. Έχουν πλέον σπίτι. Έπαψε να ισχύει η δικαιολογία ότι δεν υπάρχει μέρος να προστατευθούν τα τόσο αξιόλογα και ανεκτίμητα έργα. Αλλά και πάλι… τίποτα!
Οι φωνές των Ελλήνων αλλά και των ξένων που ζητούν την επιστροφή των μαρμάρων πληθαίνουν αλλά όσο αυτές πληθαίνουν, τόσο κωφεύουν τα αυτιά των υπευθύνων. Κρίμα…
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να αφήνουμε όλοι ατιμώρητη μια τέτοια κλοπή. Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε και θα καταλάβουν όλοι ότι δεν μιλάμε απλά για ένα πείσμα, δεν μιλάμε απλά για λίγα μάρμαρα και μερικά γλυπτά, δε μιλάμε απλά για κάποια έργα μιας άλλης εποχής. Μιλάμε για την υπερηφάνεια μας. Μιλάμε για την ταυτότητά μας. Μιλάμε για την σύνδεσή μας με την έννοια της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Μιλάμε για τον θεμέλιο λίθο της ιστορίας μας, τη βάση πάνω στην οποία οικοδομήθηκε η νεότερη ιστορία μας. Μιλάμε για τους κόπους, τις ελπίδες, τους φόβους, τις αγωνίες που χρωμάτισαν με διάφορους τρόπους τη ζωή μας. Μιλάμε για μας!!!
« Γι’ αυτά πολεμήσαμε», όπως έλεγε και ο στρατηγός Μακρυγιάννης. Και γι’ αυτά τα μάρμαρα θα συνεχίσουμε να πολεμάμε!
Νικολέτα Λυκοθανάση
