Ώρες-ώρες κάθομαι και σκέφτομαι ότι ζούμε στο Μεσαίωνα. Σε σκοτεινές δηλαδή εποχές. Φόβος, άγχος… σε μια κοινωνία που κατά τα άλλα δε χωράει, δε δέχεται διακρίσεις, είμαστε όλοι ίσοι. Και ενώ κάποιοι επιχειρούν να περπατήσουν στο φως και να φύγουν από αυτό το μαύρο σκοτάδι… τσουπ! Έρχονται άνθρωποι, χωρίς παιδεία, που δεν αναγνωρίζουν βασικές ανθρώπινες αξίες και δικαιώματα και καταπατούν, ανενόχλητοι (ίσα-ίσα υποστηριζόμενοι μερικές φορές), βασικές ελευθερίες άλλων ανθρώπων. Σκέφτομαι επίσης και αναρωτιέμαι αν ποτέ θα ξημερώσει. Δεν μπορώ να δώσω ξεκάθαρη απάντηση, όμως, θεωρώ πως οι επιφανειακές περιττές φαμφάρες, δεν προσφέρουν τίποτα, το αντίθετο μάλιστα.
Στο τέλος, όμως, νικάει πάντα η αγάπη. Νικάει;
Κάποιοι άνθρωποι, πάλι, δε λαμβάνουν ίσως την απαραίτητη ποσότητα αγάπης και φτάνουν σε σημείο να ζητήσουν προσοχή με άσχημο, άγριο τρόπο.
Η «Ελπίδα αυτού του τόπου», όπως συνηθίζεται να λέγεται από μεγαλύτερες γενιές, δε θα αλλάξει τίποτα αν δεν αποκτήσει την κατάλληλη μόρφωση, τα κατάλληλα ερεθίσματα για να πάει μπροστά. Και εδώ κολλάει περίφημα το «Εμπρός, πίσω» του Περίανδρου Πώποτα. Τι, όχι;
«Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ.
Καληνύχτα.»
- Μάνος Χατζηδάκις
Και πριν βιαστείτε να πέσετε να με φάτε, όχι! Προφανώς και δεν τα ξέρω όλα. Δεν μπορούμε να διαπραγματευόμαστε όμως εν έτει 2024 βασικές ελευθερίες, βασικά ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ δικαιώματα.
Τσακαλίδης Παύλος
