Σε μία χώρα όπου τα σχολεία λειτουργούν σαν “φυλακές” για τους μαθητές και τα θρανία «αξιοποιούνται» ομοίως με τους τοίχους των φυλακών, χαραγμένα και μολυβιασμένα από δεξιά έως αριστερά, από πάνω μέχρι κάτω, λόγω της πλήξης των παιδιών (Ακριβώς, των παιδιών. Παιδιά είμαστε, ναι, ακόμη! Είμαστε ακόμη παιδιά!) μήπως, εν τέλει, φταίει κάτι άλλο; Μήπως αιτία αυτής της βαρετής προς τους μαθητές εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι η αδυναμία των καθηγητών να δοκιμαστούν, να τολμήσουν να κάνουν διαφορετικό; Να δουν τι τους ταιριάζει, τι ταιριάζει στους μαθητές τους; Πώς να το κάνουν όμως, να μου πεις, αυτό το διαφορετικό, όταν κάθε τι εναλλακτικό, πρωτοπόρο, είναι χάσιμο μαθήματος… Για τους μαθητές, επειδή ξεφεύγουν από τη ρουτίνα, για τους γονείς, οι οποίοι συνήθισαν στις “παραδοσιακές” μεθόδους με βιβλία και τετράδια, για τους ίδιους, επειδή κάθε καινούργια μέθοδος απαιτεί ένα γενναιόδωρο διάστημα προσαρμογής. Κι εκεί είναι που αρχίζει αυτός ο φαύλος κύκλος. Τα ίδια και τα ίδια! Ξανά και ξανά! Αχ, μόνο εγώ βαριέμαι;
Ευτυχώς, υπάρχουν και οι άλλοι. Αυτοί που έχουν εντοπίσει τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να επιβληθούν, τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να διδάξουν αποτελεσματικά. Και τα συμπεράσματα για αυτούς είναι, ως επί το πλείστον, θετικά. Αν τους βοηθούσαν και άλλοι παράγοντες, όπως για παράδειγμα ο αριθμός των μαθητών ανά τάξη, θα ήταν, θεωρώ, εκπληκτικά. Άρα, μήπως λοιπόν σε κάποιες περιπτώσεις δε φταίνε αποκλειστικά οι μαθητές αλλά μερίδιο ευθύνης έχει και ο εκάστοτε καθηγητής; Όχι;
Τσακαλίδης Παύλος
