Το όνειρο ενός υπολογιστή

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μικρό σπιτάκι. Και  μέσα σε αυτό το σπιτάκι ζούσε ένας υπολογιστής. Αυτός ο υπολογιστής είχε ένα όνειρο. Να πάει στο διάστημα! Όμως ήξερε ότι αυτό δεν γινόταν. Δεν  είχε φωνή να μιλήσει, και να μπορούσε όμως ήταν απλά ένας  υπολογιστής. Ποιος θα τον άκουγε; Γι’ αυτό ήταν πολύ στεναχωρημένος. Όλη μέρα σκεφτόταν πως θα καταφέρει να φύγει και να φτάσει στα άστρα. Καθώς έβλεπε ότι δεν μπορούσε να γίνει τίποτα, μέρα με τη μέρα βυθιζόταν σε μαύρη απελπισία. Και αυτό ήταν η αιτία που άρχισε να δουλεύει όλο και πιο αργά όλο και πιο αργά….

Αυτό  μέχρι που μια μέρα άκουσε το μικρό γιο της οικογένειας  να λέει ότι στο σχολείο,  η κυρία του τους μίλησε για την ανακύκλωση υπολογιστών. Ευθύς τέντωσε τα αυτιά του… αυτιά..ότι είχε για να ακούει τέλος πάντων, και έμαθε πολλά πράγματα ! Στην αρχή άκουσε πως εσωτερικά ήταν φτιαγμένος από χρυσό και ασήμι !Ήταν εκατομμυριούχος!  Ευθύς φαντάστηκε πως θα ήταν να ταξιδέψει στη Χαβάη και να κάνει σερφινγκ πάνω στα άγρια κύματα! Θα αγόραζε δικό του σκάφος και έπειτα θα χόρευε με τις χαβανέζες και θα φόραγε λουλούδια και, και…..

-…..και μαμά άκου και το καλύτερο ! Οι παλιοί ανακυκλωμένοι υπολογιστές μπορούν ,με το χρυσάφι και όλα τα άλλα μέταλλα μέσα τους, να γίνουν νέα αντικείμενα! Για παράδειγμα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως θήκες δοντιών, για νέους υπολογιστές και… για σωλήνες διαστημόπλοιων! Δεν είναι τέλειο και…..

Τώρα ο υπολογιστής ήταν πλημυρισμένος από χαρά! Τόσο πολύ που πήρε μπροστά!

-      Μαμά; Ποιος άνοιξε τον υπολογιστή; Πάω να τον κλείσω.

Καθώς ο μικρός τον έκλεινε άρχισε να σκέφτεται τις επιλογές που είχε.

-Σίγουρα δεν θέλω να γίνω θήκη για τα δόντια κάποιου παππού! Έπειτα δεν θέλω να ξαναγίνω υπολογιστής! Εφτά χρόνια στην ίδια δουλειά βαρέθηκα πια. Το βρήκα! Πύραυλος θα γίνω!

Ευθυμίου Μάρα

 

Άκουσα πως ήρθε η ώρα μου…. Είμαι πλέον ξεπερασμένης τεχνολογίας, ο άνθρωπος που με χρησιμοποιούσε δεν με χρειάζεται πια. Θα με πάει στην ανακύκλωση με τα άλλα χαλασμένα computers. Το σώμα μου θα διασπαστεί σε χίλια μικρά κομματάκια που θα δώσουν ζωή σε νέους υπολογιστές που θα είναι καλύτεροι και πολύ πιο σύγχρονοι. Αυτό είναι το όνειρο μου για την μεταμόρφωσή μου. Θα με αφήσουν αρχικά σε ένα κατάστημα ανακύκλωσης συσκευών και ύστερα θα μεταφερθώ σε ένα εργοστάσιο ανακύκλωσης υπολογιστών και από εκεί ξεκινάει το ταξίδι της μεταμόρφωσης μου…

Η διαδικασία μεταμόρφωσής μου είναι περίπλοκη. Αρχικά θα ξεχωρίσουν τα μέρη μου περιέχουν μέταλλο και θα τα λιώσουν, τα μέταλλά μου θα δώσουν ζωή σε άλλους υπολογιστές ή τεχνολογικά επιτεύγματα. Ο επεξεργαστής μου και η κάρτα μνήμης μου περιέχουν χρυσό. Έτσι θα μπουν μέσα σε νερό και ίσων άλλα υλικά, για να φύγουν τα κεραμικά μέρη και να μείνει σκέτος ο χρυσός. Ο χρυσός μου θα πάει σε κάποιον άλλο επεξεργαστή ή σε μια άλλη εντελώς νέα τεχνολογία.

       Μετά από αυτό το μεγάλο ταξίδι θα είμαι σε πολλά μέρη του κόσμου και θα πραγματοποιηθεί το δεύτερο όνειρό μου μαζί, με αυτό εγώ θα κάνω τον γύρω του κόσμου και θα μείνω εκεί σε λίγες ώρες!

 Όμως αν τελικά δεν με πάει στην ανακύκλωση;;;

Αν με πετάξει σε έναν απλό κάδο ;;;

Θα παραμείνω μια «μπακατέλα»  για πάντα, που θα καταλήξει στην χωματερή! Τα περισσότερα από τα μέρη μου είναι δηλητηριώδεις αν περάσουν στο κύκλο του νερού. Με αποτέλεσμα όχι μόνο δεν θα χρησιμοποιούμαι  αλλά θα είμαι και η αιτία ασθενειών πολλών ανθρώπων!

Ωχ! Ήρθε να με πάρει … Το τέλος μου λοιπόν το αφήνω πάνω σας. Θα ζήσω ευτυχισμένος σε όλα τα μέρη του κόσμου; Ή θα είμαι η αιτία καταστροφής για το περιβάλλον; Τι πιστεύετε;;;

 Καμπίτση Αντωνία

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΝΟΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ

    Τις σημερινές εποχές που η τεχνολογία έχει εξελιχθεί τόσο πολύ οι άνθρωποι σχεδόν εξαρτώνται από αυτή. Έτσι σε κάθε σπίτι υπάρχει σίγουρα ένας. Τι γίνεται  όμως όταν ένας υπολογιστής χαλάσει; Οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται να τον πετάξουν σε έναν κάδο ή να τον καταχωνιάσουν σε ένα σκοτεινό μέρος της αποθήκης. Όμως όλοι οι άνθρωποι κάνουν ένα βασικό λάθος. Ποιο είναι αυτό; Κανείς δεν ρωτάει τον υπολογιστή. Ας πάμε να δούμε την ιστορία ενός υπολογιστή, του εξυπνούλη ο οποίος δουλεύει σε μια εταιρεία:

    Μια φορά κι έναν καιρό σε μια μεγάλη εταιρεία όπου η απασχόληση της ήταν οι διαδικτυακές πωλήσεις ζούσε ο Εξυπνούλης ο οποίος ήταν ένας χαρισματικός υπολογιστής που δούλευε στην εταιρεία από το ξεκίνημα της. Οι άνθρωποι δούλευαν πάνω σε αυτόν περίπου 15 χρόνια και ποτέ δεν είχε σταματήσει ή κολλήσει εν ώρα δουλειάς. Όλες οι σημαντικές υποθέσεις και έγραφα σε αυτόν γράφονταν και αποθηκεύονταν. Ήταν το καμάρι της εταιρίας. Μια μέρα η Πελαγία, μια υπάλληλος της εταιρίας και χρήστης του Εξυπνούλη κατέγραφε τα έσοδα της χρονιάς στον Εξυπνούλη ο οποίος όπως πάντα. Ξαφνικά ο υπολογιστής έκλεισε και τα αρχεία χάθηκαν. Η Πελαγία τρομοκρατημένη καθώς δεν υπήρχαν αντίγραφα φώναξε τον διευθυντή. Αυτός νευριασμένος έδωσε εντολή να τον κλείσουν στην αποθήκη με τις σφουγγαρίστρες, όλοι τον αποχαιρέτησαν. Μέσα στην αποθήκη ήταν πολύ σκοτεινά και ο Εξυπνούλης δεν έβλεπε τίποτα.

-Πως βρέθηκα εγώ εδώ και γιατί, για ένα μικρό λαθάκι; Είναι άδικο, πολύ άδικο.

   Ξημέρωσε ο Εξυπνούλης ευτυχώς βγήκε από την αποθήκη με τη βοήθεια της Πελαγίας. Του είπε να περιμένει το λεωφορείο της ανακύκλωσης, έτσι κι έκανε. Όταν ήρθε μπήκε μέσα και είδε κι άλλους πολλούς υπολογιστές. Μίλησε μαζί στην διαδρομή για το τι ήθελε να γίνει. Πολλοί ήθελαν να γίνουν διακοσμητικά για τους γυαλίζουν και να τους καμαρώνουν. Άλλοι ήθελαν να γίνουν ξανά υπολογιστές και άλλα διάφορα τεχνολογικά.

-Εγώ θέλω να χρησιμοποιηθώ ως μέταλλο στην εταιρία που δούλευα παλιά είπε ο Εξυπνούλης.

Το λεωφορείο σταμάτησε. Έφτασαν στο εργοστάσιο, ήταν τεράστιο καθώς στέγαζε τα όνειρα χιλιάδων υπολογιστών και τα πραγματοποιούσε.

-Ήρθε η ώρα.

Αναστέναξε ο Εξυπνούλης και διάβηκε την πόρτα του εργοστασίου στα χέρια ενός εργάτη. Στην αρχή τους κατηγοριοποίησαν και αργότερα άρχισαν να ξεχωρίζουν τα μέταλλα από τα πλαστικά. Οι Εξυπνούλης δεν πονούσε αλλά γαργαλιόταν. Όταν τελείωσε η διαχώριση τους αποθήκευσαν προσωρινά σε μια μεγάλη αποθήκη, όχι σαν αυτή που τον είχαν πετάξει.

-Πως νιώθετε; Ψιθύρισε ο Εξυπνούλης στους άλλους υπολογιστές.

-Ανυπομονούμε για την αυριανή μέρα. Είπαν όλοι με μια φωνή.

-Κι εγώ. Αναφώνησε ο Εξυπνούλης και αποκοιμήθηκε.

-Ωχ τι φώς είναι αυτό; Μα που είμαι; Ήταν αλήθεια, όλα ήταν ένα όνειρο που πέρασε. Βρισκόταν πάλι στην αποθήκη. Ήξερε ότι εκεί θα καθόταν για όλη του τη ζωή μαζί με τις σφουγγαρίστρες σε αυτό το μικρό και σκοτεινό αποθηκάκι με μόνο σύντροφο το λιγοστό φώς που έμπαινε από τον μικρό φεγγίτη. Τότε ακούστηκαν κάτι κλειδιά και σε λίγα δευτερόλεπτα άνοιξε η πόρτα. Ήταν η Πελαγία η οποία τον πήρε και είπε:

-Πάμε για ανακύκλωση μικρούλη……..

                                                                                                                     ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΑΡΤΑΚΗΣ

 

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΝΟΣ

ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ

 

 

Σε ένα παλιό σκονισμένο πατάρι βρισκόταν ένας , το ίδιο παλιός και σκονισμένος  υπολογιστής που είχε να χρησιμοποιηθεί εδώ και αρκετό καιρό …Αυτό το γεγονός τον έκανε να μισήσει τη δουλειά του και αποφάσισε να φύγει από το σπίτι μια για πάντα! Θα πήγαινε στην ανακύκλωση και εκεί θα γινόταν κάτι καινούριο! Εκεί, θα διαχώριζαν τα εξαρτήματα του, μέταλλα, χρυσός, ασήμι κ.α. Οι  εργαζόμενοι στο εργοστάσιο θα έλιωναν τα μέταλλα αυτά και θα έβαζαν το χρυσό σε ένα ειδικό υγρό. Ύστερα από αυτή την περίπλοκη διαδικασία, τα υλικά θα ήταν έτοιμα για να συντελέσουν στη δημιουργία ενός νέου υπολογιστή!  Όμως μια σκληρή αλήθεια του χάλασε τα σχέδια … Δυστυχώς, αυτό δεν ήταν εύκολο γιατί όπως καταλαβαίνετε δεν είχε πόδια, ούτε ήξερε προς τα που ήταν η ανακύκλωση .Στενοχωρημένος που καταστράφηκαν όλα του τα όνειρα, έπεσε σε αναφιλητά …

Ξάφνου, βήματα ακούστηκαν και κάποιος άνοιξε την πόρτα του παταριού! Ο πατέρας της οικογένειας μπήκε μέσα και πήρε στην αγκαλιά του τον υπολογιστή .Τον σήκωσε ψηλά και τον έβγαλε από το πατάρι που τόσο καιρό βρισκόταν!! Ωχ!!  Πού τον πήγαινε; Στην ανακύκλωση; Στα σκουπίδια; Θα γινόταν το όνειρο του πραγματικότητα;

       Δέσποινα Βενιανάκη Α3