Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα δάσος μαγικό που τα ζώα μπορούσαν να μιλούν, ζούσε ένας τζίτζικας χαρωπός, καλλίφωνος, όμορφος και καλοσυνάτος. Όμως είχε και ένα ελάττωμα, ήταν τεμπέλης και του άρεσε όλη μέρα να τραγουδάει και να κοιμάται…

Ενώ λοιπόν τα μυρμήγκια δούλευαν σκληρά για να μαζέψουν τροφή για τον δύσκολο χειμώνα που θα ερχόταν, εκείνος απλά τραγουδούσε και λιαζόταν.

-Σταμάτα να τραγουδάς και έλα να βοηθήσεις, του λέει ένα μυρμήγκι νευριασμένο.

-Κάθισε να ξεκουραστείς, δουλεύεις όλη μέρα και δε χαίρεσαι καθόλου τη ζωή και τον όμορφο καιρό.

Τότε το μυρμήγκι σκέφτηκε πως ίσως πράγματι να χρειαζόταν ένα διάλειμμα οπότε αποφάσισε να καθίσει να ξεκουραστεί και θα συνέχιζε την δουλειά αργότερα υπό έναν όρο, να τον βοηθούσε ο τζίτζικας. Αφού συμφώνησαν και οι δύο το μυρμήγκι ανέβηκε στο δέντρο και έκατσε δίπλα στον τζίτζικα που είχε ήδη αρχίσει το τραγούδι. Όταν άρχισε να βραδιάζει επέστρεψαν στη δουλειά. Κάθε μέρα γινόταν το ίδιο, δουλειά-διάλειμμα-δουλειά με τη διαφορά ότι κάθε μέρα το διάλειμμα γινόταν μεγαλύτερο ενώ οι ώρες δουλειάς λιγότερες και συνεχώς ανέβαλλε τη δουλειά του για την επόμενη μέρα.

Όταν ο χειμώνας έφτασε δεν είχε μαζευτεί αρκετό φαγητό για την οικογένεια του μυρμηγκιού και έτσι πέρασαν πολύ δύσκολο χρόνο. Το μυρμήγκι μετάνιωσε που παρασύρθηκε και δεν κόπιασε να συλλέξει τροφή αλλά ήταν πλέον πολύ αργά για να το διορθώσει.

Μετά από πολύ πείνα και υπομονή ήρθε το καλοκαίρι και το μυρμήγκι δεν άργησε να αρχίσει να δουλεύει. Διάλειμμα έκανε μόνο όταν ήταν απαραίτητο και τον επόμενο χειμώνα οι τροφές ήταν υπεραρκετές. Έτσι το πάθημα του έγινε μάθημα και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Ηθικό δίδαγμα : Πρέπει να κοπιάσεις για να πετύχεις τους στόχους σου!

Κουράκη Βασιλική