Ήμουν μόλις τεσσάρων και βρισκόμουν στην μεγάλη κατηφόρα του χωριού μου. Είχα αποφασίσει ότι θα έκανα για πρώτη φορά ποδήλατο. Ήμουν πολύ χαρούμενος αλλά και λίγο φοβισμένος επειδή ήταν κάτι καινούργιο.

Έβαλα το κράνος μου και πήρα φόρα, ο μπαμπάς μου βέβαια ήταν εκεί μήπως τον χρειαστώ. Όλα πήγαν καλά κατέβηκα την κατηφόρα κι εγώ κι ο αδερφός μου χωρίς να πέσουμε. Την άλλη μέρα το πρωί αποφασίσαμε να κάνουμε μία αρκετά μεγάλη απόσταση ώστε να το συνηθίσουμε καλύτερα. Έτσι κατά το μεσημεράκι που είχαμε χωνέψει το φαγητό ξεκινήσαμε την διαδρομή μας. Περάσαμε μια μεγάλη ανηφόρα κάμποσες ευθείες. Όμως άξιζε το κόπο βρεθήκαμε μπροστά σε μια πανέμορφη πηγή που έσταζε λίγο νερό. Ήταν φανταστικό! Μόλις ήπιαμε νερό ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Φυσικά η επιστροφή ήταν πολύ πιο διασκεδαστική και εύκολη αφού η ανηφόρα τώρα ήταν κατηφόρα. Όταν φτάσαμε σπίτι η μητέρα μου μας περίμενε όλο περιέργεια για να μάθει πώς περάσαμε.

Από τότε λατρεύω να πηγαίνω για ποδήλατο με τους φίλους μου. Το ποδήλατο για εμένα θα είναι κάτι ξεχωριστό. Και αυτή η εμπειρία μαζί με πολλές άλλες το κάνει ακόμα καλύτερο.

Πυροβολάκης Εμμανουήλ.