Ραγισμένο το θολό τζάμι που με εμποδίζει να σας  μιλήσω

Δύσκολη η ανάσα μου , δακρυσμένα τα μάτια μου από τη μάσκα

 που πρέπει να φορέσω…. .για να ακούω καθάρια τη δική σας.

Μαυρισμένη η ψυχή μου για το χαμένο χρόνο ….

Ίσως γιατί πάντα σας δίδασκα  το  «carpe diem»

(Μου στοιχίζει πολύ η έλλειψη  επικοινωνίας!)

Τα παιδιά θέλουν  επικοινωνία , συμβουλή ,τρυφερότητα

μητρική αγάπη ,στοργή και ένα  δάσκαλο να τους αφήσει να ονειρεύονται με ελεύθερη πνοή!

Χάθηκε μια άνοιξη  μα είναι άδικο να χαθεί το καλοκαίρι τους!

 Γιατί η άφεση, στο ακρόπρωρο της ανάσας, δεν είναι σπατάλη

 είναι η ανάγκη για ζωή!

 Όχι απομίμηση, ζωή αληθινή, σαν το δελφίνι που φαντάζεσαι ότι θα πεταχτεί μέχρι τον ουρανό μπροστά στα μάτια σου και θα πέσει με πελώριο παφλασμό μέσα στον υγρό χρόνο.!

Βενιανάκη Μαρία.