Πριν από κάτι μήνες, ένα απόγευμα, ενώ είχα βγει με την μικρή μου την ξαδέλφη Έλενα, για μια βόλτα με τα ποδήλατα, μου συνέβη κάτι τραγικό! Αρχικά, η Έλενα με ρώτησε εάν μπορούσα να οδηγήσω πολύ γρήγορα το ποδήλατο και να φτάσω σπίτι πριν από εκείνη.
Εγώ, το δέχτηκα σαν μία πρόκληση για τον εαυτό μου και αμέσως απάντησα θετικά. Έβαλα τα χέρια μου το τιμόνι, τοποθέτησα τα πόδια μου στα πετάλια και ξεκίνησα τόσο γρήγορα, που για μια στιγμή νόμιζα πως βρισκόμουν σε αεροπλάνο! Καθώς, προχωρούσα, και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα στο έδαφος να βλέπω από κοντά, το τσιμέντο. Ακούστηκε μια στριγκλιά και κάτι βήματα… έκλεισα τα μάτια μου και όταν τα ξανά άνοιξα είδα την Έλενα να κλαίει με λυγμούς. Κάνω να σηκωθώ αλλά αισθάνομαι σαν κάτι να με τραβάει κάτω. Ήταν το δεξί μου πόδι, που το είχα τραυματίσει άσχημα. Έπειτα, αφού αξιώθηκα να σηκωθώ, είδα πως έτρεχε πάρα πολύ αίμα και έβαλα τα κλάματα. Η Έλενα, με πήρε απ το χέρι βοηθώντας με να περπατήσω και προχωρήσαμε μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι. Εκεί η μητέρα μου περιποιήθηκε την πληγή και όλα έδειχναν να ήταν εντάξει! Όμως, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καλά… Την επόμενη μέρα, είχα σχολείο και ήθελα να πάω. Το πρωί καθώς ετοιμαζόμουν να ξεκινήσω, αισθάνθηκα έναν έντονο πόνο, αλλά δεν έδωσα και ιδιαίτερη σημασία. Μέχρι την Τρίτη ώρα, ήμουν κάπως καλύτερα, αλλά τελικά αποδείχθηκε πως τίποτα δεν ήταν όπως φαινόταν! Το πόδι μου άρχισε να στάζει αίμα και πήγα απευθείας να τηλεφωνήσω στους γονείς μου για να φύγω. Κατέληξα στο νοσοκομείο … οι γιατροί είπαν πως είχα πάθει μόλυνση στην πληγή… μου αφαίρεσαν το τσιρότο και μου έβαλαν μερκουρόχρωμα και κάτι άλλα υλικά για να καθαρίσει το αίμα. Όταν έφυγα από το νοσοκομείο αισθάνθηκα τόσο ανακουφισμένη!
Από εκείνη τη μέρα κατάλαβα πως δεν ήταν ανάγκη να αποδείξω στον οποιονδήποτε το τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω. Θα μπορούσα, εκείνο το απόγευμα να είχα τραυματιστεί πολύ πιο σοβαρά! Το μάθημα μου έγινε πάθημα!
