Μια μέρα καθώς έκανα βόλτα με το ποδήλατο είδα ένα πέταγμα το οποίο θα με πέταγε πάρα πολύ ψηλά αν έπαιρνα την απαραίτητη φόρα. Χωρίς να το σκεφτώ και πολύ πήρα φόρα και πήδηξα, όμως η φόρα που είχα πάρει ήταν αρκετή για να με ανεβάσει πολύ ψηλά με αποτέλεσμα να χάσω τον έλεγχο του ποδηλάτου και να πέσω.

Ευτυχώς εγώ είχα μόνο κάτι μικρές γρατζουνιές στο δεξί μου πόδι, το ποδήλατο όμως είχε σχεδόν καταστραφεί, τα πιρούνια είχαν στραβώσει, 6 ακτίνες είχαν βγει και όσο για τα δισκόφρενα της πίσω ρόδας είχε σπάσει.

Όταν πήγα σπίτι (με τα πόδια και κουβαλώντας το ποδήλατο με τα χέρια μου ) η μαμά μου έτρεξε να δει τι είχα πάθει επειδή είδε πρώτα το ποδήλατο και μετά εμένα. Την καθησύχασα και πάλι καλά την γλύτωσα με κάτι χαζαπλαστ. Στην αρχή με ρώταγε πως έπεσα με πάρα πολύ ενδιαφέρον αλλά μόλις της είπα για το πέταγμα άρχισε να φωνάζει και να λέει ότι για αυτό δεν θέλει ποδήλατα αι ότι πολύ σύντομα θα πετάξει και το δικό μου.

Εγώ την παρακαλούσα αλλά αυτή ήταν ανένδοτη…

-Θα το πετάξω και μην ακούσω μιλιά, έλεγε. Ήταν η πιο δυστυχισμένη μέρα της ζωής μου το ποδήλατο , το καλό μου το ποδήλατο θα κατέληγε στα σκουπίδια…

Έπρεπε κάτι να κάνω δεν έπρεπε να χάσω το ποδήλατο μου με τίποτα αλλιώς δεν θα μου το συγχωρούσα ποτέ. Ξαφνικά μια ιδέα πέρασε από το μυαλό μου… Ναι αυτή η ιδέα θα πετύχενε σίγουρα είπα από μέσα μου όλο χαρά!!!

Το σχέδιο είχε ως εξής: Θα απειλούσα τν μαμά μου πως αν πετάξει το ποδήλατο θα έφευγα και εγώ από το σπίτι, έτσι και έγινε, το σχέδιο αν και ριψοκίνδυνο έφερε σε πέρας την αποστολή του.

Το ποδήλατο πήγε στο συνεργείο και έγινε καλύτερο από ποτέ…

Πλέον ήμουν έτοιμος για νέες περιπέτειες, εμπειρίες με το ποδήλατο μου…

Νίκος Βεργεράκης