ΣΧΟΛΙΚΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ

[video http://youtu.be/JCdUQh_2vgY]

Όσοι απο τους παλαιότερους έχουν δέι την ομώνυμη ταινία του Θεόδωρου Μαραγκού θα θυμούντε σίγουρα την σκηνή όπου ο Κώστας Τσάκωνας αναρωτιέται «6 χρόνια στο Δημοτικό, 6 χρόνια στο Γυμνάσιο, 6 χρόνια στο Πολυτεχνείο και 6 χρόνια πριν πάω σχολείο. Τα άλλα 6 που πήγανε;» . Αστέιο αλλά και ταυτόχρονα αληθινό, ειδικά στις μέρες μας όπου πτυχία και χρόνια χάνοντε σε μια χώρα όπου η οικονομία μαζί με της προσδοκίες μιας γενιάς πνέει τα λοίσθια. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι που σπούδασαν βρίσκοντε σε αδιέξοδο και ταυτόχρονα χιλιάδες άλλοι αναρρωτιούντε αν τελικά είναι διέξοδος το να σπουδάσει κανείς. Οι τελευταίες στατιστικές δείχνουν έκρηξη ανεργίας στους πτυχιούχους κατά 189% το 2014 ενώ ο γενικός μέσος όρος στις παραγωγικές ηλικίες των 30 αγγίζει μέχρι το 30 %.
Οι αριθμοί λένε πάντα την αλήθεια υποστηρίζουν οι περισσότεροι. Πολλές φορές όμως με πραγματικά νούμερα μπορείς να πείς ένα πολύ μεγάλο ψέμα η και να αποκρύψεις μια αλήθεια. Έκτός απο τα νούμερα που μας παρουσιάζοντε προς χάριν εντουπωσιασμού, χειραγώγησης και άλλων ζητημάτων που δεν έιναι της παρούσης να αναλυθούν υπάρχουν και κάποιες αλήθειες που δεν λέγονται αλλά και κάποιοι μύθοι που πρέπει να καταριφθούν.
Λέμε για παράδειγμα ότι έχουμε γεμίσει πτυχιούχους αλλά στην πραγματικότητα σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ στη χώρα μας, οι απόφοιτοι τριτοβάθμιας εκπαίδευσης έχουν εργασία σε ποσοστό 82%, λίγο μικρότερο δηλαδή από το 84% που αποτελεί το μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ. Το εντυπωσιακό είναι ότι όλες οι χώρες έχουν ποσοστό εργαζομένων πάνω από 80%.
Οι εργαζόμενοι με γνώσεις λυκείου ή ΙΕΚ στην Ελλάδα είναι στο 68%, ποσοστό μικρότερο από το 74% του μέσου όρου των χωρών του ΟΟΣΑ. Η ανεργία εδώ είναι μεγαλύτερη στους αποφοίτους λυκείου απ” ό,τι σε άλλες χώρες. Τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα για τους αποφοίτους γυμνασίου που βρίσκουν εργασία σε ποσοστό μεγαλύτερο από άλλες χώρες (60% στην Ελλάδα έναντι 56% στον ΟΟΣΑ). Βέβαια υποστηρίζουν μερικοί ότι άνθρωποι με πτυχία αμοίβοντε με 600 η 700 ευρώ αλλά πάλι με στοιχεία του ΟΟΣΑ ο πτυχιούχος εργαζόμενος αμοίβεται διπλάσια απο αυτόν που έιναι απόφοιτος Γυμνασίου.
Το πλέον εντυπωσιακό στοιχείο είναι σε παγκόσμιο επίπεδο το ποσοστό των πτυχιούχων δεν ξεπερνάει το 2% του πληθυσμού του πλανήτη κατατάσσοντας τους έχοντες πτυχίο σε μια παγκόσμια ελίτ.
Φυσικά και όλα τα παραπάνω δεν δηλώνουν την πεποίθηση ότι ό έχων ένα πτυχίο έχει λύσει το προβλημά του, αλλά σε μια χώρα με μηδενική σχεδόν τεχνική εκπαίδευση και με ρυθμούς ανάπτυξης μηδενικούς είναι πάντα μια καλή επιλογή.
Ανήκω στην γενιά εκείνη που μεγάλωσε με την ρήση «η γνώση είναι δύναμη» και που ακολουθόντας την οδηγηθήκαμε στα προαύλια κάποιων ανώτατων ιδυμάτων τις περισσότερες φορές γιατί «έτσι μας έκατσε στο μηχανογραφικό». Ο ανύπαρκτος επαγγελματικός προσανατολισμός μας οδήγησε στο να κυνηγάμε βαθμούς και αφού δηλώσουμε το ευτελές ποσό των 60 σχολών στο μηχνογραφικό να περιμένουμε την κλήρωση για σχολή και πόλη όταν ανακοινώνονταν οι βάσεις. Κάπως έτσι χτίστηκαν πολλές καριέρες με την δύναμη τις οποιαδήποτε γνώσης σου κληρωνόταν.
Τα πράγματα όμως πλέον είναι διαφορετικά. Η γνώση γενικά και αόριστα δεν είναι δύναμη αλλά ενταφιασμένη στον παγκόσμιο ιστό στο μεγαλύτερο μέρος της και εύκολα προσβάσιμη για τον οποιοδήποτε ακόμα και πριν βγάλει τις πυτζάμες του η πιεί τον πρώτο του καφέ. Συνεπώς το να έχεις στα χέρια σου ένα «χαρτί» όπως λέγανε και οι προηγούμενες γενιές δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Ναι η γνώση είναι δύναμη αρκεί να είναι προσαρμοσμένη στις ανάγκες τις αγοράς, να δημιουργεί δεξιότητες, να παράγει καινοτομία αλλά και να προάγει την έρευνα. Στις περισσότερες συνεντέυξεις για δουλειά η ερώτηση του «τι γνώσεις έχεται;» έχει πλέον αντικατασταθεί απο την ερώτηση «τι μπορείτε να κάνετε;»
Και εδώ έρχεται η ερώτηση του τι να σπουδάσω και επειδή φυσικά όπως λένε «το ψάρι βρωμάει απο το κεφάλι» θα πρέπει να κοιτάξουμε τι διεξόδους μας δίνει η τριτοβάθμια εκπαίδευση και μεταξύ ποιών σχολών καλούντε να επιλέξουν οι υποψήφιοι. Σε μια χώρα όπου στις τάξεις των υπουργικών θόκων το H.R δεν σημαίνει τίποτα συνεχίζουμε να εισάγουμε κάθε χρόνο περίπου 1500 Μαθηματικούς, 2000 Φιλόλογούς απο παρεμφερείς σχολές ανά την Ελλάδα, άλλους 1000 Φυσικούς και γενικότερα μια πληθώρα απο επιστημονικά πεδία με πραγματικά ελάχιστη ζήτηση και φυσικά ασύνδετα με την αγορά εργασίας. Αν κάνουμε τον κόπο να δούμε τους τίτλους ορισμένων σχολών στο μηχανογραφικό θα δούμε ότι αυτές μας θυμίζουν τίτλους που ύπηρχαν στον στρατό όπως «βοηθός φωτοτυπικού μηχανήματος» οι οποίες υπήρχαν μόνο για να δικαιολογούν την θέση και όχι να αντιπροσωπεύουν μια πραγματική δουλειά.
Θεωρόντας ανούσιο να φιλοσοφίσουμε για το τι έπρεπε ή τι πρέπει να κάνει η εκάστοτε πολιτική διακυβέρνη γιατι θα γίνουμε γραφικοί απλά δεχόμαστε το γεγονός ότι στην χώρα μας αλλάζουν οι εποχές και όχι οι καταστάσεις. Με αυτήν την λογική θα πρέπει να δούμε ποιές πραγματικά είναι οι ανάγκες της κοινωνίας ποιές οι δικές μας πεποιθήσεις και ενδιαφέροντα και να κάνουμε εμείς αυτό που θα έπρεπε να έχει γίνει για εμάς. Να δούμε τις σχολές εκείνες που εξελίσσοντια όπως το Δ.Ε.Τ στην Α.Σ.Ο.Ε και που ελκύουν όλο και περισσότερους νέους. Να δούμε ποιές απο αυτές συνδέονται με την αγορά έχουν ανοίγματα προς εκείνη και γενικότερα που θα μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε τις γνώσεις μας και κυρίως τον χρόνο της λεγόμενης «φοιτιτικής ζωής» ωστέ να είναι κάτι περισσότερο απο μια ωραία περίοδος της ζωής μας.

ΣΚΗΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΥΜΕΟΝΟΓΛΟΥ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ