Συνέντευξη με τη δημοσιογράφο κα Αλεξάνδρα Δουβαρά
Την Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2024, οι μαθητές και οι υπεύθυνοι εκπαιδευτικοί του Ομίλου Δημοσιογραφίας του σχολείου μας, φιλοξενηθήκαμε στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, στην Αγία Παρασκευή, προσκεκλημένοι της δημοσιογράφου της δημόσιας τηλεόρασης, κας Αλεξάνδρας Δουβαρά. Αφού τύχαμε εγκάρδιας υποδοχής, ενημερωθήκαμε για την ιστορία της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και στη συνέχεια ξεναγηθήκαμε στους χώρους του Μεγάρου, στα στούντιος, στους χώρους της συμφωνικής ορχήστρας, στα κοντρόλ του σταθμού και στους χώρους σύνταξης των ειδήσεων. Παρακολουθήσαμε ζωντανά, μέσα στο στούντιο, το δελτίο ειδήσεων του τηλεοπτικού σταθμού, συμμετείχαμε στη σύνταξη των ειδήσεων και μαθητές μας συμμετείχαν σε ραδιοφωνική εκπομπή της ΕΡΑ Sport. Στη συνέχεια, η κα Δουβαρά, καταξιωμένη και έγκριτη δημοσιογράφος με πολυετή θητεία στην ΕΡΤ, έδωσε την ευκαιρία στους μαθητές και στις μαθήτριες να συζητήσουν μαζί της για ό,τι τους απασχολεί σε σχέση με το επάγγελμα του δημοσιογράφου.
Πώς είναι μια ημέρα σας στην ΕΡΤ;
Ξεκινάει στις 7.30 το πρωί με τη σύσκεψη του δελτίου ειδήσεων, το οποίο παρουσιάζω και ξεκινά στις 9:00 και ολοκληρώνεται στις 9:45. Εκεί ενημερωνόμαστε για τα θέματα της ημέρας από τους επικεφαλής των τμημάτων: του ελεύθερου ρεπορτάζ, του πολιτικού, των διεθνών ειδήσεων και του οικονομικού ρεπορτάζ. Κατόπιν ο αρχισυντάκτης αποφασίζει για την ιεράρχηση των θεμάτων. Η δική μου δουλειά είναι να μιλήσω με τους ρεπόρτερ που θα βγάλω στον αέρα, να γράψω την είδηση και να διαβάσω όλα τα θέματα προτού πέσουν οι τίτλοι. Όλα αυτά είναι πολύ αγχωτικά γιατί παίζεις με τον χρόνο. Και γιατί είναι αναγκαίο να είσαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή για το έκτακτο γεγονός, το πώς θα το διαχειριστείς. Ακόμη και μετά από 22 χρόνια στην ΕΡΤ και 18 στην παρουσίαση δελτίων ειδήσεων, διακρίνω στον εαυτό μου κάποιο άγχος, όταν καλούμαι να κρατήσω ένα μεγάλο γεγονός 4 ώρες στον τηλεοπτικό αέρα, με δεκάδες συνδέσεις και ανταποκρίσεις. Είμαι τελειομανής και πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου.
Πώς έχει επηρεάσει το επάγγελμά σας την προσωπική σας ζωή;
Η αλήθεια είναι ότι η δουλειά δεν τελειώνει όταν φεύγω από την ΕΡΤ, το βράδυ παρακολουθώ δελτία ειδήσεων για να είμαι ενημερωμένη για το τί έχω να αντιμετωπίσω το πρωί, αν και πολλές φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας έχουν συμβεί κοσμογονικές εξελίξεις, που τις μαθαίνω στις 6 το πρωί, όταν ανοίξω το κινητό μου.
Εκεί όμως που πραγματικά με έχει επηρεάσει όλα αυτά τα χρόνια η δουλειά μου είναι στο κομμάτι των παιδιών μου, θα ήθελα να τους δίνω περισσότερο χρόνο. Επί της ουσίας όμως, πέρα από την καθημερινή διεκπεραίωση , το φαγητό, τα πλυμένα ρούχα, το διάβασμα, το να κάνω τον «ταξιτζή» τα απογεύματα. Έχω τύψεις για το γεγονός ότι δεν τα καταφέρνω πάντα και δεν παίζω πολύ μαζί τους, ή για το γεγονός ότι λόγω δικής μου κούρασης δεν είμαι πάντα εκεί για να ακούσω και τα δικά τους προβλήματα. Προσπαθώ, πάντως, αυτόν τον λίγο χρόνο που μου απομένει να τους τον διαθέτω μέσα από την ψυχή μου.
Πώς νιώθετε που σας αναγνωρίζουν στον δρόμο μέσα από την τηλεόραση;
Μου αρέσει να με αναγνωρίζουν, και αυτό γίνεται σε μεγάλο βαθμό και στην περιφέρεια, καθώς εκεί οι άνθρωποι ανέκαθεν παρακολουθούσαν περισσότερο την κρατική τηλεόραση. Και ξέρετε τι άλλο μου αρέσει πάρα πολύ; Που μου μιλάνε στον ενικό, για εκείνους είμαι η Αλεξάνδρα, σκέτο. Το να μπαίνεις στο σπίτι του άλλου καθημερινά και να έχει δημιουργηθεί μία σχέση οικειότητας, νομίζω ότι είναι επιτυχία. Είναι πάρα πολύ ωραίο συναίσθημα!
Ποια ήταν μία όμορφη στιγμή της καριέρας σας;
Ένα χρόνο πριν από τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας, το 2003, είχα τη χαρά να συμμετάσχω στην ελληνική αποστολή της ΕΡΤ που ταξίδεψε οδικώς επί 2,5 μήνες στην Τουρκία, στη Βόρεια Αφρική (Αίγυπτο, Μαρόκο) και μέσω Γιβραλτάρ σε Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλική Ριβιέρα, Ιταλία με σκοπό να διαδώσουμε το Ολυμπιακό ιδεώδες, μιας και η κοιτίδα των Ολυμπιακών Αγώνων είναι η Ελλάδα. Είχαμε την ευκαιρία να πάρουμε συνεντεύξεις από Ολυμπιονίκες, αθλητές, πολιτικούς, από πολύ σπουδαίους ανθρώπους και πέρα από τον αθλητισμό, από γυναίκες του αραβικού κόσμου που είχαν υποστεί ρατσισμό και κακοποίηση από τα καθεστώτα, να μας μιλήσουν για το πόσο υποβαθμισμένος είναι ο ρόλος τους στην κοινωνία που ζουν και πόσο έντονα έχουν βιώσει τον αποκλεισμό. Ήταν μία εμπειρία ζωής που δεν θα ξεχάσω ποτέ!!
Δεν υπάρχουν καλές ειδήσεις ή απλώς δεν προβάλλονται ;
Φυσικά και υπάρχουν, αλλά δυστυχώς υποβαθμίζονται από την βαριά επικαιρότητα. Θεωρώ, πάντως, ότι και ως κοινωνία πολλές φορές εστιάζουμε για κάποιον μαζοχιστικό λόγο στον ανθρώπινο πόνο, αυτό μας προκαλεί το ενδιαφέρον, ίσως γιατί με αυτόν τον τρόπο συρρικνώνουμε ή αφήνουμε πίσω τα δικά μας προβλήματα. Είναι ανησυχητικό αυτό που συμβαίνει με εμάς τους δημοσιογράφους, μεταδίδουμε καθημερινά τόσες δυσάρεστες ειδήσεις, για πολέμους, κακοποιήσεις παιδιών, ειδεχθή εγκλήματα, γυναικοκτονίες, συμμορίες ανηλίκων κι ενώ τον πρώτο καιρό προσωπικά σοκαριζόμουν και δεν μπορούσα να αποστασιοποιηθώ από την είδηση, δηλ. το ζούσα, και αυτό φαινόταν στο πρόσωπό μου, πλέον νιώθω ότι έχω πάθει ανοσία, ότι λειτουργώ παθητικά, ότι το αυτί μου έχει τόσο πια εξοικειωθεί με την ασχήμια, που τείνει το ακραίο να γίνεται φυσιολογικό. Δείτε τα «χτυπήματα» στα site, τους πρώτους τίτλους, τα πρώτα θέματα των ειδήσεων. Έχετε αναρωτηθεί πόσο καιρό έχουμε να ακούσουμε ως πρώτο θέμα κάτι θετικό; Κάτι ελπιδοφόρο; Αυτό συμβαίνει στην κοινωνία μας εν γένει. Εγώ προτείνω να βλέπουμε όσο μπορούμε το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Είστε νέοι, μην χάσετε ποτέ την ελπίδα σας ότι μπορείτε να φέρετε τούμπα τον κόσμο…!!
Ποια θεωρείτε ότι είναι η αντιμετώπιση και η γνώμη του κόσμου γενικότερα για το επάγγελμα του δημοσιογράφου;
Πολλές φορές είναι αρνητική. Θυμάστε στις διαδηλώσεις ένα σύνθημα για τους δημοσιογράφους; Ένα καθόλου κολακευτικό σύνθημα, που δεν με κάνει περήφανη. Γιατί στον βωμό της τηλεθέασης κάποιοι από εμάς έχουμε ξεχάσει ή μπερδέψει τον ρόλο μας, ο οποίος είναι απλώς να παρουσιάζουμε τα γεγονότα όπως ακριβώς συντελούνται. Όπως και οι γιατροί, έτσι κι εμείς, πρέπει να επιτελούμε λειτούργημα. Αντ’ αυτού, κάποιοι δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να θίξουν υπολήψεις, να διασύρουν ανθρώπους, να συνθλίψουν την αξιοπρέπεια του άλλου. Υπάρχει δυστυχώς και αυτή η «δημοσιογραφία», που δεν έχει ίχνος δεοντολογίας.. Θλίβομαι γι ‘αυτή τη μερίδα των «συναδέλφων». Δεν το έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου και δεν πρόκειται ποτέ να επικροτήσω αυτή τη λογική. Όλοι δουλεύουμε γιατί πρέπει να πληρώσουμε τους λογαριασμούς του σπιτιού μας, να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Αλλά χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς. Εγώ νομίζω ότι όλα ξεκινάνε από το σπίτι. Είναι θέμα παιδείας. Αν σε έχουν μάθει, ότι για κανέναν λόγο δεν θα υποκύψεις σε τέτοιου είδους πιέσεις, αν σε έχουν μάθει να λες όχι σε ότι δεν σου αρέσει, αν σε έχουν μάθει ότι για κανένα λόγο δεν θα πουληθείς και δεν θα κάνεις κάτι ενάντια στην ηθική σου. Τότε και μόνο τότε είσαι ελεύθερος.
Είναι άλλο να ακολουθείς πολιτικά την γραμμή του μέσου όπου εργάζεσαι, κι ας μην ανήκεις στο πολιτικό χώρο τον οποίο καλείσαι να καλύψεις ρεπορταζιακά, και άλλο να πας κόντρα στις αρχές και τις αξίες σου.
Κατά πόσο έχει αλλάξει το επάγγελμα του δημοσιογράφου στην ψηφιακή εποχή;
Μας χωρίζουν έτη φωτός από την δημοσιογραφία πριν την εμφάνιση του διαδικτύου. Πλέον η πληροφορία τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Δεν περιμένεις να την διαβάσεις στην εφημερίδα, ούτε να την ακούσεις το βράδυ στις ειδήσεις. Την μαθαίνεις την ώρα που συμβαίνει. Η είδηση φτάνει στα κέντρα ενημέρωσης και μπορούμε να την επεξεργαστούμε ταχύτατα. Υπάρχει καταιγισμός πληροφοριών και χρειάζεται μία δυνατή ειδησεογραφική ομάδα ανθρώπων που θα τις φιλτράρει και θα σβύσει από τη μνήμη του σκληρού δίσκου τα περιττά. Οι τηλεθεάσεις τον κεντρικών δελτίων ειδήσεων έχουν πέσει, γιατί πολύ απλά ο κόσμος έχει τη δυνατότητα της άμεσης ενημέρωσης από το διαδίκτυο.
Θα λέγατε ότι υπάρχει ανταγωνισμός στο επάγγελμά σας και πώς εκδηλώνεται;
Υπάρχει τεράστιος ανταγωνισμός, ειδικά στην τηλεόραση. Όλοι επιθυμούν να γίνουν τηλε-αστέρες. Έχουν κολλήσει με το μικρόβιο της έκθεσης. Δεν είναι όμως η δουλειά του δημοσιογράφου μόνο λάμψη. Θέλει σοβαρή και επίπονη δουλειά για να καταξιωθείς και πολλά χρόνια συνεπούς προσπάθειας και δουλειάς. Θέλει και σπουδές, μεταπτυχιακά κτλ. Παλιά δεν υπήρχαν σχολές δημοσιογραφίας. Καλή πένα να είχες και έκανες την αρχή, τώρα πολλοί έχουν πτυχία αλλά δεν βρίσκουν δουλειά, είναι αλήθεια ότι ο χώρος μας εδώ και χρόνια έχει κορεστεί, ο έντυπος τύπος παραπαίει, εφημερίδες κλείνουν η μία μετά την άλλη…. Θέλει γερό στομάχι και πείσμα και τσαγανό. Και πίστη και φιλοδοξία! Και όνειρα παιδιά, μην εγκαταλείψετε ποτέ το όνειρό σας. Εμείς, της παλαιότερης γενιάς, ίσως και λόγω κούρασης πλέον, να είμαστε πιο απαισιόδοξοι απέναντι στη ζωή. Το μέλλον ανήκει σε σας, μην μασάτε πουθενά!
Μία συμβουλή σας;
Θέλω να επιλέξετε να ακολουθήσετε αυτό που πραγματικά νιώθετε ότι θα σας κάνει ευτυχισμένους! Αν είστε τυχεροί και καταφέρετε να κάνετε το χόμπι σας επάγγελμα, αυτό θα ήταν ακόμη πιο μαγικό! Ό,τι και να επιλέξετε, να μπείτε με χαρά, με ορμή, με κέφι και την ζεστασιά που θέλει κάθε τι καινούργιο. Να αγαπάτε αυτό που κάνετε και θα πετύχετε σίγουρα!
