Του Μιχάλη Τσουνιά
Με το ημερολόγιο να δείχνει πλέον 2025, ένα ερώτημα στο μάθημα της Φιλοσοφίας αποτελεί την τέλεια αφορμή για σκέψη. «Είναι αυτός ο 21ος αιώνας που ονειρευόμασταν»; Είναι στα αλήθεια ο κόσμος που παραδίδει η προηγούμενη γενιά καλύτερος από εκείνον που παρέλαβε…;
Πολλοί θα σπεύσουν να απαντήσουν θετικά σε αυτό το ερώτημα. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Αλήθεια, όσα εμείς θεωρούμε αυτονόητα, είναι δεδομένα για ανθρώπους σε άλλα μέρη του πλανήτη; Ή ακόμη και για τον γείτονά μας; Έννοιες όπως η ειρήνη, τα δικαιώματα, η επιβίωση είναι εξασφαλισμένες και για τους 8 δισεκατομμύρια κατοίκους της Γης; Δυστυχώς, δεν μπορούμε να κρυφτούμε από την αλήθεια…
Ξεκινώντας από ένα από τα πιο φλέγοντα θέματα της επικαιρότητας, εύκολα διαπιστώνει κανείς πως η παγκόσμια ειρήνη, αποτελεί ακόμη και σήμερα ένα άπιαστο όνειρο. Ισραήλ και Χαμάς συμπληρώνουν σχεδόν ενάμιση χρόνο καθημερινών αιματηρών συγκρούσεων, έπειτα από τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου 2023. Και ενώ ο υπόλοιπος κόσμος αναζητά ευθύνες, χιλιάδες άμαχοι – γυναίκες και παιδιά – έχουν χάσει τις ζωές τους, ενώ εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται ακόμη σε υψηλότατο κίνδυνο. Παρόμοια είναι και η κατάσταση στην Ουκρανία. Η ένοπλη διαμάχη αριθμεί πλέον 3 χρόνια με αμέτρητες απώλειες αλλά και ανθρώπους εκτοπισμένους, σε διαρκή πάλη για την εξασφάλιση των βασικών αγαθών και τις επιβίωσης. Και ενώ συμβαίνουν αυτά, οι μεγάλες δυνάμεις – Ηνωμένες Πολιτείες και Ευρωπαϊκή Ένωση – εργάζονται για την εξασφάλιση των ευνοϊκότερων συμφωνιών και την εξυπηρέτηση των ανάλογων συμφερόντων τους, με πολύ ακριβείς κινήσεις στην σκακιέρα των χρημάτων. Καθημερινές εκκλήσεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών αλλά και όλων των φιλανθρωπικών οργανώσεων για εκεχειρία αγνοούνται ενώ είναι σύνηθες να απορρίπτονται και οι αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας. Τι έχουμε να πούμε λοιπόν σε αυτές τις οικογένειες;
Κι αυτό είναι μόνο η αρχή…
Η έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει καθιερωθεί – και με νομική υπόσταση – από την Οικουμενική Διακήρυξη του ΟΗΕ, το 1948. Δυστυχώς όμως οι ελευθερίες δεν είναι εξασφαλισμένες για τος ανθρώπους σε όλα τα μέρη τις υδρογείου. Ζητήματα όπως η παιδική εκμετάλλευση, η φτώχεια, η καταπάτηση της ελευθερίας του ανθρώπου και πολλά ακόμη θέματα που θεωρούμε τα οποία έχουμε ξεγράψει από την καθημερινότητά μας (και έτσι θα πρέπει να συμβαίνει) δυστυχώς μαστίζουν ακόμη τις κοινωνίες ανά τον κόσμο, στον «προηγμένο» 21ο αιώνα. Με μια γρήγορη ματιά στα γεγονότα που συμβαίνουν στην Μέση Ανατολή – Ιράν και Συρία – μπορεί κανείς να εντοπίσει φαινόμενα χειραγώγησης των γυναικών από τους κυβερνόντες, οι οποίοι συχνά αναλαμβάνουν την εξουσία με την βία και επιβάλλουν καθεστώτα τρομοκρατίας. Και αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα από τα πολλά που συμβαίνουν γύρω μας. Γιατί εάν ήμασταν εμείς, η μητέρα ή η αδερφή μας, μήπως τότε θα ενδιαφερόμασταν περισσότερο;
Ας περιοριστούμε όμως στην δική μας κοινωνία…είναι άραγε τέλεια;
Φυσικά και όχι. Μπορεί η σοβαρότητα των προβλημάτων να είναι μικρότερη αλλά δεν αναιρείται το γεγονός πως ζητήματα όπως η οπαδική βία δεν αρμόζουν σε κοινωνία του 21ου αιώνα. Ζωές χάνονται, οικογένειες θρηνούν τα παιδιά τους, νέα παιδιά καταλήγουν στα νοσοκομεία εξαιτίας της ομάδας που υποστηρίζουν. Πόσες μητέρες δεν είδαν ποτέ τα παιδιά τους να γυρνούν στο σπίτι επειδή η απάντηση στο ερώτημα «Τι ομάδα είσαι;» έτυχε να μην συμφωνεί με αυτή των δολοφόνων; Γιατί ένας Παναθηναϊκός να είναι ανώτερος από έναν Ολυμπιακό; Αν ο μπαμπάς μας υποστήριζε διαφορετική ομάδα; Γιατί να στερούμε την ζωή ενός πιθανού πατέρα μικρών παιδιών επειδή υποστηρίζει την «λάθος» ομάδα; Δυστυχώς, κανένας από τους κατηγορούμενους για την δολοφονία του Άλκη, του Μιχάλη, του Γιώργου – ο οποίος έπεσε εν ώρα καθήκοντος - δεν μπόρεσε να δώσει απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα. Ακόμη πιο στενάχωρο είναι όμως το γεγονός πως η ίδια η κοινωνία μας δεν έχει καταφέρει να δώσει απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα.
Είναι στενάχωρο πως αυτά τα γεγονότα αποτελούν μόνο μερικά παραδείγματα από όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και συνήθως περνούν απαρατήρητα από όλους μας. Είναι όμως στο χέρι μας, εμείς, η νέα γενιά, να παλέψουμε για την βελτίωση του κόσμου που ζούμε και να καταφέρουμε να τον παραδώσουμε καλύτερο από ότι τον λάβαμε. Είναι ανάγκη η ελπίδα να μετατραπεί σε ουσιαστική πράξη και δράση. Γιατί μόνο έτσι θα εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για εμάς και για όσους ακολουθούν.
Αυτό το άρθρο δεν θα έπρεπε να ανήκει σε κάποιον…αποτελεί σκέψεις απλών ανθρώπων…είναι προβληματισμοί μικρών και μεγάλων…και μας αντιπροσωπεύει όλους!
