Της Μαρίας Σαλομίδη
Ένα από τα θέματα που απασχολεί ιδιαίτερα τον κλάδο της φιλοσοφίας, είναι το ενδεχόμενο του ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε τώρα δεν είναι αληθινός, αλλά πλασματικός. Και ενώ αυτό το ερώτημα θα φανταζόταν κανείς ότι θα έχει κάποιον αντίκτυπο στην κοινωνία του σήμερα και θα αφυπνίσει τον πολίτη από έναν βαθύ ύπνο άγνοιας και αφέλειας, τύπου “ΞΎΠΝΑ ΈΛΛΗΝΑ! ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΣΕ ΘΈΑΤΡΟ ΣΚΙΏΝ ΑΠΌ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΌΡΟΥΣ, ΣΚΑΡΦΆΛΩΣΕ ΈΞΩ ΑΠΌ ΤΗΝ ΣΠΗΛΙΆ!”, η αλήθεια είναι ότι όλοι συνεχίζουμε να ροχαλίζουμε στην αγκάλη του Μορφέα, επειδή ακριβώς η στρεσογόνος καθημερινότητα δεν επιτρέπει στο πνεύμα του ανθρώπου να ανησυχεί για υπαρξιακά ζητήματα, αλλά για τρέχοντα ζητήματα ύψιστης σημασίας, όπως πόσα τοις εκατό λιπαρά έχει το στραγγιστό γιαούρτι που τρώει η Μενεγάκη, το πότε θα βγει το επόμενο iPhone και τί θα φάω το μεσημέρι όταν γυρίσω σπίτι. Εν πάσει περιπτώσει, πιστεύω ότι δεν μπορεί να απαντηθεί το ερώτημα “αν ζούμε σε πλασματικό ή αληθινό κόσμο”, διότι είναι σαν το ερώτημα “αν υπάρχει η μετά θάνατον ζωή”, και για τα δύο πρέπει να μου βγει η ψυχή για να τα μάθω.
Όμως, εφόσον πρέπει να μοιραστώ την σοφία μου, θα έλεγα ότι ελπίζω να ζούμε σε έναν πλασματικό κόσμο. Δηλαδή, μακάρι όλο αυτό να είναι στημένο από κάποια διαστρεβλωμένη, ψυχοπαθής, φιλάργυρη οργάνωση που κινητοποιεί όλα τα άσχημα, τις τραγωδίες, τα δυσάρεστα, αυτά που σε στιγμάτισαν και αυτά που σε στοιχειώνουν. Εσένα τί σε κρατάει ξύπνιο το βράδυ? Δεν εύχεσαι να υπάρχει κάποιος ο οποίος ευθύνεται για αυτό, που να μπορείς να κατηγορήσεις? Για κάθε αδικία. Για κάθε “ατυχία” και κάθε “ατύχημα”. Ας είναι η οργή και ρίψη του φταιξίματος η θαλπωρή του μικρού ανθρώπου. Και ας ζω σε έναν πλασματικό κόσμο. Και ας είμαι στο τρίτο όνειρο. Προτιμώ να πιστεύω αυτό, παρά να δεχτώ ότι αυτή είναι η αληθινή ζωή και αυτά που ζούμε, είναι ακριβώς αυτά που θα έπρεπε να ζούμε, όλα πάνε ρολόι.
Ίσως θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο κόσμος τουτονί είναι πλαστός και εκεί έξω υπάρχει ο αληθινός, ουσιώδης κόσμος όχι επειδή θέλουμε να διαψεύσουμε κάποιον ή να δούμε τι εγκυμονεί ο πραγματικός κόσμος αλλά επειδή συνειδητά ή ασυνείδητα, έχουμε αυτή την ανάγκη για αλλαγή. Αναζητούμε την ευκαιρία να αποδράσουμε από κομμάτια του εαυτού μας που θα θέλαμε να αφήσουμε πίσω, να διαφύγουμε από θαμμένες ενοχές.
Η αλήθεια είναι, όμως, πως δεν έχει σημασία αν βρισκόμαστε σε έναν πλαστό ή αληθινό κόσμο διότι δεν υπάρχει τίποτα πλαστό για το ποιός είσαι. Είσαι οι σκέψεις στο κεφάλι σου και οι επιλογές που κάνεις από την στιγμή που πήρες την πρώτη σου πνοή. Ο ήλιος σε λούζει με τις ακτίνες του για να σε δει, για να σε μάθει. Εσύ, και μόνο εσύ, αποφασίζεις πως θα ζήσεις την ζωή σου. Εσύ. Φτιαγμένος από γάλα και αγάπη. Ξύπνα.
