Στο βιβλίο του Λουίς Σεπούλβεδα, Ιστορία μιας λευκής φάλαινας, μια φάλαινα διηγείται την ιστορία της. Ένα χαρακτηριστικό μικρό απόσπασμα από το βιβλίο:
Αυτοί οι λαφκέντσε [Άνθρωποι της θάλασσας] παίρνουν απ” το γιαλό ό,τι τους είναι αναγκαίο για να ζήσουν, και ευγνωμονούν τη θάλασσα για τη γεναιοδωρία της, τηρώντας μια αρχαία τελετουργία. Μόλις συλλεγούν τα τρόφιμα, πηγαίνουν κάποιοι στο διπλανό δάσος που το λένε λεμού, του ζητάνε την άδεια για να κόψουν κορμούς και κλαδιά, και μετά τα πηγαίνουν στην παραλία και ανάβουν φωτιές που κοσμούν με σπίθες το ανήσυχο νερό. Τότε, φάλαινες και δελφίνια πλησιάζουμε και χαιρετάμε τους Ανθρώπους της Θάλασσας με άλματα στα οποία εκείνοι αποκρίνονται με χαρούμενες φωνές.
Ωστόσο, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι όπως οι Άνθρωποι της Θάλασσας. Οι φάλαινες και τα δελφίνια έχουμε ακούσει τις ανάστατες φωνές τους από την όλο και μεγαλύτερη παρουσία άλλων ανθρώπων που έρχονται από μέρη μακρινά, ξένων που αρπάζουν απ” το δάσος, απ” τη γη κι απ” τη θάλασσα ό,τι θέλουν χωρίς να το ζητήσουν από πριν και χωρίς να ευχαριστήσουν μετά. Οι φαλαινοθήρες ανήκουν σ” ένα είδος ανθρώπων που έρχονται από τον κόσμο της αχαριστίας και της απληστίας.
Από το βιβλίο του Λουίς Σεπούλβεδα, Ιστορία μιας λευκής φάλαινας, εκδόσεις Όπερα, Αθήνα, 2018
