Μια ιδιαίτερα τιμητική συμμετοχή με συμβολικό και ουσιαστικό χαρακτήρα είναι αυτή του κ. Κώστα Κρεμμύδα, μιας σύγχρονης ποιητικής φωνής και εξέχουσας προσωπικότητας στον χώρο του πολιτισμού. Ο ίδιος διατελεί εκδότης του «Μανδραγόρα», λογοτεχνικού περιοδικού για την Τέχνη και τη Ζωή με πάνω από τρεις δεκαετίες προσφορά στη λογοτεχνία και την κοινωνία, που, όπως προαναφέρθηκε, αποτέλεσε, μαζί με άλλα λογοτεχνικά περιοδικά, αντικείμενο σπουδής και εκπαιδευτικής καθοδήγησης της μαθητικής ομάδας μας. Ο κ. Κρεμμύδας μάς παραχώρησε με χαρά προς δημοσίευση στο «Πρίσμα» το παρακάτω ποίημά του, γραμμένο με χιουμοριστική διάθεση, το οποίο είχε απαγγείλει στον τόπο μας λίγους μήνες πριν, στο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης. (Μεταδεδομένα: Μαρία Παραλίδου, ΠΕ02, για την ομάδα του «Πρίσματος»)
Μαύρο ζερό ή κόκκινο
Στον Οζερό θα πνίξω τη χαρά μου μα πριν χαθεί στα ιβάρια του Αμβρακικού
στο βλέμμα μου θα ρίξω
δυο κουπιά και μία βάρκα σαπισμένη
να φλέγεται μέσ’ στου νερού τον δίσκο
ξαπλωμένη ωσάν ντιζέζ φτηνού παραλιακού
σκυλάδικου ωδή στην Οικουμένη
για μια καρδιά που απέμεινε από χρόνια ραγισμένη
και τόσο μόνη… σαν μαραμένη ανεμώνη.
Ίσως, θα πείτε, ήταν ρίσκο
να εγκαταλείπονται αστέρια σε θάλασσα συχνά τρικυμισμένη.
Εκ του λοιπού λοιπόν με εξωλέμβιο γιατί σκουριάσανε τα σιδερένια έμβολα του Φάρου
τα κύματα υψώνονται επικίνδυνα
ακολουθώντας τα πετάγματα του γλάρου
ρουφώντας την αλμύρα ενός φουγάρου.
Τόσα ταξίδια θα ιστορείς ακίνδυνα θωρώντας το δρεπάνι ενός χάρου…
Οι απειλές δεν θα τρομάζουν, καθώς το σώμα μας θα αρπάζουν,
πίσω ξανά κι αγάλι αγάλι για να χαθεί στο βάθος η ύπαρξή μας
και να απομείνει στο ακρογιάλι η φύλαξή μας.
Ποιος λύχνος έσβησε πού έφυγε η ζωή;
θα αναρωτιέται απαλό το μαϊστράλι
πασχίζοντας να θυμηθεί μια ανάμνησή μας
καθώς θα ιστορούμε πληκτικά τα ίδια πάλι
μεγάλα κλέη που χαθήκαν στη στροφή
καταστροφή να φεύγουμε σε τέτοιο χάλι.
Από καιρό σε λάθη ίδια
σφουγγίζουμε της τέφρας τα στολίδια
μωροί και μόνοι σε ένα κάδο με σκουπίδια.
Τι να διαλέξεις και πώς ν’ αφήσεις
ν’ αναρωτιέσαι αν θα γυρίσεις
μα πώς να βρεις τον ίδιο δρόμο
η ιδέα της επιστροφής μου φέρνει τρόμο…
Πείτε τον έψαξα μα δεν τον είδα
ίσως να χάθηκε σε μιαν Αυλίδα
για ούριο άνεμο που δεν θα φτάσει
όσα σχεδίασε να πλησιάσει…
Τζόγος ο κόσμος δίχως ελπίδα
να δείξει η μπίλια κάποια πυξίδα.
Χαμένα όλα στο νήμα πάνω
αν δεν θα ζήσω ίσως πεθάνω.
Στο βάθος κάπου ένα ηχείο
μοιρολογά άλλοτε μπάσα κάποτε πρίμα
για πλάκα το ’κανα μα βγήκε ρίμα.
Κι ενώ θα χάνομαι χαμένος πάντα
δίχως τραγούδια και δίχως έπη
θα ξεγλιστρά μέσα απ’ την τσέπη
εκείνο το παλιό λαχείο.
Στιγμή δεν σκέφτηκα πως θα τζογάρω
αλί μεταθανάτια τύχη
με κλείνουν της Κολάσεως τείχη
δεν ξέρω αν θα φουντάρω ή θα φλιπάρω
τι γκαντεμιά να μη μου βγαίνουν ούτε οι στίχοι.
Kώστας Κρεμμύδας
