Στήλη: Προβλήματα της εποχής μας

Κλωτσιά στο Ρατσισμό

Μάι. 16 Αθλητικά, Προβλήματα της εποχής μας 0 σχόλια

Εικόνα1

Συμπληρώνονται φέτος 29 χρόνια από την κλωτσιά του Καντονά που έμεινε στην ιστορία ως μια από τις πιο εμβληματικές αντιδράσεις κατά του ρατσισμού.
Ο ποδοσφαιριστής Ερικ Καντονά το 1995 κλώτσησε στο πρόσωπο τον φασίστα Μάθιου Σίμονς, ο οποίος τον έβριζε με ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς κατά τη διάρκεια παιχνιδιού μεταξύ Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Κρίσταλ Πάλας.
Ο οπαδός της Πάλας πήγαινε σε συγκεντρώσεις του φασιστικού κόμματος BNP (British National Party), ενώ είχε καταδικαστεί για επίθεση με γαλλικό κλειδί ενός μέτρου σε μετανάστη από τη Sri Lanka.
Ο Καντονά είχε δηλώσει:
«Η κλωτσιά ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα στην καριέρα μου»
Μετά από την κλωτσιά στον Σίμον στον αγώνα της Κρίσταλ Πάλας με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ο Καντονά θα συλληφθεί και θα δεχτεί ποινή φυλάκισης δυο εβδομάδων η οποία θα μετατραπεί σε 120 ώρες κοινωνικής εργασίας.
Η ομάδα του θα τον τιμωρήσει με αποκλεισμό τεσσάρων μηνών και η FA θα του κόψει το ποδόσφαιρο έως τις 30 Σεπτεμβρίου 1995. Από τις 25 Ιανουαρίου έως τις 30 Σεπτεμβρίου 1995.
Θεωρώ προσωπικά πως η απόφαση της τιμωρίας του για αποκλεισμό από τα γήπεδα ήταν λανθασμένη. Ναι μεν με την πράξη του μπορεί να θεωρηθεί πως έγινε υποκινητής της βίας και πως αν η πράξη αυτή έμενε ατιμώρητη, θα δημιουργούνταν η πεποίθηση πως η βία είναι νομίμη, και είναι μια καλή επιλογή να αντιδράς σε κάτι και ταυτόχρονα να μην υποστείς καμία απολύτως συνέπεια της πράξης σου.
Αντί να στεκόμαστε όμως στον λόγο που αυτό το περιστατικό συνέβη, καθώς και στο αποτέλεσμα και την θετική επιρροή που θα είχε στον κόσμο, αφού μιλάμε πλέον για κυριολεκτικά μια «κλωτσιά στο ρατσισμό», πιστεύω πως η εν βρασμώ ψυχής επιλογή του Καντονά να αντιδράσει έτσι, είναι σαφώς μια τακτική που χρήζει αντιμετώπισης καθώς η βία δεν μπορεί να αποτελεί τρόπο επίλυσης προβλημάτων και δεν πρέπει να μας γίνει συνήθεια, είναι όμως ταυτόχρονα κάτι που πολλοί δεν τόλμησαν να κάνουν καθώς στέκεται απέναντι στο ρατσισμό και τον φασισμό αναλαμβάνοντας ύστερα και κάθε ευθύνη για την πράξη του.
Ιδανικό θα ήταν λοιπόν αντί να προβούν οι Βρετανοί στο ακραίο μέτρο του αποκλεισμού του από τα γήπεδα, να σταθούν περισσότερο στην αντιμετώπιση της έξαρσης του φασισμού και του ρατσισμού στη χώρα τους, πόσο μάλλον όταν σημειώνονται τέτοιου είδους φασιστικές εκδηλώσεις στον αθλητισμό που υποτίθεται ότι πρέπει να ενώνει και όχι να διχάζει τους ανθρώπους. Θα μπορούσαν να προχωρήσουν στην προώθηση αντιφασιστικών και αντιρατσιστικών μηνυμάτων στα γήπεδα, τα οποία με τη σειρά τους θα οδηγούσαν και στην εξάλειψη των φαινομένων της βίας.

ΡΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

ΣΧΟΛΙΚΟΣ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΣ (ΕΡΕΥΝΑ του Γ1 ΤΟΥ ΠΡΟΤΥΠΟΥ ΓΕΛ ΠΑΤΡΩΝ ΣΕ ΓΥΜΝΑΣΙΟ & ΛΥΚΕΙΟ)

Μαρ. 15 Bullying, Προβλήματα της εποχής μας 0 σχόλια

Σοκάρει η επίθεση με μαχαίρι σε 16χρονο

Θύμα επίθεσης από συνομηλίκους του έπεσε, το πρωί της Δευτέρας 25 Οκτωβρίου, 16χρονος μαθητής του 1ου ΕΠΑΛ Αθηνών. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, προηγήθηκε διαπληκτισμός. Περίπου 15 άτομα επιτέθηκαν με μαχαίρι στον μαθητή και τον χτυπούσαν ενώ προσπαθούσε να φύγει. Στη φυλακή οδηγήθηκαν οι τρεις ανήλικοι που φέρονται ως μέλη συμμορίας. Αντιμέτωποι με κατηγορίες για απόπειρα ανθρωποκτονία και παράνομη οπλοχρησία.

Σε σχολείο της Σητείας στην Κρήτη 15χρονος μαθητής ξυλοκοπήθηκε άγρια από 16χρονο συμμαθητή του επειδή «λογομάχησαν» στον προαύλιο χώρο . Ένα ακόμη παρόμοιο σοβαρό περιστατικό σημειώθηκε σε σχολείο του Καματερού, όταν ένας δεκαπεντάχρονος μαθητής δέχθηκε πολλαπλά χτυπήματα από συμμαθητή του με τους υπόλοιπους τρεις μαθητές που βρέθηκαν στο σημείο να βιντεοσκοπούν το συμβάν με τα κινητά τους.

Αυτά και πολλά άλλα περιστατικά μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως, χωρίς αμφιβολία, η σχολική βία αποτελεί μια σύγχρονη μορφή κοινωνικής παθογένειας. Καθημερινά,οι εκδηλώσεις σχολικού εκφοβισμού αυξάνονται όλο και περισσότερο, με θύτες και θύματα παιδιά όλο και μικρότερων ηλικιών.

Σύμφωνα με την έρευνα της Ειρήνης Λεριού για το”Χαμόγελο του παιδιού”,1 στα 3 παιδιά στην χώρα μας πέφτει θύμα σχολικού εκφοβισμού, ενώ, ως επί το πλείστον τα θύματα είναι κορίτσια, παιδιά που βιώνουν οικονομικές δυσκολίες, παιδιά μεταναστών και παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών.

Έχοντας ως αφορμή τα παραπάνω, πραγματοποιήθηκε στο Πρότυπο Γυμνάσιο και Λύκειο έρευνα σχετικά με το θέμα του ενδοσχολικού εκφοβισμού. Απάντησαν 146 μαθητές, από τους οποίους το μεγαλύτερο ποσοστό αφορούσε κορίτσια. Τα παιδιά που απάντησαν στο ερωτηματολόγιο μοιράζονται ανάμεσα στα δύο φύλα. Λίγο περισσότερα ήταν αγόρια (ποσοστό 47,9%) και τα υπόλοιπα κορίτσια (ποσοστό 46,6%). Η πλειονότητα των μαθητών και των δύο φύλων δήλωσαν ότι μένουν με τους γονείς τους.

Screenshot_2024-03-13-17-21-20-851-edit_com.microsoft.office.word

Οι μαθητές και των δύο φύλων, που αναφέρουν ότι έχουν πέσει θύματα σχολικής βίας,φτάνουν το ποσοστό περίπου 40%. Ειδικότερα ,τα αγόρια, ηλικίας 17-18 ετών φαίνεται να έχουν δεχτεί βία από τους συμμαθητές τους, ενώ τα κορίτσια σε μικρότερη ηλικία, 15-16 ετών, εμφανίζονται να έχουν δεχτεί βία σε ποσοστό λίγο μικρότερο από τα αγόρια.

Οι μαθητες στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν έχουν γίνει μάρτυρες περιστατικού σχολικού εκφοβισμού, ενώ όσοι έχουν αντιληφθεί τέτοιου είδους πράξη, αυτή έχει συμβεί στο χώρο του σχολείου.

Τα αγόρια που έχουν δεχτεί βία συνήθως δεν αναφέρουν το περιστατικό σε κανέναν, ενώ για τις ηλικίες 17-18 ετών το ποσοστό των αγοριών που ανέφεραν το περιστατικό στους γονείς τους εξισώνεται με όσους δεν το ανέφεραν. Τα κορίτσια, αντίθετα φαίνεται να προτιμούν να αναφέρουν το περιστατικό βίας που δέχτηκαν, κατά πρώτον στους γονείς τους και ακολούθως, κατά σειρά, στους συνομηλίκους και τους καθηγητές.

Εικόνα1

Εικόνα2

Όσον αφορά στη μορφή βίας που δέχτηκαν τα θύματα και των δύο φύλων δηλώνουν ότι έχουν δεχθεί κυρίως λεκτική βία,με εξαίρεση τα αγόρια ηλικίας 14-15 ετών που αναφέρουν ότι έχουν δεχτεί ψυχολογική βία. Άλλες μορφές βίας με σημαντικό ποσοστό, ιδίως στα κορίτσια είναι , κατά σειρά, η ψυχολογική και η σωματική, ενώ στα αγόρια ηλικίας 14-15 ετών εμφανίζεται σε σημαντικό ποσοστό επίσης και η σωματική με την λεκτική βία.

Εικόνα3

Τα περισσότερα παιδιά που έχουν γίνει θύμα σχολικής βίας, δηλώνουν ότι ο κύριος λόγος για την θυματοποίησή τους ήταν η εξωτερική εμφάνιση ενώ ακολουθεί η συμπεριφορά και η απερισκεψία των θυτών .

Οι μαθητές που ομολογούν ότι άσκησαν βία σε άλλους φτάνουν το ποσοστό 14%. Από αυτούς το μεγαλύτερο ποσοστό είναι αγόρια (19%). Οι μισοί από τους θύτες δηλώνουν ότι ένιωσαν άσχημα και μετάνιωσαν για την πράξη τους, ενώ το 46% ότι εκτονώθηκε. Ωστόσο, μόνο το 9,6% από αυτούς εγκρίνει την άσκηση βίας.

Το 71% των μαθητών, θεωρεί ότι η σχολική βία αποτελεί πολύ σοβαρό ζήτημα και χαρακτηρίζει την συμπεριφορά των συμμαθητών του που ασκούν βία απαράδεκτη. Παράλληλα, πάνω από τους μισούς μαθητές δηλώνουν ότι νιώθουν μεγάλη ανασφάλεια στο σχολείο, γεγονός που αποτυπώνεται στο ποσοστό των μαθητών που αισθάνονται ότι η συμπεριφορά των συμμαθητών τους απέναντί τους δεν είναι σωστή (σχεδόν 60%) .

Η συντριπτική πλειονότητα των μαθητών δηλώνει ότι νιώθει σχεδόν ή απόλυτα ασφαλής στο σχολείο. Όσον αφορά τις λύσεις που προτείνουν οι μαθητές, βρίσκονται κατά σειρά η σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών (83%),η ανάγκη να δείξουν οι καθηγητές περισσότερο ενδιαφέρον για τους μαθητές και τέλος η παρουσία ψυχολόγου στο σχολείο.

Εικόνα4

Από τα παραπάνω γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι ένα σημαντικό μέρος της μαθητικής κοινότητας έχει υπάρξει θύτης, θύμα ή θεατής επιθετικών πράξεων προς άλλους συμμαθητές. Αν κάποτε το σχολείο μετέδιδε αξίες και γαλουχούσε τους αυριανους πολίτες, σήμερα, εντούτοις έχει μετατραπεί σε ένα σύγχρονο “πεδίο μάχης”, σε ένα γόνιμο έδαφος για την “άνθιση” του εκφοβισμού. Και καθώς το εν λόγω ζήτημα αποτελεί μια απτή πραγματικότητα, δεν μπορούμε παρά να λάβουμε ουσιαστικά μέτρα και να μην μένουμε απλά στα λόγια. Είναι, εξάλλου, ένα φαινόμενο που αφορά σε όλες τις δυτικές κοινωνίες, σχετίζεται με ευρύτερες παθογένειες και δεν περιορίζονται τα αποτελέσματά του μόνο στη σχολική ζωή, αλλά έχουν και ευρύτερες κοινωνικές διαστάσεις.

Εικόνα5 Εικόνα6

ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ Γ1 ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΜΑΡΙΑ

Μετεγκατάσταση στο εξωτερικό: Ναι ή Όχι;

Μαρ. 15 Γενικά, Προβλήματα της εποχής μας 0 σχόλια

Η χώρα μας, η οποία πλήττεται από οικονομική και κοινωνική κρίση, ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία θέτει στους νέους της ένα δίλημμα: παραμονή στην χώρα μας με λιγότερες εργασιακές δυνατότητες ή μετεγκατάσταση στο εξωτερικό με περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες; Εγώ προσωπικά ως νεαρή κοπέλα που ζει και βιώνει καθημερινά τα προβλήματα της χώρας μου θεωρώ πως το ενδεχόμενο αποδημίας στο εξωτερικό αποτελεί μία αισιόδοξη προοπτική για το μέλλον μου.

Πιο συγκεκριμένα, η άποψή  μου αυτή επηρεάζεται  από την δυνατότητα εξασφάλισης αξιοπρεπών επαγγελματικών συνθηκών. Οι χώρες του εξωτερικού, οι οποίες είναι πιο αναπτυγμένες, παρέχουν περισσότερες εργασιακές ευκαιρίες με ικανοποιητικές  οικονομικές απολαβές απαλλάσσοντας έτσι τον νέο από το άγχος της επιβίωσης αφού η εργασία αποτελεί μέσο βιοπορισμού και εξασφάλισης καλύτερων συνθηκών διαβίωσης. Επιπροσθέτως, σε αντίθεση με την χώρα μας, πολλές ευρωπαϊκές χώρες χαρακτηρίζονται για την μεγάλη εργασιακή ασφάλεια την οποία παρέχουν στους εργαζομένους τους. Πιο συγκεκριμένα, οι εργαζόμενοι προστατεύονται από την απειλή που ονομάζεται “ανεργία” και εργάζονται κάτω από ευνοϊκές συνθήκες όπου τα εργασιακά τους δικαιώματα δεν καταπατούνται. Ειδικότερα, τα ωράρια εργασίας τους είναι ευέλικτα και οι εργαζόμενοι απολαμβάνουν όσες άδειες δικαιούνται. Όλα τα παραπάνω διαμορφώνουν ένα κλίμα ασφάλειας, σταθερότητας και αξιοπρέπειας για τον εργαζόμενο.

Παράλληλα, αξιοσημείωτα είναι και τα επαγγελματικά οφέλη που μπορεί κάποιος να αποκομίσει. Αρχικά, στις χώρες του εξωτερικού παρέχεται η δυνατότητα επαγγελματικής εξέλιξης. Η πραγματοποίηση αλμάτων στις επιστημονικές καινοτομίες και τις τεχνολογικές εφαρμογές, τις οποίες έχουν επιτύχει πολλές ευρωπαϊκές χώρες, επιτρέπουν στον νέο την απόκτηση της απαραίτητης τεχνογνωσίας και εμπειρίας την οποία χρειάζεται προκειμένου να εργάζεται σε θέσεις υψηλού επιπέδου και να ικανοποιεί τους επαγγελματικούς στόχους και φιλοδοξίες του. Ακόμα, οι χώρες του εξωτερικού διαθέτουν πανεπιστήμια και κολέγια τα οποία παρέχουν την δυνατότητα μεταπτυχιακών και διδακτορικών στους νέους. Ως απόρροια, ο νέος βελτιώνεται σε έναν αξιόλογο βαθμό στον τομέα με τον οποίο ασχολείται και εξειδικεύεται στο κλάδο του, κάτι το οποίο τον καθιστά ανταγωνιστικό στην αγορά εργασίας.

Παράλληλα, εκτός από τα επαγγελματικά οφέλη το άτομο έχει την ευκαιρία να διευρύνει το πνεύμα και την κοινωνικότητα του. Μέσω της μετεγκατάστασης στο εξωτερικό, ο νέος έχει την δυνατότητα να επισκεφτεί νέες χώρες,να συναναστραφεί με ανθρώπους που ασπάζονται διαφορετικές απόψεις και αντιλήψεις και να γνωρίσει νέους πολιτισμούς. Ως απότοκο, η ζωή του αποκτά ενδιαφέρον και καθίσταται συναρπαστική, ενώ συγχρόνως ο ίδιος διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες. Τέλος, η μετακίνηση σε ένα διαφορετικό τόπο συντελεί στην διαμόρφωση της προσωπικότητας του νέου. Πιο συγκεκριμένα, το άτομο προκειμένου να ενσωματωθεί στην χώρα στην οποία βρίσκεται θα πρέπει να αναπτύξει ικανότητες όπως της προσαρμοστικότητας σε νέα περιβάλλοντα και ανεκτικότητας σε νέες ιδέες και κουλτούρες. Ταυτοχρόνως, ο νέος λόγω του ότι απομακρύνεται από την οικογένεια του, ωριμάζει και ανεξαρτητοποιείται αφού πλέον καλείται να ανταπεξέλθει μόνος του τα προβλήματα της καθημερινής ζωής. Όλα τα παραπάνω, θεωρούνται αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά για την προσωπικότητα του νέου.

Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι η απόφαση μετεγκατάστασης στο εξωτερικό αποτελεί μία ευνοϊκή επιλογή για το νεαρό άτομο αφού συντελεί στην πραγματοποίηση μιας επιτυχημένης σταδιοδρομίας και στην επαγγελματική του πρόοδο ενώ παραλλήλως στην πνευματική του καλλιέργεια και εξέλιξη.

ΖΩΗ ΔΡΟΥΚΑ

Η Εσάρπα

Μαρ. 15 Προβλήματα της εποχής μας 0 σχόλια

Screenshot 2024-03-12 231423 

-Κατάλαβες; Αυτοί… εμείς είμαστε καλύτεροι.
-Γιατί; όλοι ίσοι δεν είμαστε;
-Όχι γιατί εμείς… ενώ αυτοί… τότε…
-Μα και οι δικοί μας…
-Όχι δεν είναι το ίδιο…
-…
-Συγγνώμη, πέρασε η ώρα, πρέπει να φύγω.
-Καλό μάθημα!!

Πάντα η ίδια συζήτηση…
Πόσοι άνθρωποι, πόσες φορές έχουμε κάνει, έχουμε ακούσει παρόμοιες συζητήσεις, πάντα χωρίς ουσιαστικό συμπέρασμα, αλλά γιατί;

Ο αναίτιος διαχωρισμός των ανθρώπων, ο ρατσισμός, οδηγεί τα άτομα σε φανατισμό, τα  αποτρέπει από την παραδοχή όποιας διαφορετικής άποψης, οδηγώντας σε αυτού του είδους, τις μονόπλευρες συζητήσεις.

Ο ρατσισμός· μια ιδεολογία που καλλιεργείται πάνω στην ανάγκη του ανθρώπου να εντάσσεται σε αγέλες και να θεωρεί τις άλλες εχθρικές, ώστε να εξασφαλίσει στο βέλτιστο την επιβίωσή του.
Οι άνθρωποι γεννιούνται χωρίς την ιδεολογία του ρατσισμού, χωρίς καν κοινωνική συνείδηση. Αντιμετωπίζουν τον κάθε άνθρωπο βασιζόμενοι μόνο τα προσωπικά τους βιώματα.

Όμως, όποιος δημιουργεί και καλλιεργεί σε άλλους ρατσιστικές αντιλήψεις, χειρίζεται ένα μεγάλο  μέρος των σκέψεων και της συμπεριφοράς των ατόμων που επηρεάζει. Έχει εξουσία. Όσο πιο φανατισμένοι, όσο πιο φοβισμένοι οι “πιστοί” του, τόσο περισσότερη εξουσία. Όπλα του οι προκαταλήψεις και τα στερεότυπα. Επικαλούμενος ένα κοινό χαρακτηριστικό των άλλων, κάποια δυσμενή κατάσταση ή μια αποτρόπαια πράξη που συνέβη κάποτε από άτομα της “αντίπαλης παράταξης”, αναλαμβάνει τον ρόλο του “σωτήρα”, αυτού που “βλέπει καθαρά” και δείχνει στον κόσμο τον “σωστό δρόμο”: Αυτοί είναι κακοί.
Όταν γίνεσαι ο ηγέτης μιας τέτοια ομάδας, ικανοποιείς το συμφέρον σου. Ακόμα και αν είσαι ένας απλός πιστός, νιώθεις το ίδιο συναίσθημα υπεροχής , όταν στοχοποιείς άτομα και αναδεικνύεσαι ανώτερος από αυτά. Ικανοποιείς τον εγωισμό σου. Μπολιάζεις στους γύρω σου τον ρατσισμό.
Βάζεις τον εγωισμό σου πάνω από το άτομο. Το συμφέρον σου πάνω από την ενότητα. Το συμφέρον για τον άνθρωπο, ενάντια στον άνθρωπο.

Αφήνοντας τον ρατσισμό να πάρει την θέση της κρίσης μας, οι άνθρωποι αποξενωνόμαστε. Η ανθρωπότητα σταματάμε να δρούμε με ενότητα, παύουμε την εξέλιξη της κοινωνίας αλλά και της ξεχωριστής προσωπικότητάς μας.

Όταν μένουμε λοιπόν στάσιμοι, ομαδοποιούμαστε, παραχωρούμε επανειλημμένως κομμάτια του χαρακτήρα μας και απαρνούμαστε συνεχώς την μοναδικότητα, τόσο την δική μας, όσο και των άλλων. Η ανάγκη μας για την διατήρηση της δικής μας ομάδας, που αναλαμβάνει πια τον ρόλο της ίδιας μας της προσωπικότητας, μάς οδηγεί στον φανατισμό, σε ακραίες συμπεριφορές που έχουμε δει να εκδηλώνονται σε όλο το βάθος της ιστορίας στις στάσιμες κοινωνίες, από το κυνήγι μαγισσών στον μεσαίωνα, μέχρι την δολοφονία του Τρείβον Μάρτιν το 2012.

Το μόνο που πετυχαίνουμε με την διαιώνιση του ρατσισμού, με τον άσκοπο διαχωρισμό των ανθρώπων, τελικά είναι να χάνεται η ομορφιά της μοναδικότητας του κάθε προσώπου, αφού χάνεται η ποικιλία ακόμα και στο ντύσιμο, τις συνήθειες, τις σκέψεις και τα συναισθήματα.

        Οι σκέψεις μου μπερδεύονταν και τράβαγαν σε άλλα μονοπάτια, όσο περπατούσα για το φροντιστήριο. Τα μάτια μου έπεσαν σε μια βιτρίνα, σε μια εσάρπα. Ήταν απλή, κατάλευκη, με μόνα στολίδια τα λεπτά της κρόσσια στα τελειώματα…

Η Εσάρπα… Ένα απλό ρούχο, και όμως δεν ξέρει από διακρίσεις. Αγκαλιάζει κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως χρώματος, ηλικίας, ύψους, κιλών.

Μα και τα ρούχα οι άνθρωποι δεν τα ‘φτιάξαν; Κάποιοι, κάποτε, ανέδειξαν την απλότητα της αποδοχής της διαφορετικότητας με ένα απλό κομμάτι ύφασμα, που όμως κάνει στον καθένα μας.
Ένα ρούχο από τους ανθρώπους για τους ανθρώπους.

Απορρίπτοντας τις ρατσιστικές μας αντιλήψεις, αγκαλιάζουμε και εμείς κάθε άνθρωπο, σταματάμε τις μάταιες έχθρες και, από την αποδοχή της διαφορετικότητας, λαμβάνουμε νέα στοιχεία και εξελισσόμαστε πρώτα ως χαρακτήρες και ύστερα, ως κοινωνία.

Είναι βέβαια δύσκολο να αρνηθούμε αντιλήψεις και οριακά ασυνείδητες πια διαδικασίες όπως τα στερεότυπα και η ενεργή εκδοχή τους, οι προκαταλήψεις.

Αρκεί όμως να ακολουθήσουμε μια απλή διαδικασία: Να θέτουμε συνεχώς τις κρίσεις μας υπό αμφισβήτηση, ρωτώντας απλώς: Γιατί; Αν δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος πέρα από απαντήσεις τύπου “Μα το έκαναν αυτοί”, ‘”Μα ανήκει σε εκείνους”, βλέπουμε πως έχουμε επηρεαστεί από ρατσιστικές αντιλήψεις και προκαταλήψεις και προσπαθούμε να διαμορφώσουμε νέες αντικειμενικότερες κρίσεις.

Επίσης, ας προσπαθούμε να αντιμετωπίζουμε τον άνθρωπο με βάση την προσωπικότητά του. Να του αφήνουμε ένα μικρό περιθώριο για όλους να αναδείξουν την μοναδικότητα του χαρακτήρα τους.

Τέλος, αν θέλουμε να συμβάλλουμε στην μείωση των ρατσιστικών φαινομένων στην κοινωνία μας, ας προσπαθήσουμε να μην αφήνουμε εύφορο έδαφος για αντίστοιχες αντιλήψεις, αλλά κυρίως να μην δικαιολογούμε τέτοια περιστατικά. Όμως, τόσο όσο ως νέα η γενιά, όσο και ως άνθρωποι θα πρέπει να αντιδρούμε ενεργά, για να δημιουργήσουμε μια κοινωνία που θα τους αγκαλιάζει όλους.

Όπως η Εσάρπα.

ΝΤΑΡΑΡΑ ΑΣΠΑΣΙΑ

21ος αιώνας: ο αιώνας της παλινδρόμησης

Δεκ. 22 Προβλήματα της εποχής μας 0 σχόλια

Ο πολυτέλεια είναι ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου. Και τούτο διότι, η μόνη εναπομείνασα διαδρομή έπειτα από την ενατένιση και κατάκτηση της κορυφής στον υλικό τομέα, δεν είναι άλλη παρά η κάθοδος. Στον 21ο αιώνα, στον αιώνα της πληροφορίας και του αλόγιστου καταναλωτισμού, εντοπίζεται πλήθος παραδειγμάτων μίας τέτοιας «παλινδρόμησης» των ανθρώπων, οι οποίοι «ελλείψει ελλείψεων» θεώρησαν σοφότερο να αποκτήσουν νέα προβλήματα, προκειμένου να καλύψουν το ανεκπλήρωτο ψυχικό κενό τους. Φαινόμενα  τέτοιας «παλινδρόμησης» έχουν σημειωθεί σε όλο το διηνεκές του χρόνου, στη σύγχρονη όμως εποχή φαίνεται να βρίσκονται σε πλήρη έξαρση, λόγω της διάδοσης όλο και νεώτερων τάσεων στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Κάνοντας μία δεκάλεπτη περιήγηση τους λαβυρίνθους της περιβόητης εφαρμογής του «TikTok», θα βρεθούμε σαφώς αντιμέτωποι με βίντεο κάθε είδους και περιεχομένου, κυρίως όμως με βίντεο νέων – καθώς για τέτοιες ηλικίες προορίζεται η εφαρμογή – που μιλάνε ανοιχτά για την ψυχική και πνευματική τους ακεραιότητα και, κυρίως τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Ενώ πολλοί από αυτούς πράγματι έχουν διαγνωστεί από μία ή περισσότερες ψυχικές ασθένειες, ένας ανησυχητικά μεγάλος αριθμός από αυτούς φαίνεται να προβαίνει από μόνος του σε διαγνώσεις για την ψυχική του υγεία, βασιζόμενος σε βιώματα των πραγματικών πασχόντων. Μάλιστα, είχε υπάρξει και μία περίοδος, η οποία εν τέλει ατόνησε, κατά την οποία η ασταθής ψυχολογία, θεωρούνταν ως γνώρισμα εκείνων που είναι ξεχωριστοί από τους άλλους, δημιουργώντας μία τάση ανταγωνισμού ως προς την λιγότερο υγιή συνείδηση και ψυχολογία.

Το μέσο αυτό δικτύωσης, εντούτοις, εκτός από «ψυχολόγος» επενεργεί και ως μέσο ανάδειξης διαφορετικών… τρόπων ζωής. Μία νέα τάση, η «παραδοσιακή γυναίκα» όπως μεταφράζεται απευθείας από την αγγλική ορολογία “tradwife”, φαίνεται να έχει διεγείρει πλήθος αντιδράσεων. Μολονότι, σε μία πρώτη ανάλυση, το όνομα θα μπορούσε να παραπέμπει απλώς σε μία γυναίκα κλασσική που ίσως να μην υπακούει τα κελεύσματα της σημερινής μόδας, η «παραδοσιακή γυναίκα» ντύνεται, μιλάει, και κυρίως δρα σαν να ζει στις δεκαετίες των 30s, 40s, 50s, 60s. Πρόκειται για μία γυναίκα που δεν ενστερνίζεται τις αρχές του φεμινισμού περί ισότητας φύλων, αλλά αντίθετα θεωρεί πως ο ρόλος της ως άτομο περιορίζεται στην εκπλήρωση των θελημάτων του συζύγου της, τον οποίο αντικρύζει ως μορφή εξουσίας. Ας μην λησμονηθεί, πάντως, ότι η άσκηση όλων των ειδών βίας κατά των γυναικών την περίοδο εκείνη όχι μόνο κατακριτέα δεν ήταν, αλλά και θεμιτή, ως μέσο επιβολής του ανδρός προς το «ασθενές φύλο».

Ερευνώντας, ωστόσο, τις γυναίκες που – παρά τις αιώνιες θυσίες και τους αέναους αγώνες του γυναικείου φύλου για ισότητα – φαίνεται να προτιμούν συνειδητά τους περιορισμούς, προέρχονται από ένα εύπορο οικονομικό υπόβαθρο.  Έτσι, συνάγεται το συμπέρασμα ότι τέτοιοι εκούσιοι περιορισμοί προϋποθέτουν πλούτο, προκειμένου να μη στερηθούν αυτό που πραγματικά συνιστά υπεραξία σήμερα, το χρήμα.

Φυσικά, τέτοιες τάσεις δε θα μπορούσαν να προκύψουν από πουθενά αλλού εκτός από τις «ουτοπικές» Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, των οποίων ο πληθυσμός φαίνεται να βρίσκεται όλο και περισσότερο έξω και πέρα από τα εγκόσμια, αγνοώντας τα πραγματικά ζητήματα που κατατρύχουν τον πλανήτη. Πλήθος διάσημων προσωπικοτήτων φαίνεται να ξεπροβάλλει και να εκφράζει στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης τον προβληματισμό τους για τους πολέμους, τις βιαιότητες και τα προβλήματα τα οποία – όπως ο ατζέντης τους τούς πληροφόρησε – ταλανίζουν τον κόσμο.  Εκφράζουν ύπουλα, με κροκοδείλια δάκρια φόβο για τη της ακεραιότητα τους, γνωρίζοντας, όμως, ότι μόνο εκείνοι και τα υπόλοιπα μέλη της ελίτ τους θα επιβιώσουν από οποιαδήποτε απειλή για την ανθρωπότητα.

Κοντολογίς, συνέβη στην ανθρωπότητα το αναπάντεχο. οι προνομιούχοι «βαρέθηκαν» την χλιδή τους και επιθυμούν να γευτούν εκ νέου την πικρή γεύση των στερήσεων. Το γεγονός ότι ξαφνικά φαίνεται να αντιτασσόμαστε στην πρόοδο κρούει τον κώδωνα για άμεση δράση προς εξομάλυνση της κρίσης. Δεν νοείται ξαφνικά να νομίζουμε πως οι ελευθερίες που χρειάστηκαν κυριολεκτικές θυσίες είναι πλέον αντίρροπες προς τη φύση μας. Δε γίνεται να θέλουμε να νοσούμε, να πάσχουμε, να βασανιζόμαστε. Δεν γίνεται ο άνθρωπος, ο οποίος τείνει (θρώσκει) προς τα πάνω ( άνω) ξαφνικά να κατρακυλάει στην κατηφόρα των σφαλμάτων του παρελθόντος του και  να συμπαρασύρει μαζί του τους ευεπίφορους ακολούθους του.

Ελένη-Μαρία Τριάντη

Η «καταστροφή» του κόσμου σε 80 ημέρες

Δεκ. 22 Περιβάλλον, Προβλήματα της εποχής μας 0 σχόλια

Όλοι είμαστε γνώστες της κατάστασης που επικρατεί όσον αφορά το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής. Με τον όρο αυτό, αναφερόμαστε στην ανθρώπινη επέμβαση στη φύση για την ικανοποίηση των αναγκών μας και την εξασφάλιση των απαραίτητων αγαθών για την επιβίωση. Παλαιότερα, κάτι τέτοιο δεν αποτελούσε πρόβλημα, αφού η φύση αναπλήρωνε τις απώλειες της, ενώ πλέον η τεράστια τεχνολογική και βιομηχανική ανάπτυξη πολλαπλασίασε τις συνέπειες, με αποτέλεσμα να διαταράσσεται η φυσική ισορροπία αλλά και η καθημερινότητα των ανθρώπων.

Με την πάροδο του χρόνου πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι ταυτίζουν τους όρους «κλιματική αλλαγή» και «κλιματική καταστροφή». Αυτό φυσικά είναι αποτέλεσμα των πράξεων του ανθρώπου απέναντι στην φύση. Τέτοια φαινόμενα συνήθως είναι αυτά που προκαλούν όλη την αναστάτωση, με σημαντικότερα τις αλλαγές στις τιμές της  θερμοκρασίας, την ποιότητα οξυγόνου(καυσαέρια και ότι άλλο εισπνέουμε συνεχώς), περιορισμός του ζωτικού μας χώρου, αλλοίωση τροφίμων κ.α., τα οποία επηρεάζουν σημαντικά την υγεία μας. Η καθημερινή επαφή μας με αυτά φέρει τόσο άμεσες όσο και έμμεσες εμφανίσεις προβλημάτων υγείας όπως απλές ιώσεις, λοιμώξεις, αναπνευστικά προβλήματα ή θέματα όρασης. Πέραν αυτών βέβαια, η ρύπανση του περιβάλλοντος στο οποίο κατοικούμε υποβαθμίζει σε γενικότερα πλαίσια την ποιότητα ζωής μας, ενώ ταυτόχρονα οδηγεί στην απώλεια ψυχικής γαλήνης και ισορροπίας. Ως εκ τούτου, είναι λογικό ο καθένας να αδιαφορεί για τους συνανθρώπους του και ορισμένες φορές ακόμα και να φέρεται βάναυσα προς αυτούς λόγω των πιεστικών συνθηκών διαβίωσης στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις.

Ας μην ξεχνάμε όμως ότι κατοικούμε σε έναν πλανήτη που επηρεάζουμε καθημερινά με τον χειρότερο τρόπο μειώνοντας όλο και περισσότερο το προσδόκιμο ζωής του. Μερικά απ’ τα «διάσημα» αποτελέσματα της επέμβασης μας στο φυσικό περιβάλλον είναι οι κλιματικές αλλαγές, όπως η τρύπα του όζοντος και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, ενώ η ποικιλία των οικολογικών διαταραχών δυστυχώς δεν ολοκληρώνεται εδώ. Φυσικά, όλα τα παραπάνω επηρεάζονται από αυτά, αλλά για την ατμόσφαιρα ο όλεθρος δεν φαίνεται να έχει σταματημό. Η πλήρης εξάντληση των φυσικών πόρων φτάνει ολοένα και πιο κοντά μας. Καταλαβαίνουμε ίσως σιγά σιγά τι πραγματικά συμβαίνει;  Γιατί αυτό είναι απλά ένα μέρος των επιπτώσεων! Η καθημερινή μας ρύπανση οδηγεί στην άμεση εξαφάνιση διαφόρων ειδών τόσο χλωρίδας όσο και πανίδας. Και παρόλα αυτά δεν φαίνεται να καταβάλλουμε και ιδιαίτερη προσπάθεια προκειμένου να σώσουμε έστω και όσα απομένουν.  Πέραν αυτών όμως, η απότομη αύξηση της θερμοκρασίας προκαλεί το λιώσιμο των πάγων, που συνεπάγεται με  ζεστούς χειμώνες κάτι που βιώνουμε ήδη με απειροελάχιστη παρουσία φυσικά έντονων καιρικών φαινομένων, όπως έντονες βροχοπτώσεις, καταιγίδες, χιόνια .κλπ.

Η διαμόρφωση υπεύθυνων και ενεργών πολιτών είναι ίσως απ’ τα πιο δύσκολα κοινωνικά ζητήματα. Παρόλα αυτά, γίνεται επιτακτικό το αίτημα για έναν λαό που θα χαρακτηρίζεται από μια «περιβαντολλοτικά» βιώσιμη κοινωνία. Επομένως η εφαρμογή λύσεων πρέπει να είναι άμεση και κατάλληλη προκειμένου να μπορούμε να απολαμβάνουμε εμείς και οι απόγονοι μας την Γη στα «καλύτερά» της.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΠΛΩΤΑ

Υπάρχει πράγματι Δημοκρατία;

Μάι. 20 Πολιτική, Προβλήματα της εποχής μας 0 σχόλια

uio

Υπάρχει πράγματι Δημοκρατία; Ποιος θα τολμούσε άραγε να θέσει αυτό το ερώτημα, και μάλιστα στη χώρα μας, η οποία στο παρελθόν αποτέλεσε το λίκνο της Δημοκρατίας; Ποιος θα είχε το θάρρος να θέσει αυτό το ερώτημα στους σύγχρονους ηγέτες που καυχώνται ότι κυβερνούν δημοκρατικά; Κι όμως, η ερώτηση αυτή ταλανίζει σήμερα όλο και περισσότερους, και αναμφισβήτητα χρήζει απάντησης.

Υπάρχει πράγματι Δημοκρατία, όταν ο λαός αισθάνεται ότι δεν εκπροσωπείται από τους πολιτικούς που ο ίδιος μάλιστα έχει επιλέξει; Σίγουρα, πρέπει να αναθεωρήσουμε τη Δημοκρατία μας όταν βλέπουμε πως η μεν πλειοψηφία των βουλευτών τάσσεται υπέρ ενός μέτρου, ενώ συγχρόνως η πλειοψηφία του λαού αντιτίθεται. Πρέπει να προβληματιστούμε όταν, ενώ οι άρχοντες τηρούν πιστά τους νόμους, ο λαός διαδηλώνει απαιτώντας «Δημοκρατία».

Υπάρχει πράγματι Δημοκρατία, όταν ένας απλός πολίτης δεν δύναται να διεκδικήσει κάποιο αξίωμα; Η διεκδίκηση κάποιου από αυτά, άρα και η συμμετοχή στην προεκλογική εκστρατεία, προϋποθέτει τη διάθεση πολλών χιλιάδων ευρώ, τα οποία ένας ηλεκτρολόγος, ένας επιχειρηματίας, ένας δάσκαλος, δηλαδή οι απλοί πολίτες εν γένει, δεν μπορούν να βρουν. Ως αποτέλεσμα, τα πολιτικά αξιώματα προορίζονται αποκλειστικά και μόνο για τους πλουσιότερους, και ο αγώνας για τη διεκδίκησή τους εξαρτάται πλέον άμεσα από τα χρήματα που είναι διατεθειμένος να δαπανήσει ο κάθε υποψήφιος. Μάλιστα, αυτό έχει εξελιχθεί, και δεν αποτελεί λεκτική υπερβολή, σε παθογένεια του πολιτεύματός μας, αφού οι πολιτικές προσωπικότητες του τόπου μας δεν ανανεώνονται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα αποτελέσματα των πιο πρόσφατων εκλογών, σύμφωνα με τα οποία οι νέοι βουλευτές ήταν μόνο δεκατέσσερεις. Τι θα διαπίστωνε άραγε ο αρχαίος Αθηναίος πολιτικός και σύμβολο της Δημοκρατίας, Περικλής ο Ξανθίππου ο Χολαργεύς; Μα φυσικά, ολιγαρχία!

Υπάρχει πράγματι Δημοκρατία, όταν οι πολίτες παραπληροφορούνται συστηματικά και τα μέσα ενημέρωσης διεθνώς γίνονται έρμαιο στα χέρια των εκάστοτε πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων; Στις ημέρες μας, η παραπληροφόρηση ως φαινόμενο έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις, ενώ οι ψευδείς ειδήσεις (τα γνωστά σε όλους «fake news») και τα κάθε είδους τεχνάσματα με στόχο την απόσπαση της προσοχής μας αυξάνονται καθημερινά. Επομένως, εφόσον δεχόμαστε την ενημέρωση ως στυλοβάτη της Δημοκρατίας, και μάλιστα ως «τέταρτη εξουσία», η ελλιπής ενημέρωση, η ενημέρωση που υπηρετεί συμφέροντα και η ενημέρωση που δεν αναδεικνύει τα πραγματικά προβλήματα, τραυματίζει και υπονομεύει τη Δημοκρατία. Ως συνέπεια, οι πολίτες λαμβάνουν εσφαλμένες αποφάσεις, εμπιστεύονται επικίνδυνους πολιτικούς και ιδέες, όντας υποχείρια των κάθε είδους συμφερόντων. Δηλαδή; Τυραννία!

Άρα, υπάρχει πράγματι Δημοκρατία ή υπάρχει μια επίφαση Δημοκρατίας; Εξουσιάζει ο λαός ή οι «ολίγοι» και τα συμφέροντα; Όσο κι αν φαντάζει παράξενο, την εξουσία του ο «δήμος» την παραχώρησε εθελουσίως και την υπονόμευσε ο ίδιος. Ωστόσο, αυτή βρίσκεται ακόμη στα χέρια του, διότι η Δημοκρατία, όπως την οραματίστηκε ο Εφιάλτης και ο Περικλής, και όπως την όρισε ο Αβραάμ Λίνκολν, «είναι η κυβέρνηση του λαού, από το λαό, για το λαό». Και όπως προσθέτω εγώ, βρίσκεται μέσα μας και πηγάζει από την ψυχή μας.

 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Το όνομά μας η ψυχή μας

Μάι. 20 Πολιτική, Προβλήματα της εποχής μας 0 σχόλια

Η  μακεδονική γη που έχει ταυτιστεί με τις λέξεις «αγώνας και θυσία», είναι ελληνική. Το 1912, όταν ελευθερώθηκε από τον εχθρό, δεν πρόλαβε να νιώσει την ελευθερία της, αφού άρχισαν να αμφισβητούν την ελληνικότητά της. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος που σκέφτηκαν οι μεγάλες δυνάμεις για να αποκτήσουν ακόμα περισσότερα συμφέροντα, όπως κέρδη ή πρόσβαση στην θάλασσα.

Η ιστορία όμως επιβεβαιώνει τη φωνή μας και αποδεικνύει την ελληνικότητά της. Πρώτα απ’ όλα οι Μακεδόνες ήταν πανάρχαια ελληνική φυλή, όπως οι Ίωνες, οι Δωριείς και οι Αιολείς. Μιλούσαν Ελληνικά σε μια διάλεκτο παρόμοια με τη δωρική και όλα τα κύρια ονόματα και τα τοπωνύμια έχουν τέτοια ετοιμολογία. Τώρα όμως γίνεται λόγος για «μακεδονική» γλώσσα που μιλιέται από τους βόρειους γείτονές μας και είναι ένα κράμα βουλγαρικών, αλβανικών και σερβικών. Ακόμα, οι ονομασίες Μακεδονία και Μακεδόνας είναι ελληνικά και παράγονται από την αρχαία ελληνική λέξη μάκος, που είναι δωρικός τύπος της λέξης μήκος. Η σημασία της λέξης Μακεδνός είναι μακρύς, ψηλός. Η θρησκεία, βέβαια, των αρχαίων Μακεδόνων ήταν η ίδια με της υπόλοιπης Ελλάδας. Πίστευαν στους 12 θεούς που σύμφωνα με την μυθολογία κατοικούσαν στον Όλυμπο το οποίο είναι μακεδονικό βουνό.

Την ελληνικότητά της ακόμα την μαρτυρούν τα αρχαία ελληνικά θέατρα της περιοχής καθώς και τα ευρήματα στην Πέλλα, στη Βεργίνα και στο Δίον. Η πιο σπουδαία μαρτυρία όμως είναι αυτή του αρχαίου γεωγράφου Στράβωνα, ο οποίος αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ἔστιν οὖν Ἑλλὰς καὶ ἡ Μακεδονία», κάτι με το οποίο συμφωνεί και ο Ηρόδοτος. Ο Μ. Αλέξανδρος, μάλιστα, ξεκίνησε την εκστρατεία του ως αρχιστράτηγος όχι μόνο των Μακεδόνων αλλά όλων των Ελλήνων. Και στη συνέχεια οι διάδοχοί του σε όλα τα βασίλεια ενήργησαν ως Έλληνες και η περίοδος που ακολούθησε «Ελληνιστική». Τέλος, ο Μ. Αλέξανδρος και άλλοι αρχαίοι Μακεδόνες γίνονταν μέλη της αμφικτιονίας των Δελφών και έπαιρναν μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες κάτι το οποίο  δεν θα μπορούσαν να κάνουν αν δεν ήταν Έλληνες.

Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν, βλέπουμε πόσο άστοχη είναι η αμφισβήτηση αυτού του ονόματος. Κατανοούμε, όμως, τις βλέψεις των Σκοπίων που είναι η επέκταση του κρατιδίου τους ως το Αιγαίο. Ένα κράτος στο οποίο ζουν 25 διαφορετικές εθνικές ομάδες ισχυρίζεται ότι είναι  Ελλάδα και διεκδικεί. Γνωρίζοντας όμως την ιστορία μπορούμε να πούμε ότι «Η Μακεδονία ήταν, είναι και θα είναι πάντα Ελληνική». Το όνομα μας είναι η ψυχή μας και για αυτό το λόγο βαδίζοντας στα  χνάρια του Μελά  υπερασπιζόμαστε την πατρίδα μας και δεν πουλάμε την ονομασία μας.

greece

Καλογερή Όλγα

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ

Μάι. 20 Προβλήματα της εποχής μας 0 σχόλια

Παρά τις δυσκολίες της εποχής που ο καθένας βιώνει με διαφορετικό τρόπο, κρινόμαστε σε σχετικά μικρή ηλικία να επιλέξουμε το επάγγελμα που θα ακολουθήσουμε. Και αν δεν είμαστε έτοιμοι να καθορίσουμε τη ζωή μας? Και αν τα ταλέντα μας είναι κρυμμένα μαζί με τα όνειρα μας τα οποία φαίνονται μη ρεαλιστικά και συμβατά με το κύρος και τη ζήτηση της αγοράς?

Δεν είναι λίγες οι φορές που κάναμε πισωγυρίσματα η που άλλοι επέλεξαν κάτι και τελικά αποδείχτηκε ότι τους ταίριαζε κάτι εντελώς διαφορετικό, και ας νόμιζαν ότι ήταν το επάγγελμα της ζωής τους. Από μικρή ηλικία, παίρνουμε ερεθίσματα, καλλιεργούμε δεξιότητες και ικανότητες σε διαφορετικούς τομείς έτσι ώστε να μπορούμε να είμαστε δημιουργικοί, ελεύθεροι και ανοιχτόμυαλοι. Επίσης, -και σε αυτό συμβάλλουν και τα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα της κάθε χώρας- τείνουμε να επιλέγουμε ίσως και με λανθασμένα κριτήρια. Για παράδειγμα, δεν τολμάμε να ακολουθήσουμε μια τέχνη που μπορεί να έχουμε ταλέντο, και απλά συμβιβαζόμαστε με κάτι που έχει ζήτηση στην αγορά εργασίας και χρηματικές απολαβές.

Ωστόσο, θεωρώ ότι όποιος πιστέψει στον εαυτό του και βάλει κάτι στόχο θα μπορέσει να τα καταφέρει και να γίνουν τα όνειρα του πραγματικότητα . Θα προσπαθήσει όσο περισσότερο γίνεται. Πολλοί πλέον καταφεύγουν στο εξωτερικό παρά τις τόσες δυσκολίες που έχουν να αντιμετωπίσουν εκεί . Πρόκειται για ένα τελείως ξένο και διαφορετικό περιβάλλον που είναι αναγκαίο να ανεξαρτητοποιηθούν ζώντας μακριά από τους συγγενείς τους και τα αγαπημένα του πρόσωπα. Όμως , ξεπερνούν κάθε εμπόδιο αφού εκεί έχουν ευκαιρίες εργασίας , το πανεπιστημιακό περιβάλλον είναι καλύτερο κι έχουν παραπάνω δυνατότητες για έρευνα. Άρα , καλύτερα να σκεφτόμαστε ανοιχτόμυαλα να κοιτάμε μπροστά το μέλλον και να μαθαίνουμε να ξεπερνάμε και να αντιμετωπίζουμε κάθε δυσκολία που εμφανίζεται.

 

EP

 

ΜΑΡΙΑ ΤΖΟΛΑ

Είναι η ανεργία απειλή;

Μάι. 20 Προβλήματα της εποχής μας 0 σχόλια

Είναι κοινή παραδοχή, πως η ανεργία αποτελεί κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο είναι αρνητικός παράγοντας στην πορεία προς την πρόοδο και την ευημερία. Έχει αποδειχθεί, πως όχι μόνο επιδρά αρνητικά στην οικονομία μιας χώρας αλλά μπορεί να πλήξει και την κοινωνική συνοχή της. Οι χώρες που αντιμετώπισαν αυτό το πρόβλημα προοδεύουν και αναπτύσσονται. Ενώ όσες αδιαφορούν πορεύονται σε μία κατάσταση αβεβαιότητας και κρίσης.

Με την εργασία ο άνθρωπος εξασφαλίζει όχι μόνο τα απαραίτητα προς το «ζην» αλλά και το «ευ ζην». Με την ανεργία αδυνατεί να βρει τους πόρους για τη μόρφωσή του, την ψυχαγωγία του, την άνεση του και κατ’επέκταση την πνευματική καλλιέργεια του, με αποτέλεσμα να ανοίγει ο δρόμος προς την οικονομική εξαθλίωση και δυστυχία. Ο άνεργος δεν δημιουργεί, δεν παράγει. Έτσι δεν ικανοποιείται η έμφυτη τάση του για δημιουργία και δεν μπορεί να νιώσει το αίσθημα της πληρότητας για το έργο του. Ακόμα ζει σε μία κοινωνία όπου κυριαρχεί η αντίληψη πως η εργασία είναι ο σκοπός της ζωής και η εργατικότητα η ύψιστη Αρετή. Αυτό καθίσταται αρκετό για να τον περιθωριοποιήσει και να τον αναγκάσει να νιώθει μειονεκτικά απέναντι σε αυτούς που εργάζονται. Επομένως, όταν δεν υπάρχει εργασία η απογοήτευση των ανέργων μετουσιώνεται σε οργή και αγανάκτηση και οδηγεί σε νοσηρά φαινόμενα που διαταράσσουν την κοινωνική γαλήνη. Ειδικότερα, ο άνεργος είτε πιεζόμενος από την ανάγκη για επιβίωση είτε από εκδικητική διάθεση προς την κοινωνία, καθώς ο ίδιος στερείται ενώ ορισμένοι ζουν προκλητικά στη χλιδή, στρέφεται προς τη βιαιότητα, την εγκληματικότητα και τη διαφθορά.

Κλείνοντας, πρέπει να γίνει αντιληπτό πως η εργασία δεν είναι ένα μόνο μέσο με το οποίο ο άνθρωπος μπορεί να εξασφαλίσει αγαθά για την επιβίωση του. Η εργασία ολοκληρώνει τον άνθρωπο και του προξενεί αισθήματα ψυχικής ευφορίας. Έτσι όταν ο υπάρχει εργασία η κοινωνία  προοδεύει. Ενώ όταν κυριαρχεί η ανεργία η κοινωνία οδεύει στο σκοτεινό μονοπάτι της ύφεσης και της παθογένειας.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΠΡΑΚΑΤΣΕΛΟΣ

Top