Ο Αλέξης Κουβέλης, δημοσιογράφος του τηλεοπτικού σταθμού Άλφα, μας έκανε την τιμή να επισκεφθεί στις 5 Απριλίου το σχολείο μας, να μιλήσει για τη δουλειά του ως δημοσιογράφος και να απαντήσει σε ερωτήσεις των μαθητών/τριών των ομίλων δημοσιογραφίας (Protypos Σχολική Εφημερίδα και Web Channel).
Ο κύριος Κουβέλης μας με πολύ άμεσο και φιλικό τρόπο συστήθηκε στους μαθητές και τις μαθήτριες των ομίλων μας. Πρόκειται για έναν άνθρωπο προσιτό και φιλικό, ο οποίος ξεκίνησε την παρουσίασή του, λέγοντος ότι θα ήθελε να είναι ένας δημοσιογράφος από εκείνους, που φέρνουν τη δημοσιογραφία στα μέτρα των πολλών. Στη συνέχεια, όχι κομπορρημονώντας, ούτε αξιώνοντας κάτι, μας έδειξε κάποια βίντεο, δείχνοντάς μας τη δουλειά του, τη δουλειά του ανάμεσα στους καθημερινούς ανθρώπους, τη δουλειά του στα δύσκολα… στο πεδίο της μάχης (Ουκρανία), στις μεγάλες φωτιές, στις εκλογές… Και όπως μας είπε:
«Πάντα ονειρευόμουνα να παίξω ένα ρόλο, να βοηθήσω τον κόσμο να γίνει καλύτερος. Πάντα μου άρεσε, από τότε που ήμουνα στην ηλικία σας. Αυτό ήθελα να το πετύχω με τη δημοσιογραφία. Στην πορεία τα κατάφερα, έγινα δημοσιογράφος. Ξεκίνησα το 1999 δουλεύοντας παράλληλα σερβιτόρος σε μια καφετέρια εδώ στη γειτονιά και στο λέω γιατί έχει σημασία να μην πέφτεις από τον ουρανό, να έχεις σπουδάσει. Σπούδασα με δικά μου λεφτά σε μια ιδιωτική σχολή η οποία δεν είχε καμία αξία. Σας λέω να προσπαθήσετε να μπείτε στα δημόσια πανεπιστήμια. Είναι ότι καλύτερο υπάρχει! Εγώ άργησα να σπουδάσω. Πήρα το πτυχίο μου πριν μερικά χρόνια. Τώρα κάνω τη διπλωματική μου εργασία υπό την επίβλεψη της κυρίας Ευαγγελίας Μουλά, που είναι σύμβουλος εκπαίδευσης στα Δωδεκάνησα για το ελεύθερο ρεπορτάζ. Ελπίζω να ξεκινήσω σύντομα και το διδακτορικό μου πάνω στην κάλυψη της πανδημίας.
Πριν ξεκινήσω να ασχολούμαι με αυτή τη δουλειά, που κάποιοι με είχαν ειρωνευτεί, γιατί μου λέγανε, «Εντάξει, εμείς κάνουμε αυτή τη δουλειά, δεν γίναμε δημοσιογράφοι σαν εσένα! Το θεωρούσαν αδιανόητο για ένα παιδί, το οποίο δεν τα κατάφερε στο Λύκειο, για ένα παιδί το οποίο δεν είχε άκρες, δεν ήξερε σημαντικούς ανθρώπους, ότι θα τα κατάφερνε κάποτε. Έφαγα πολλές σπρωξιές να το πω έτσι. Κατάφερα όμως να προχωρήσω. Το 2007 ήμουνα προτεινόμενος για το καλύτερο τηλεοπτικό ρεπορτάζ της χρονιάς, αλλά το έχασα από γνωστούς συναδέλφους. Αυτά τα έχω ξαναπεί κάποτε! Έχω ξαναμιλήσει άλλη μια φορά σε παιδιά και μίλησα στους αριστούχους του Χάρβαρντ σε συνεργασία με το ΕΚΠΑ. Ήταν μια σημαντική στιγμή για εμένα!
Αυτό που θέλω να σας μεταφέρω και τη δημοσιογραφία είναι ότι δεν είναι η γειτονιά αγγέλων, δεν είναι γειτονιά αγίων, είναι όμως και μια γειτονιά που υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν και υπάρχει ανάγκη στην κοινωνία για τη δημοσιογραφία. Γιατί αν δεν υπάρχει δημοσιογραφία δεν υπάρχει έλεγχος στην εξουσία. Εάν έρθεις εσύ και με σκοτώσεις; Αν δεν το πει ο δημοσιογράφος , δεν θα το μάθει κανείς και θα προχωρήσεις τον επόμενο φόνο. Θα το πουν όμως όλοι οι δημοσιογράφοι; Θα πούνε μερικοί ότι μπορεί να σε προκάλεσα και εγώ. Είναι όμως τόσα πολλά τα μέσα. Η ψηφιακή εποχή έφερε ένα τόσο μεγάλο εκδημοκρατισμό των μέσων που τίποτα δεν μένει κρυφό! Να είστε σίγουροι για αυτό!
Μερικές φορές μου λένε, α, μόνο εσένα βλέπουμε. Τότε τους λέω, να βλέπετε και άλλους. Δεν φοβάμαι! Η αξιοπιστία μου είναι αυτή που θα με κάνει καλύτερο, για να το πω με τους νόμους της αγοράς.
Πολύ συχνά ακόμα μου λένε ότι με βλέπουν μάχιμο. Όμως εγώ θεωρώ τον μπαμπά και τη μαμά μάχιμους, που με λίγα λεφτά παλεύουν να βγάλουν πέρα το μήνα για την οικογένειά τους. Να πας στον πόλεμο, στη φωτιά, ναι, εντάξει, είναι ακραίες συνθήκες! Κάποτε κάποια είχε πει, πριν από μερικά χρόνια, ότι όποιος έχει κάνει ελεύθερο ρεπορτάζ είναι σαν να έχει ζήσει 100 ζωές σε μία! Ασχολήθηκε 1 με 2 χρόνια με το ελεύθερο ρεπορτάζ. Εγώ το κάνω 25 χρόνια τώρα.
Ως ρεπόρτερ ζεις στα άκρα! Μπορεί όλη μέρα να είσαι χαλαρός στο γραφείο, απλά να συντάσσεις μια είδηση και μετά να γίνει κάτι που θα αλλάξει όλη σου η ζωή. Το παν είναι να παλεύεις για τους πολλούς και να σέβεσαι τους πολλούς. Μια Τετάρτη, πήγαινα τα παιδιά στο σχολείο και χτύπησε το τηλέφωνό μου και μου λένε, ξέρεις κάτι; Έχει γίνει κάπου κάτι! Ούτε μια ώρα μετά βρέθηκα μπροστά σε μία δίνη, μπροστά σε ανθρώπους που είχαν χάσει τη ζωή τους. Δύο μέρες μετά , βγαίνοντας από το σπίτι, ξαναπάω στο ίδιο θέμα! Τεράστιο θέμα της εποχής! Από τα μεγαλύτερα θέματα της τελευταίας δεκαετίας. Γύρισα πίσω τρέχοντας! Μου το
θύμισε η σύζυγος μου. Αυτή την ιστορία εγώ δεν τη θυμόμουν. Μου λέει Τί έπαθες; Ήθελα να ξηλώσω το σήμα από το τζιν. Είχε ένα σήμα μιας εταιρείας πίσω. Δε μου λες, τι έπαθες; Της λέω, δεν μπορώ να πάω σε ανθρώπους που έχουν χάσει το δικούς τους, έτσι. Είναι θέμα σεβασμού, είναι θέμα αντίληψης! Βλέπω μερικές φορές ανθρώπους που μιλάνε για τη φτώχεια φορώντας πανάκριβα ρούχα! Δεν μιλάω για παρουσιαστές, αλλά για ρεπόρτερ. Πρέπει να σέβεσαι τον κόσμο! Να έχεις ενσυναίσθηση! Και λογική και συναίσθημα. Την επόμενη μέρα πήγα σε ένα χειμερινό χωριό που πάνε διακοπές. Είχε γενέθλια ένας πολύ δικός μου άνθρωπος. Και έτσι βρέθηκα με τους πλούσιους. Καταλαβαίνετε, πόσο μεγάλες είναι οι διαφορές στη ζωή ενός ρεπόρτερ! Είναι σαν μία διελκυστίνδα, ένα τρενάκι που ανεβαίνεις κατεβαίνεις. Δεν πρέπει ποτέ όμως να ξεχνάς ότι παλεύεις για τους πολλούς. Παλεύεις για αυτούς που δεν έχουν πολλές δυνατότητες που δεν έχουν ιδιαίτερες δεξιότητες! Αλλιώς γίνεσαι ένας παπαγάλος της ψυχρής λογικής! Αναμασάς νούμερα, εύκολες αλήθειες!
Η μεγαλύτερη λογοκρισία είναι αυτολογοκρισία! Κανείς δεν σου λέει τι να πεις! Ξέρεις τι πρέπει να πεις! Ξέρεις, πού είναι τα όριά σου. Και επανερχόμαστε σε αυτό που σας είπα. Δεν θα κάνω δώρο τη δημοσιογραφία σε κανέναν. Προτιμώ εγώ να φιλτράρω τα πράγματα! Δεν έχουν όμως όλοι ενσυναίσθηση. Και να θυμάστε! Ο χαμένος είναι αυτός που θέλει να νικάει πάντα. Μόνο αυτός!»
Στη συνέχεια ο κύριος Κουβέλης μας μας έδειξε κάποιες φωτογραφίες και κάποια βίντεο από τη δουλειά του, ενώ απάντησε σε κάποιες ερωτήσεις των δικών μας ρεπόρτερ!
Ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση και τον ευχαριστούμε πάρα πολύ για το χρόνο που μας διέθεσε!
