Η πίτα του φτωχού
Είναι μια μεγάλη κουλούρα με κόκκινο αυγό στη μέση, που την ημέρα της Λαμπρής την κρεμούσαν ψηλά στην εξώπορτα του σπιτιού για να παραλάβουν ελεύθερα το μερίδιό τους οι περιπλανώμενοι φτωχοί.
Το κάψιμο του Ιούδα
Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν η Αθήνα ήταν γεμάτη αγρούς και δε μετρούσε πάνω από 250.000 κατοίκους, ένα σημαντικό κομμάτι των πασχαλινών εθίμων αφορούσε το ομοίωμα του Ιούδα: όπως επιβεβαιώνει ο καθηγητής Δημήτρης Μασούρης στο βιβλίο Μαρουσιώτικα Ενθυμήματα, η διαδικασία αυτή ξεκινούσε το απομεσήμερο του Μ. Σαββάτου που μαζεύονταν τα «ξερόνια» πόρτα-πόρτα από την κλησάρισσα (τη γυναίκα που είχε στη φροντίδα της τον εκάστοτε ναό) και από τα παιδιά που έτρεχαν στους στάβλους και τους βρυγανότοπους για να φέρουν προσάναμμα. Κατασκευαζόταν με λινό λευκό ύφασμα και εσωτερικά γέμιζε με άχυρα και μπαρούτι, έπειτα στερεωνόταν επάνω σε πάσσαλο και περίμενε την καύση, το απόγευμα της Λαμπρής, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα σε διάφορα μέρη της χώρας.
Η γιορτή της Αγάπης
Όπως σημειώνει ένα δημοσίευμα από την εφημερίδα Χρόνος σε φύλλο του 1939, ένα πασχαλινό έθιμο που χάθηκε μέσα στα χρόνια ήταν η Γιορτή της Αγάπης, που πρακτικά αφορούσε την επίσκεψη στους νεκρούς: «Ιερά υποχρέωσις δια κάθε Αθηναίον της τότε εποχής ήτο να θυμηθή τους προσφιλείς νεκρούς του – τόσον την νύκτα της Μεγάλης Παρασκευής όσον και την νύκτα της Αναστάσεως ήτο απαραίτητον να αναφθούν τα κανδήλια των τάφων των προσφιλών και να ψαλούν τρισάγια επ΄αυτών», ενώ το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα μοιράζονταν εκεί αυγά και κουλούρια.
Πηγή
Τα πασχαλινά έθιμα της Αθήνας που χάθηκαν στον χρόνο (oneman.gr)
