Υπάρχουν στιγμές στη σχολική ζωή που λάμπουν πιο έντονα από τις υπόλοιπες· στιγμές που δε μετριούνται σε ημέρες μαθημάτων ή σε ώρες διαγωνισμάτων, αλλά σε χτύπους της καρδιάς. Μια τέτοια στιγμή έζησε το ΓΕΛ Βασιλικού συμμετέχοντας στη δράση του Δήμου Χαλκιδέων για τα παιδιά με αναπηρία, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία ΑμεΑ. Η δράση είχε τον συμβολικό και εύγλωττο τίτλο «Το Δέντρο της Αποδοχής». Ήταν μια πρόσκληση, όχι απλώς για συνεργασία, αλλά για ένα ταξίδι στον βαθύτερο εαυτό μας—εκεί όπου οι διαχωριστικές γραμμές σβήνουν και το ανθρώπινο αγγίζει το καθολικό.
Η πρωτοβουλία για τη συμμετοχή του σχολείου μας στην εν λόγω εκδήλωση ανήκει στους διδάσκοντες του νεοσύστατου Τμήματος Ένταξης, κύριο Χρήστο Χόντο και κυρία Μαριάννα Γκάγκα, οι οποίοι με πολλή ζεστασιά στην καρδιά τους και με περίσσια χαρά οργάνωσαν τη μετακίνηση των μαθητών μας στο κέντρο της Χαλκίδας.
Όλα ήταν έτοιμα εκείνο το πρωινό! Το σχολείο μας είχε μια διαφορετική αύρα, κάτι σαν μια ζεστασιά που απλωνόταν στα πρόσωπα των μαθητών μας, σαν να περίμενε ο καθένας να ακουμπήσει ένα μικρό κομμάτι της ψυχής του στο κοινό μας δέντρο. Ήμασταν εκεί όχι απλώς για να εκπροσωπήσουμε το σχολείο μας αλλά για να μιλήσουμε με πράξεις για την αποδοχή, την κατανόηση, τη συμπερίληψη, τον εθελοντισμό — λέξεις που συχνά ακούγονται αλλά μόνο μέσα από την εμπειρία αποκτούν βάθος.
Από τις πρώτες κιόλας στιγμές, οι μαθητές του σχολείου μας αγκάλιασαν τη δράση με μια απλότητα που μόνο η νεανική καρδιά μπορεί να προσφέρει. Κάποιοι έγραφαν λέξεις, άλλοι ζωγράφιζαν, άλλοι απλώς παρατηρούσαν με θαυμασμό την ποικιλία των μηνυμάτων. Υπήρχε μια αίσθηση ενότητας· σαν να πλέκαμε όλοι μαζί ένα αόρατο, απαλό δίχτυ κατανόησης. Κάποια από τα παιδιά μας συνομίλησαν με παιδιά με αναπηρία· όχι με επιφύλαξη ή αμηχανία αλλά με χαμόγελα που άφηναν χώρο για επικοινωνία πέρα από λόγια.
Καθώς προσθέταμε τα δικά μας φύλλα στο δέντρο, κάθε γραμμένη λέξη αποκτούσε προσωπική σημασία. Δε γράφαμε απλώς για να γεμίσουμε χώρο αλλά για να αφήσουμε πίσω έναν μικρό παλμό από το δικό μας βίωμα. «Σε βλέπω». «Σε σέβομαι». «Είσαι σημαντικός». Μηνύματα που ίσως για χρόνια κάποια παιδιά να επιθύμησαν να ακούσουν. Μηνύματα που μπορούσαν να γίνουν ένα απαλό άγγιγμα στις καρδιές εκείνων που συχνά νιώθουν αόρατοι.
Κάπου ανάμεσα στον κόσμο, στο φως και στις φωνές, συνειδητοποιήσαμε πως το δέντρο δεν ήταν απλώς ένα καλλιτεχνικό δρώμενο· ήταν ένας καθρέφτης! Ένας καθρέφτης που μας έδειχνε μια κοινωνία όπως θα μπορούσε να είναι: ανοιχτή, φωτεινή, γεμάτη σεβασμό και αλληλεγγύη. Μια κοινωνία όπου κάθε παιδί – ανεξαρτήτως ικανοτήτων – βρίσκει χώρο να ανθίσει. Η αναπηρία δεν είναι προσωπικό πρόβλημα, αλλά θέμα κοινωνικού σχεδιασμού. Ένα περιβάλλον χωρίς ράμπες, χωρίς πρόσβαση στην πληροφορία και την εκπαίδευση ή χωρίς υποστήριξη, «δημιουργεί» αναπηρία. Όταν οι δομές είναι προσβάσιμες, η αναπηρία περιορίζεται — και το άτομο μπορεί να ζήσει ισότιμα, αυτόνομα και ενεργά.
Η συμμετοχή μας στη δράση δεν ήταν απλώς μια υποχρέωση, μια ακόμη σχολική δραστηριότητα που θα ξεχαστεί στο πέρασμα των ημερών. Ήταν μια εμπειρία που μάς άγγιξε βαθιά. Μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε πως η αποδοχή δεν είναι ένας στόχος που κατακτάται με μια μόνο πράξη· είναι μια στάση ζωής, μια πράξη αλληλεγγύης και εθελοντισμού. Είναι η ικανότητα να βλέπουμε πίσω από τα εμφανή, να ακούμε πίσω από τα λόγια, να νιώθουμε πίσω από τις σιωπές.
Και είναι, πάνω απ’ όλα, επιλογή. Επιλογή να κοιτάζουμε τον άλλο με καλοσύνη. Στόχος μας με αυτή την δράση ήταν να ενημερώσουμε, να ευαισθητοποιήσουμε και να δείξουμε ότι η διαφορετικότητα είναι πολύτιμη και ανθρώπινη. Μέσα από άρθρα και δημιουργικές δράσεις, θέλουμε να εμπνεύσουμε κάθε μαθητή και μαθήτρια να δει πρώτα τον άνθρωπο και όχι τη δυσκολία.
Την ημέρα εκείνη θέλαμε να στείλουμε ένα μήνυμα, που το αποτυπώσαμε ξεκάθαρα στις καρδιές που κρεμάσαμε στο δέντρο:
Η συμπερίληψη είναι ευθύνη όλων μας και ο εθελοντισμός είναι ο δρόμος που μας οδηγεί σε μια κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς.
Γιατί τελικά, κάθε δράση που ενώνει ανθρώπους γύρω από μια κοινή αξία, αφήνει ρίζες μέσα μας. Όπως το δέντρο της αποδοχής, έτσι κι εμείς μάθαμε πως η αγάπη και η συμπερίληψη, μέσω του εθελοντισμού, μπορούν να απλώνονται, να αγκαλιάζουν, να δυναμώνουν. Κι εμείς, ως σχολείο, ως μαθητές, ως άνθρωποι, οφείλουμε να συνεχίσουμε να φυτεύουμε τέτοια φύλλα. Γιατί το δέντρο της αποδοχής δεν τελειώνει εδώ· συνεχίζει να μεγαλώνει μέσα μας!
Ας κάνουμε τη 3η Δεκεμβρίου αφορμή για δράση.
Ας δούμε πρώτα τον άνθρωπο.
Ας γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε γύρω μας.
Συντακτική ομάδα: Διονύσης Βλασσόπουλος, Αναστασία Μακρή, Ιωάννα Λέων, Γεωργία Τζοβλά
Ευχαριστούμε την κα. Μαριάννα Γκάγκα για τις ωραίες φωτογραφίες
