Στις 5 Μαρτίου είχαμε την χαρά να υποδεχτούμε στο σχολείο μας (Δημοτικό Σχολείο Ποταμιάς Θάσου) την κ. Ματίνα Γαβριήλογλου, Ψυχολόγο του Χαμόγελου του Παιδιού. Η κ. Γαβριήλογλου υλοποίησε δράσεις με τους μαθητές των Δ, Ε και ΣΤ τάξεων. Επίσης, επισκέφτηκε το Τμήμα Ένταξης, όπου και παραχώρησε στους μαθητές μία συνέντευξη. Ακολουθούν οι ερωτήσεις των μαθητών και οι απαντήσεις της κ. Γαβριήλογλου.

 

Σας αρέσουν τα ζώα;

Φυσικά. Μου αρέσουν πάρα πολύ τα ζώα. Στο σπίτι μου έχω δύο χρυσόψαρα. Αλλά δεν έχω κάποιο σκυλάκι ή κάποια γάτα, γιατί σκέφτομαι ότι κάτι τέτοιο θα ήθελε πάρα πολλή φροντίδα και επειδή εργάζομαι πολλές ώρες δεν θα μπορούσα να το φροντίσω σωστά. Όταν, λοιπόν, αναλαμβάνουμε τη φροντίδα ενός ζώου, πρέπει να το κάνουμε με συνέπεια.

 Τι ομάδα είστε στο ποδόσφαιρο;

Δεν παρακολουθώ πολύ ποδόσφαιρο, παρακολουθούσα κυρίως μπάσκετ παλιότερα, αλλά και στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο είμαι ΠΑΟΚ.

Ποια ήταν η αφορμή για να γίνεται ψυχολόγος;

Πάντα ήμουν διαθέσιμη στο  να ακούω τους ανθρώπους και να προσπαθώ να βοηθήσω όταν κάποιος δεν αισθάνεται καλά. Θυμάμαι παραδείγματος χάριν να φροντίζω πολύ τους συμμαθητές μου, να φροντίζω παιδιά μικρότερης ηλικίας….Και πάντα ήθελα να ακούω τους ανθρώπους και να τους βοηθάω με κάθε τρόπο.

Έχετε δικά σας παιδιά; Αν ναι, χρειάστηκε κάποια στιγμή να τα βοηθήσετε ως ψυχολόγος;

Έχω μία κορούλα, η οποία είναι δυόμισι ετών. Αυτό που διαπίστωσα είναι ότι πολλές φορές απέχει η θεωρία από την πράξη. Δίνοντας συμβουλές σε γονείς είδα μετά όταν το προσπάθησα στο δικό μου το παιδί ότι κάποια πράγματα ίσως να μην έχουν αποτέλεσμα και κατέληξα στο συμπέρασμα  ότι πρέπει να είμαστε αυθόρμητοι, να γεννάμε καινούριες ιδέες και γενικά να δοκιμάζουμε πράγματα. Δε σημαίνει πως επειδή κάτι πιάνει σε κάποιο παιδί πως θα πιάσει και  σε άλλο παιδί.  Κάθε παιδί είναι διαφορετικό και χρειάζεται διαφορετικά πράγματα.

Πού σπουδάσατε;

Σπούδασα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο στον Τομέα της Ψυχολογίας. Το πανεπιστήμιο αυτό βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη.

Πώς κυλάει μια γεμάτη ημέρα σας;

Οι περισσότερες μέρες μου είναι γεμάτες. Ξυπνάω και ετοιμάζω την κόρη μου. Παίρνω το αυτοκίνητό μου και πηγαίνω στη δουλειά μου. Ενώ μένω στη Δράμα, η δουλειά μου είναι στην Καβάλα. Πολλές φορές πρέπει να επισκεφτώ κάποιο σχολείο, όπως δηλαδή έκανα και σήμερα. Μετά επιστρέφω στο γραφείο γιατί κι εκεί έχω πάρα πολλή δουλειά. Επισκέπτομαι φυσικά και το σπίτι του Χαμόγελου του Παιδιού για να συζητήσω με τα παιδιά που μένουν εκεί και να τα βοηθήσω. Έπειτα, επιστρέφω στο σπίτι μου και συνεχίζω κι εκεί να κάνω διάφορα πράγματα και προετοιμασία για την επόμενη ημέρα.

Πώς νιώθετε που κάνετε αυτή τη δουλειά;

Νιώθω πολύ καλά. Χαίρομαι που βοηθάω πολλούς ανθρώπους. Κυρίως όμως χαίρομαι που δουλεύω με παιδιά. Και ξέρετε, εσείς τα παιδιά έχετε ένα δικό σας τρόπο που αντιμετωπίζετε τις καταστάσεις, έναν τρόπο πιο δημιουργικό και θετικό. Νιώθω λοιπόν κι εγώ ότι «κλέβω» λίγο από τον τρόπο σας και νιώθω καλύτερα από πριν.

Πώς τα περνούν τα παιδιά στο Χαμόγελο του Παιδιού;

Τα παιδιά έχουν πάνω κάτω τη δική σας καθημερινότητα. Το πρωί πηγαίνουν στο σχολείο της περιοχής ανάλογα με την ηλικία τους, επιστρέφουν για φαγητό. Διαβάζουν τα μαθήματά τους και κάνουν τις εξωσχολικές τους δραστηριότητες, ανάλογα με τα ενδιαφέροντά τους. Πάντα έχουν κοντά τους ανθρώπους από το Χαμόγελο του Παιδιού που τα φροντίζουν. Τα μεγαλύτερα παιδιά βγαίνουν έξω μόνα τους. Κάνουμε πάρτι γενεθλίων. Πηγαίνουμε διακοπές το καλοκαίρι. Κάνουν δηλαδή ό,τι κάνετε κι εσείς, με τη διαφορά ότι στο σπίτι δεν υπάρχουν δυο τρία παιδιά, αλλά πολλά περισσότερα.

Στο Χαμόγελο του Παιδιού έρχονται παιδιά από οικογένειες που έχουν οικονομικά προβλήματα;

 Όχι, εμείς ως Χαμόγελο του Παιδιού βοηθάμε και υποστηρίζουμε τέτοιου είδους οικογένειες να σταθούν στα πόδια τους, αλλά δεν παίρνουμε τα παιδιά στα σπίτια μας. Σκοπός είναι τα παιδιά αυτά να μένουν με τους γονείς τους. Εκεί εμείς που παρεμβαίνουμε και φροντίζουμε στα σπίτια μας είναι παιδιά που ζούσαν σε ένα άσχημο περιβάλλον, πχ παιδιά που κακοποιούνται ή που δεν έχουν τη φροντίδα που χρειάζονται.

Έχει συμβεί κάποια φορά να πάρει τηλέφωνο στο Χαμόγελο του Παιδιού κάποιο παιδί που κακοποιείται στο σπίτι του;

Ναι, αυτό έχει συμβεί αρκετές φορές.

Ποιος παίρνει την απόφαση για να έρθει ένα παιδί στο Χαμόγελο του Παιδιού;

Σε κάθε μεγάλη πόλη υπάρχουν τα δικαστήρια. Εκεί είναι κάποιοι εισαγγελείς και κάποιοι ορίζονται να είναι εισαγγελείς ανηλίκων, δηλαδή εισαγγελείς για τα παιδιά. Η δουλειά τους είναι αν έχουν πληροφορίες πως κάποιο παιδί κινδυνεύει ή δεν φροντίζεται σωστά και πρέπει να βοηθηθεί, να πάρουν την καλύτερη δυνατή απόφαση γι’ αυτό το παιδί. Σε κάποιες περιπτώσεις η απόφαση μπορεί να είναι πως το παιδί αυτό πρέπει να πάει σε ένα χώρο παιδικής προστασίας όπως το Χαμόγελο του Παιδιού.

Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς τα παιδιά ώστε να ευαισθητοποιηθούν οι μεγάλοι;

Ακόμη κι αυτή η προσπάθεια που γίνεται σήμερα είναι μια πάρα πολύ καλή κίνηση γιατί όταν θα βγει η/το εφημερίδα/ηλεκτρονικό περιοδικό θα τη/το διαβάσουν πολλοί μεγάλοι και θα ενημερωθούν. Το ότι σήμερα με τις δράσεις που έχουμε προγραμματίσει θα ενημερωθούν πολλά παιδιά, τα οποία θα μεταφέρουν στους γονείς τους τα όσα άκουσαν. Το πιο σημαντικό βέβαια είναι το ενδιαφέρον που δείχνετε εσείς για αυτά τα παιδιά και τα προβλήματα που βιώνουν και αυτό σας το ενδιαφέρον είναι σημαντικό να το μοιράζεστε με τους μεγάλους, γιατί όλοι εμείς ξέρετε με την καθημερινότητά μας και τις ευθύνες που έχουμε κάποιες φορές ξεχνάμε τα προβλήματα των άλλων.

Καταπατώνται τα δικαιώματα κάποιων παιδιών; Για ποιο λόγο νομίζετε πως γίνεται αυτό;

Δυστυχώς, καταπατώνται τα δικαιώματα των παιδιών και σε κάποιες χώρες στον κόσμο ακόμη και τώρα αυτό θεωρείται φυσιολογικό. Εξακολουθούν να υπάρχουν παιδιά σε τρίτες χώρες που εργάζονται κάτω από άθλιες συνθήκες, παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση σε φαγητό ή καθαρό νερό. Βέβαια, καταπατώνται τα δικαιώματα των παιδιών και σε άλλες χώρες που δεν έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά με τις παραπάνω. Π.χ στην Ελλάδα και σε διάφορες χώρες στην Ευρώπη εξακολουθούν να υπάρχουν παιδιά που δοκιμάζονται, παιδιά που δεν φοιτούν στο σχολείο, που είναι βασικό δικαίωμα των παιδιών. Παιδιά, τα οποία είναι έξω στους δρόμους και δουλεύουν στα φανάρια κτλ. Μην ξεχνάμε και τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που έρχονται από περιοχές που υπάρχει πόλεμος και πρέπει να βοηθηθούν και να προστατευτούν. Δυστυχώς, οι πολιτικές δεν φροντίζουν να μειωθούν αυτά τα προβλήματα.

Ποιο πιστεύετε ότι είναι το σημαντικότερο δικαίωμα των παιδιών;

Να ζουν την παιδικότητά τους! Τι κάνουν τα παιδιά; Παίζουν, χαίρονται, κάνουν φίλους, χαμογελάνε, παίρνουν φροντίδα και αγάπη από τους ανθρώπους που είναι κοντά τους. Είναι σημαντικό, λοιπόν, να έχουν το φαγητό τους, τα παιχνίδια τους, να έχουν στέγη, να πηγαίνουν στο σχολείο, να μπορούν να πάνε στον γιατρό όταν αρρωστήσουν. Με μία φράση να μπορούν να είναι παιδιά.

Ευχαριστούμε θερμά την κ. Γαβριήλογλου για τη συνέντευξη που μας παραχώρησε.