Γράφει ο Μάνος Παχιαδάκης.
Οι αναμνήσεις μου από τη δεκαετία του 90 είναι υπέροχες. Θυμάμαι ανθρώπους και καταστάσεις που είναι χαραγμένες ανεξήτηλα στην μνήμη μου. Όλα τα παιδιά της γειτονιάς παίζαμε στους δρόμους ξέγνοιαστα χωρίς αμάξια δεξιά και αριστερά σε αντίθεση με τώρα που είναι διπλοπαρκαρισμένα και ο δρόμος είναι εξαιρετικά επικίνδυνος για αυτά. Επίσης, αναπολώ στιγμές, όπως το κάψιμο του Μάη, που όλη η γειτονιά γινόταν μια παρέα, ενώ τώρα με το παραμικρό ο άλλος καλεί την αστυνομία. Θυμάμαι με νοσταλγία τα βράδια που όλα τα παιδιά μαζευόμασταν κάθε φορά σε άλλο σπίτι , για να δούμε μπάσκετ με τον Γιαννάκη, τον Φασούλα και τα άλλα παιδιά. Τώρα, δυστυχώς, το κάθε παιδί μένει σπίτι μόνο του με συντροφιά τον υπολογιστή. Εύχομαι, αφού δεν γίνεται να ξαναζωντανέψει το παρελθόν, η σύγχρονη πραγματικότητα να οδηγήσει σε κάτι θετικό.
