Στα Τέμπη, η νύχτα έπεσε σαν πέπλο βαρύ,
σκεπάζοντας ψυχές με θλίψη.
Το τρένο, σίδερα και όνειρα σπασμένα,
έγινε μνημείο σιωπής, κι αδικίας αιώνιας.
Δεν ήμουν εκεί, μα είδα τις εικόνες…
Άκουσα τις φωνές, που σβήσανε ξαφνικά,
κι η σιωπή που ακολούθησε, ήταν πιο δυνατή από κάθε κραυγή.
Είδα πρόσωπα που χάθηκαν άδικα,
άνθρωποι, οικογένειες, ζωές που κόπηκαν στη μέση.
Μάτια γεμάτα δάκρυα, κι ένα γιατί…
χωρίς απάντηση, χωρίς παρηγοριά.
Θα φωνάζω, θα θυμάμαι, θα αγωνίζομαι,
για να μην ξεχαστούν, για να μην χαθούν.
Θα ζητάω δικαιοσύνη και δικαίωση με φωνή δυνατή,
για να μην συμβεί,ποτέ ξανά,παρόμοια τραγωδία…
Μια μαθήτρια του 3ου Γυμνασίου Χαλκίδας
