Στο διάλειμμα

Γράφει η Μαρία – Σπυριδούλα Χατζούλη , Β2

Το συμβούλιο των θεών είχε ξεκινήσει. Όλοι οι θεοί καθόντουσαν στους θρόνους και συζητούσαν μεταξύ τους για τους παλιούς ήρωες που τόσο πολύ τους είχαν λείψει, για μυθικά πλάσματα και οτιδήποτε άλλο τους απασχολούσε με τα καινούργια καμώματα των θνητών. Ξαφνικά ο Δίας χτύπησε το ποτήρι με το νέκταρ του κάνοντας τους υπόλοιπους θεούς να διακόψουν τις συζητήσεις τους. «Αγαπημένοι μου θεοί», είπε,» καταρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω ακόμα μια φορά τον Ήφαιστο για την επισκευή του θρόνου μου», έτεινε το ποτήρι του προς τον Ήφαιστο και συνέχισε, «νομίζω πως ήρθε η ώρα να ενημερωθείτε για ένα ευχάριστο γεγονός που αφορά την όμορφη Αφροδίτη.» Η θεά σηκώθηκε ευχαριστώντας τον Δία και στάθηκε μπροστά σε όλους τους θεούς. «Αγαπητοί μου φίλοι», είπε, «όπως μάλλον θα έχετε παρατηρήσει αυτόν τον καιρό περνάω αρκετό χρόνο στην κλίνη μου. Αυτό γίνεται με αφορμή μια απόφαση που έχω πάρει τελευταία.» «Αα», πετάχτηκε ο Απόλλωνας, ο οποίος καθόταν χύμα στον θρόνο του χωρίς να τον νοιάζει η εντύπωση που θα έκανε, «και εμείς νομίζαμε πως είχες πάθει πάλι καμία κρίση ομορφιάς και κλείστηκες μέσα ώστε να μην μπορεί να σε δει θεός.» «Λοιπόν», συνέχισε η Αφροδίτη παραλείποντας το σχόλιο του Απόλλωνα, παρόλο που φαινόταν κάπως πειραγμένη, «πήρα την απόφαση να…… να γράψω ένα βιβλίο.» Η Αθηνά που εκείνη την στιγμή έπινε το θεϊκό ποτό κόντεψε να πνιγεί. «Ένα τι;» «Ένα βιβλίο», ξανά είπε, «πια, ο καθένας έχει δικαίωμα να γράψει ένα βιβλίο!» «Και τι αφορά το βιβλίο;», ρώτησε η Άρτεμη, η θεά του κυνηγιού. «Ένα βιβλίο για τον έρωτα», είπε η Αφροδίτη και τα μάτια της φωτίστηκαν!! «Ε βέβαια για τι άλλο θα έγραφες εσύ», της είπε ο Απόλλωνας, «ένα βιβλίο για τον έρωτα», είπε και την ώρα που έλεγε την λέξη έρωτας μιμούταν την έκφραση της Αφροδίτης, όταν μιλάει για αυτό, κάνοντας τους υπόλοιπους θεούς να γελάνε. «Μα φυσικά για τον έρωτα», δήλωσε θιγμένη, «υπάρχει πιο όμορφο πράγμα για αυτό», πήρε ένα ονειροπόλο ύφος και κοίταξε προς τα επάνω με μάτια που έλαμπαν. «Να, ορίστε, πάλι το κάνει», είπε ο Απόλλωνας αγανακτισμένος δείχνοντας την. «Εμένα άμα με ρωτάς» , της απάντησε ο Άρης ο θεός του πολέμου, «υπάρχει. Τίποτα δεν συγκρίνεται με το φρέσκο αίμα», δήλωσε ευχαριστημένος. «Νομίζω πως ξεφύγαμε λίγο από την συζήτηση», είπε η Ήρα, παρόλο που φαινόταν να της αρέσει. «Ναι συνεχίζω», είπε η Αφροδίτη, «μετά από κόπο, ώρες περισυλλογής και αρκετό συγγραφικό οίστρο κατάφερα να το ολοκληρώσω». «Λοιπόν», είπε και έδειχνε κάπως συγκινημένη, «το βιβλίο θα εκδοθεί από τις εκδόσεις ΟΛΥΜΠΟΣ στις 11 Ελαφηβολιώνος [Μαρτίου] και έχετε την τύχη απόψε να είστε οι πρώτοι που θα ακούσετε την ιστορία, περιληπτικά βέβαια, δεν θέλω να σας στερήσω την χαρά να το διαβάσετε από μονοί σας.» «Δεν λες τίποτα», μουρμούρισε ο Διόνυσος μέσα από τα δόντια του. Η Αφροδίτη τότε άνοιξε ένα χρωματιστό τετράδιο που λογικά θα ήταν για σημειώσεις, τους κοίταξε και άρχισε να απαγγέλει. «Μια φορά και έναν έρωτα, σε μια πόλη της Ελλάδας την Σπάρτη, ζει μία πριγκίπισσα που την λένε Ελένη. Η Ελένη είναι ένα πολύ όμορφο δεκαεξάχρονο κορίτσι με καστανόξανθα μαλλιά, καστανά μάτια, με λεπτό και στητό κορμί και καμαρωτό περπάτημα . Είναι επίσης πολύ έξυπνη, μορφωμένη, με ευγενικούς τρόπους που ο καθένας θα ζήλευε. Ο Πάρης από την άλλη είναι , ένα κοινό δεκαεφτάχρονο αγόρι, ψηλό, με καστανά μαλλιά, μαύρα μάτια και ωραίο χαμόγελο. Είναι επιπόλαιος, ανάγωγος και δεν τον ενδιαφέρει και πολύ η μόρφωση του». «Ααα… κελεπούρι δηλαδή», αστειεύτηκε ο Διόνυσος. «Ναι… κάπως έτσι», απάντησε η Αφροδίτη. «Ο πατέρας της Ελένης, ο βασιλιάς Τυνδάρεως, θέλει να την παντρέψει με τον βασιλιά Μενέλαο, ώστε να ενωθούν οι δυνάμεις τους. Η Ελένη όμως δεν θέλει να κάνει αυτόν τον γάμο και θα τον έκανε μόνο για να ευχαριστήσει τον πατέρα της. Σε μια βόλτα της για να σκεφτεί πέφτει πάνω στον Πάρη. Ο Πάρης στην αρχή δεν την αναγνωρίζει και της μιλάει. Μετά από λίγο καιρό τα παιδιά έρχονται πιο κοντά και έτσι του αποκαλύπτει για τον επερχόμενο γάμο της με τον Μενέλαο. Ο Πάρης συνειδητοποιεί πως έχει αισθήματα για αυτή και είναι πρόθυμος να κάνει τα πάντα για να το αποτρέψει. Η ίδια του προτείνει να συναντηθεί με τον πατέρα της. Τα πράγματα όμως δεν πάνε καλά στην συνάντηση, με τον Τύνδαρεω να έχει την χείριστη άποψη για τον Πάρη και δεν θέλει σε καμία περίπτωση να τον παντρευτεί η κόρη του. Τότε είναι που του περνάει από το μυαλό να την κλέψει από το παλάτι……» «Τι θα γίνει στο τέλος;» «Θα υπερισχύσει η αγάπη ή όχι;» Η Αφροδίτη σταμάτησε και σήκωσε το κεφάλι της. Παρατήρησε πως όλοι οι θεοί κρέμονταν από τα χείλια της. «ΚΑΙ;», την ρώτησαν όλοι μαζί. Η θεά δεν άντεξε και γέλασε. «Αα… το τέλος δεν σας το λέω», είπε και τους είδε κάπως στεναχωρημένους. «Καλά δεν πειράζει…», είπε ο Απόλλωνας λίγο απογοητευμένα. «Δηλαδή σας άρεσε;», τους ρώτησε με λίγη αμφιβολία. «Ναι ήταν ωραίο», σχολίασε χαμογελαστά η ‘Ήρα. «Δεν θα διαφωνήσω», συμπλήρωσε ο Ήφαιστος. «Δίκιο έχουν», είπε στο τέλος η Αθηνά. Ο Δίας της χαμογέλασε αλλά αυτή κοιτούσε την Αθηνά. Η θεά της σοφίας την κοιτούσε με ένα γνώριμο βλέμμα, που σήμαινε ότι είχε καταλάβει… Βέβαια δεν χρειαζόταν και πολλή σοφία για να καταλάβει κανείς το τέλος που είχε επιλέξει η θεά……

[Και κάπου εκεί θα αρχίσουν όλα και θα τα τραγουδήσει ο Όμηρος]