Ο Σπύρος Βασιλείου(1903-1985) Γεννήθηκε το στο Γαλαξίδι. Ήταν Έλληνας καλλιτέχνης, ένας από τους πλέον παραγωγικούς, αναγνωρίσιμους και δημοφιλείς Έλληνες εικαστικούς. Ζωγράφος, αγιογράφος, χαράκτης, σκηνογράφος, γραφίστας, διακοσμητής, συγγραφέας-κριτικός και δάσκαλος. Την καλλιτεχνική του παραγωγή χαρακτηρίζει η συνάντηση των διδαγμάτων της λαϊκής και της βυζαντινής τέχνης με τους πειραματισμούς των σύγχρονών του ρευμάτων.
Το 1921 έως το 1926 έχοντας ως δασκάλους τους Καλούδη και Λύτρα. Άρχισε να παρουσιάζει τα έργα του σε εκθέσεις αμέσως μετά την αποφοίτησή του (το 1926 εκθέτει στο φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Αθηνών μαζί με τους Πολύκλειτο Ρέγκο, Σπύρο Κόκκινο και Αντώνη Πολυκανδριώτη, στην «Έκθεση των Τεσσάρων» όπως την αποκάλεσαν). Ο Βασιλείου έκανε την πρώτη ατομική έκθεσή του το 1929 στην γκαλερί Στρατηγοπούλου
Το όνομα του καλλιτέχνη συνόδευσε τη σκηνογραφία 127 παραστάσεων αλλά και έξι ταινιών. Το σπίτι του κάτω από την Ακρόπολη στον αριθμό 5 της οδού Γουέμπστερ έχει μετατραπεί από το 2004 σε μουσείο. Φιλοξενεί έργα του Βασιλείου προερχόμενα από ιδιωτικές συλλογές, τα οποία σε τακτά χρονικά διαστήματα αλλάζουν και η έκθεση ανανεώνεται. Το 2014 τη διεύθυνση του μουσείου ανέλαβαν δυο από τις εγγονές του ζωγράφου.
Ο Σπύρος Βασιλείου περνούσε πολλά καλοκαίρια στην πόλη μας την Ερέτρια, όπου εμπνέονταν από τις φυσικές τις ομορφιές και τις μετέφερε με τον μοναδικό του τρόπο στον ζωγραφικό καμβά. Στην Ερέτρια βρίσκονταν η εξοχική του κατοικία, το θερινό του Ατελιέ, όπως λέγονταν.
«Το 1955, ύστερα από προτροπή του φιλότεχνου τότε νομάρχη Ευβοίας Ανδρέα Ιωάννου ο Σπύρος Βασιλείου αγόρασε ένα οικόπεδο στην ακόμη ελώδη περιοχή και το περιέφραξε, σύμφωνα με το σχέδιο του οικισμού του Κλεάνθη. Το 1971 αγόρασε και γειτονικό οικόπεδο και έχτισε τη Στοά Σίγμα Βήτα, κοινώς Μαντρότοιχο. Τα 70 μέτρα τοίχου ήταν η πραγματοποίηση της πολύχρονης επιθυμίας του να έχει τοίχους, να δείχνει τα έργα του και να μοιράζεται την τέχνη του. O Αλέκος Φασιανός, που πρωτοπήγε στην Ερέτρια το 1958, καλεσμένος της Ελένης και του Γιώργου Βακαλό, μιλάει για «τον τοίχο με ένα μικρό στέγαστρο, όπου ήταν τα έργα του Βασιλείου εκτεθειμένα. Εγώ, ο πιο νέος, αισθανόμουν σε μαγικό κόσμο» γράφει. «Εβλεπα τον Βασιλείου να ζωγραφίζει τον περίγυρό του, τα τραπέζια με τους χαρταετούς, τις βοτσαλένιες παραλίες, τα πλοία στον ουρανό, την Ντίμη και τη Δροσούλα, τις κόρες του. Θαύμαζα τη γρήγορη πινελιά του και έλεγα πως δεν λανθάνει ποτέ. Είχε δεξιοτεχνία, σιγουριά και ζωγραφικότητα. Τον Βασιλείου τον αγαπούσα» – καταλήγει ο Φασιανός. «Μου έδινε ενέργεια να συνεχίζω και εγώ σαν νεώτερος τη ζωγραφική μου».(Πηγή: Καθημερινή 09.07.2004 • 08:00)
Κείμενο και επεξεργασία υλικού: Αποστολίδης Χρήστος- Ζαφειράτου Ελισάβετ του Γεωργίου, Τμήμα: β1
