Μια γυναίκα με καλυμμένα τα μάτια οδηγεί δύο παιδιά, μέσα από ένα δάσος σε μια βάρκα. Οι εντολές είναι σαφείς. Δεν πρέπει κανείς να ανοίξει τα μάτια του, ό,τι κι αν συμβεί. Οι τρεις τους διασχίζουν ένα ποτάμι που δεν μοιάζει να οδηγεί κάπου. Πίσω στο χρόνο, πέντε χρόνια πριν η ίδια γυναίκα είναι έγκυος και μια από τους επιζώντες του… τέλους του κόσμου. Κλεισμένη μέσα σε ένα σπίτι μαζί με λίγους ακόμη που έχουν γλιτώσει, προσπαθεί να σώσει τον εαυτό της και το αγέννητο παιδί της από την πείνα, την τρέλα και το «τέρας» που κυκλοφορεί εκεί έξω και μόλις το κοιτάξεις στα μάτια σε οδηγεί στο θάνατο.

Πριν αναφωνήσετε «αυτό θέλω να το δω τώρα», θα έπρεπε να έχετε ήδη κρατήσει μικρό καλάθι, καθώς στη σκηνοθετική καρέκλα της κινηματογραφικής διασκευής του best-seller του Τζος Μάλεμεραν «Bird Box» από το 2014, κάθεται η Σουζάνε Μπίερ, μια κατεξοχήν άνιση σκηνοθέτης που με εξαίρεση την πρώτη της «δανέζικη» περίοδο και το τηλεοπτικό «The Night Manager», κολυμπάει με σιγουριά στα νερά όπου επιπλέουν οι εύκολες λύσεις, η αδιάφορη αφήγηση και το (τηλεοπτικό) μελό.

Παρά τις υποσχέσεις των πρώτων – πραγματικά σοκαριστικών – λεπτών, το «Με τα Μάτια Κλειστά» είναι ακριβώς αυτό: ένα εύκολο θρίλερ που νιώθεις ότι έχεις ξαναδεί (με τη γνωστή ιδέα των ετερόκλιτων επιζώντων που κλεισμένοι μέσα σε ένα σπίτι πρέπει, πριν από το τέλος του κόσμου να κατευνάσουν τους εγωισμούς τους), με μια αδιάφορη αφήγηση (που δεν έχει πραγματική ένταση ούτε όταν φλερτάρει με το θρίλερ, ούτε στις πιο «ποιητικές» στιγμές του) και μια ροπή προς το μελό τέτοια που νιώθεις τα κλισέ να σου επιτίθενται από παντού – δυστυχώς περισσότερο και από τα ίδια τα «τέρατα» που επειδή δεν πρέπει να τα δεις, δεν τα βλέπεις.