Το έθιμο αναφέρεται στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή της Θράκης , περιλαμβανομένων των περιοχών που σήμερα ανήκουν στη Βουλγαρία και την Τουρκία. Το κουρμπάνι γινόταν στην εορτή του Αγίου Γεωργίου (23 Απριλίου) την οποία τιμούσαν και οι Τούρκοι . Οι τελευταίου συσχέτιζαν τον Άγιο Γεώργιο με μουσουλμάνο άγιο που τον ονόμαζαν «Χιδίρ Ελέζ» . Πριν από την εορτή του Αγ. Γεωργίου , οι Τούρκοι δεν επέτρεπαν τη σφαγή αρνιών. Αναφέρεται ότι από τον σουλτάνο μοιράζονταν την ημέρα του Αγ. Γεωργίου 5.000 αρνιά και από τη μητέρα του σουλτάνου άλλα 1.000 . Την παραμονή της εορτής , τα ¨κουρμπάνια» , δηλ. τα ζώα που θα σφάζονταν , οδηγούνταν στα προαύλια των εκκλησιών του Αγ. Γεωργίου . Κολλούσαν κεριά στα κέρατά τους και τα στολίζουν με διάφορους τρόπους . Αυτά » διαβάζονται» , δηλ. ευλογούνταν από τους ιερείς . Κατά τόπους υπήρχαν διάφορες λεπτομέρειες του τελετουργικού , όπως ο τρόπος διανομής του κρέατος . Σε κάποια χωριά γίνονταν και παλαιστικοί αγώνες ( στους οποίους συμμετείχαν και Τούρκοι) και ο νικητής έπαιρνε το κουρμπάνι. Αλλού , από το αίμα του ζώου έβαζαν ένα σημάδι στο μέτωπο ή έκαναν το σύμβολο του σταυρού στο υπέρθυρο. Οι βοσκοί «διαβάζουν» τα σημάδια στο κόκαλο της ωμοπλάτης και προλέγουν διάφορα γεγονότα που θα συμβούν . Τα ζώα μπορεί να ευλογηθούν και να σφαχτούν και σε σπίτια.
Αλίνα Ζ.
