Από την Άννα-Ζωή Καρπούζη
Η Ναυμαχία του Ναυαρίνου, έγινε στις 20 Οκτωβρίου του 1827. Μια τεράστια δύναμη πυρός από πλοία του Βρετανικού, Γαλλικού και Ρωσικού στόλου βύθισαν τα πλοία Οθωμανικού και Αιγυπτιακού στόλου και έδωσαν έτσι μια ανάσα στην Ελληνική Επανάσταση που εκτός των εσωτερικών διενέξεων πνιγόταν στο αίμα από τους Οθωμανούς. Οι συμμαχικές Μεγάλες Δυνάμεις νίκησαν έναν αριθμητικά μεγαλύτερο στόλο….
Μετά την πτώση της Ακρόπολης στις 24 Μαΐου 1827 και την επικράτηση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, η Επανάσταση του ’21 έπνεε τα λοίσθια. Σε αυτή τη δύσκολη στιγμή για την Ελλάδα, η ευρωπαϊκή διπλωματία άλλαξε στάση και άρχισε να διάκειται ευμενώς προς τους Έλληνες.
Έτσι, στις 24 Ιουνίου 1827 υπογράφτηκε στο Λονδίνο συνθήκη μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας. Η υπογραφή της Συνθήκης προέβλεπε την κατάπαυση πυρός μεταξύ των Τούρκων της Πύλης και των Ελλήνων, αλλά η συμφωνία ήταν κενού περιεχομένου αφού οι Οθωμανοί δεν την εφάρμοσαν, θεωρώντας την Ελλάδα ιδιοκτησία τους. Οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις και παρά τη φιλοτουρκική πολιτική της Ρωσίας, πίεζαν την Πύλη να σταματήσει τις εχθροπραξίες αλλά όλες τους οι προσπάθειες έπεφταν στο κενό. Ο Ιμπραήμ κρατούσε τον στόλο του στην περιοχή της Πύλου, τρομοκρατώντας την Πελοπόννησο και κωλυσιεργούσε την αποχώρησή του με το επιχείρημα ότι περιμένει εντολές από την Πύλη. Δεν γνώριζε όμως ότι ένας μυστικός όρος της συνθήκης ήταν ότι μετά από ένα μήνα μπορούσε να επιβληθεί με τη βία….
Οι επικεφαλής των συμμαχικών δυνάμεων, αντιναύαρχος Κόδρινγκτον, υποναύαρχος Δεριγνί και υποναύαρχος Χέιδεν στις 18 Οκτωβρίου πήραν την απόφαση ότι δεν μπορούσαν να παραμένουν θεατές των θηριωδιών που διέπρατταν σε βάρος των Ελλήνων τα στρατεύματα του Ιμπραήμ….
Το Λονδίνο είχε δώσει έτσι κι αλλιώς το «πράσινο φως», ότι αν χρειαστεί μπορεί να εφαρμοστεί η διπλωματία των κανονιών. Η δημιουργική ασάφεια της διατύπωσης άφηνε πολλά περιθώρια ερμηνείας στους επικεφαλής του συμμαχικού στόλου. Οι τρεις ναύαρχοι έστειλαν τελεσίγραφο στον Ιμπραήμ να απομακρύνει προς Αίγυπτο ή προς την Κωνσταντινούπολη τα πλοία του διαφορετικά η μόνη λύση ήταν η επίθεση… Τα συμμαχικά πλοία εκτός από τα κανόνια των αντίπαλων πλοίων είχαν να αντιμετωπίσουν και πυροβόλα από τα κοντινά φρούρια των Τούρκων στη στεριά. Η έλευση του Ρωσικού στόλου ακριβώς σε αυτή τη συγκυρία σε συνδυασμό με τη βρετανική και γαλλική ναυτοσύνη άλλαξαν τη δυναμική. Ο πλοίαρχος Χέιδεν επικεφαλής των ρωσικών πολεμικών μπήκε στο Ναυαρίνο την κρίσιμη ώρα που τα άλλα συμμαχικά πλοία είχαν υποστεί ζημιές και κάποιες απώλειες στα πληρώματά τους και έδωσε τον αέρα της νίκης στους συμμάχους σφυροκοπώντας και αυτός τον στόλο του Ιμπραήμ….
Τα πλοία σχεδόν ακουμπούσαν το ένα το άλλο. Οι σύμμαχοι νικούσαν και ο Τουρκοαιγυπτιακός στόλος ή βυθίστηκε ή οι καπεταναίοι των πλοίων παραδόθηκαν στους συμμάχους… Η νίκη του στόλου των συμμαχικών δυνάμεων στο Ναυαρίνο ήταν καθοριστική και επιτάχυνε τις εξελίξεις, οδηγώντας τελικά στην απελευθέρωση της Ελλάδας.
Στη ναυμαχία του Ναυαρίνου οι Μεγάλες Δυνάμεις πήραν μέρος με: 10 πολεμικά πλοία, 10 φρεγάτες, 4 Μπρίκια και 3 βάρκες. Ο Οθωμανικός στόλος αποτελείται από: 3 πολεμικά πλοία, 17 φρεγάτες, 30 κορβέτες, 28 Μπρίκια, 5 βάρκες και 5 ή 6 πυρπολικά. Οι σύμμαχοι μέτρησαν 650 νεκρούς και τραυματίες ενώ οι Οθωμανοί είχαν 6.000 νεκρούς και έχασαν 60 πλοία τους. Μετά τη ναυμαχία η Οθωμανική αυτοκρατορία δεν μπορούσε να επιβάλει όρους αλλά μόνο να συμβιβάζεται. Η επανάσταση δικαιώθηκε την ώρα που έσβηνε αλλά ο δρόμος για τον καθορισμός συνόρων ήταν ακόμη μακρύς…
