Σαν φτάσαμε και σ΄αυτόν τον τόπο, μας έβαλαν σε οικισμούς βορειοδυτικά της πόλης. Αργότερα θα μας δώσουν σπίτια, ΄΄τα προσφυγικά΄΄ όπως λέγονταν μέχρι πρόσφατα.
Ένα ρέμα θα χώριζε σπίτια και ανθρώπους. Τα εγκαίνια, μάλιστα του πρώτου σπιτιού, θα κάνει ο ίδιος ο Ελ. Βενιζέλος το 1930. Ξέρετε τι κάναμε πρώτα όταν μπαίναμε σε σπίτι;
Ασβεστώναμε τα πεζούλια και φυτεύαμε λουλούδια.
Εμείς οι γυναίκες δουλέψαμε κυρίως στη επεξεργασία του καπνού. Μέχρι τότε οι ντόπιες δεν πήγαιναν για δουλειά στις αποθήκες, το θεωρούσαν ντροπή. Σαν είδαν όμως την προκοπή μας, γιατί προκόψαμε, ακολούθησαν το παράδειγμά μας. Δώσαμε νέα πνοή στην πόλη, την αλήθεια να την λέμε. Σιγά-σιγά καταλάβαμε όλοι ότι έχουμε κοινά προβλήματα και γι αυτά παλέψαμε αντάμα.
Απόσπασμα μαρτυρίας της κυρίας Δώρας, από τον συνοικισμό Άγ. Κωνσταντίνου, στο Αγρίνιο. (Μας την παραθέτει ευγενικά η κ. Κάτια Ζαρκάδα, συγγενή της Μυρσίνης Λεκοδημήτρη, του τμήματος Α΄3)
