“Κούφια πόλη”. Ποίημα της Ζωής Γκουτζουρή, βραβευμένο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.

Από τα βλέφαρά της κρέμεται

ένα γεράνι μαραμένο.

Στις ξηρές χούφτες των χεριών της κουρνιάζει

πάλλευκο περιστέρι.

Στέκεται λίγο και χαζεύει τις μαυρισμένες θύρες των ματιών του

Βροντοκτυπούν…

και οι φτερούγες του, αγκάλες ανοιχτές…

Ακούει τη ματωμένη του καρδιά σιγά, γοργά να σβήνει

να γίνεται ένα με το χθες της κούφιας πόλης

Απελπισία…

Πεσμένο χάμω

ένα πλακάκι μάρμαρο

μια ξεχασμένη ελπίδα,

σκουριά βροχής,

βροχής γυρτής

μέσ” από τα δύο της μάτια.

 

Ψηλά και μακριά”

Μην φοβηθείς τ’ ουρανού τα μελωμένα χείλη,

με το φιλί του θα αποκτήσεις ορίζοντα…

 

 

«Χωρίς την ποίηση και τη λογοτεχνία η βαρβαρότητα θα ήταν περισσότερη» έχει πει ο ποιητής Γιώργος Μολέσκης. Αυτή η βαρβαρότητα και μια ανάγκη εξομολόγησης έφερε και μένα κοντά στην ποίηση. Σε αυτήν την εντελώς δική μου εξορία ο κόσμος μαλακώνει, αγαπιέται, ζει για πάντα. Ένα δικό σου πορτάκι είναι η ποίηση σε ένα σημείο του χάρτη που μόνο εσύ χωράς και μόνο εσύ ξέρεις πού βρίσκεται. Εκεί, «τα ποιήματα ανασαίνουν ζωντανά και το καθαρό τους νόημα καθρεφτίζει παντού μια φανταστική ευτυχία που ποτέ δεν θα πυρποληθεί» (Τάκης Σινόπουλος). Κάθε φορά να φεύγεις σε άγνωστο προορισμό, για μια και μόνο λέξη «να λιώνεις χιλιάδες τόνους γλωσσικό μετάλλευμα» (Μαγιακόφσκι).
Μα πιο πολύ αγαπώ την ποίηση, γιατί φέρνει τους ανθρώπους και πάλι κοντά. Στέκεται απέναντι στον Άνθρωπο που πίσω από την τρύπα του στήνει καθημερινά τα φοβισμένα του μάτια. Κουρνιάζει πίσω από τα κλειδαμπαρωμένα παράθυρα και παρατηρεί. Εκεί που στενεύει ολοένα ο κόσμος μας και οι δρόμοι όλο και στερεύουν από ανθρώπινο πάτημα, τα πάρκα όλο και αδειάζουν, οι νεκροί δακρύζουν στην όψη αυτού του κόσμου, οι ανθρώπινες ψυχές όλο κι απομακρύνονται, κάπου αχνοφαίνεται ένα φως, η ποίηση. Βρίσκει ο άνθρωπος ο καθημερινός, ο απλός, μια κλωστή από το υφάδι της ζωής του, σε μια δυο λέξεις. Μαζεύονται σιγά σιγά οι κλωστές και φτιάχνεται το κουβαράκι αυτό των ανθρώπων…
Ευχαριστώ θερμά την κα Βότση που μου έδειξε τον δρόμο που με ενέπνευσε και με επιβράβευσε. Είμαστε χαρταετοί. Χρειάζεται ωστόσο ο αέρας για να πετάξουμε ψηλά…

Γκουτζουρή Ζωή (Γ΄1, σχολ.έτος 2021-2022)

 

Γκουτζουρή-ποίηση φωτογραφία

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης