Χριστούγεννα
(Κωστής Παλαμάς)
Τι φως και χρώμα κι εμορφιά να σκόρπιζε τ’ αστέρι
οπού στην κούνια του Χριστού τους Μάγους έχει φέρει!
Ποιός άγγελος το διάλεξε για τέτοιο ταχυδρόμο!
Τ’ άλλα τ’ αστέρια θα ‘βλεπαν το φωτεινό του δρόμο
κι από τη ζήλεια θα’ τρεμαν…Αστέρι, σε ποια χώρα
του απέραντου ουρανού να λαμπυρίζεις τώρα;
Η παντοδύναμη φθορά μην έσβησε το φως σου;
Ή μήπως είσαι αθάνατο και συ σαν το Χριστό σου;
Δεν κατεβαίν’ η λάμψη σου κι εδώ στα χώματά μας;
Για όλα τ’ άστρα, αλίμονο! δεν είναι η ματιά μας…
Και μόνον όταν τα λαμπρά Χριστούγεννά μας θα μπουν,
θαρρώ πως οι ακτίνες του μες στην ψυχή μου λάμπουν.
Δέντρο χριστουγεννιάτικο
(Χάρης Σακελλαρίου)
Δέντρο χριστουγεννιάτικο και ποιος θα σε στολίσει,
ποιος με παιχνίδια ολόμορφα θα ‘ρθει να σε γεμίσει;
Στα φύλλα και στα κλώνια σου θα ‘χεις σωρούς τα χιόνια
κι ολόγυρα θα κρέμονται κουκλίτσες και μπαλόνια.
Και στην ψηλή σου την κορφή χρυσό θα λάμπει αστέρι
αυτό που στη φτωχή σπηλιά τους Μάγους είχε φέρει.
Γύρω σου θα στηθεί χορός, τραγούδια θ’ αντηχήσουν
κι από χαρά κι ουράνιο φως όλα θα πλημμυρίσουν.
Δέντρο χριστουγεννιάτικο, χάρισε και σε μένα
κάτι από τα δωράκια σου τα χιλιοπλουμισμένα…
΄Εμι Σαντίκου
Χριστούγεννα
(Τέλλος Άγρας)
Όξω πέφτει αδιάκοπα και πυκνό το χιόνι,
κρύα και κατασκότεινη κι αγριωπή η νυχτιά.
Είναι η στέγη ολόλευκη, γέρνουν άσπροι κλώνοι,
μες το τζάκι απόμερα ξεψυχά η φωτιά.
Τρέμει στα εικονίσματα το καντήλι πλάγι
και φωτάει στη σκυθρωπή, στη θαμπή εμορφιά.
Να η φάτνη, οι άγγελοι κι ο Χριστός κι οι Μάγοι
και το αστέρι ολόλαμπρο μες στη συννεφιά!
Κι οι ποιμένες, που έρχονται γύρω από τη στάνη,
κι η μητέρα του Χριστού στο Χριστό μπροστά
Το μικρό το εικόνισμα όλ’ αυτά τα φτάνει,
μαζεμένα όλα μαζί και σφιχτά-σφιχτά.
Πέφτει ακόμη αδιάκοπο κι άφθονο το χιόνι,
όλα ξημερώνονται μ’ άσπρη φορεσιά
στον αγέρα αντιλαλούν του σημάντρου οι στόνοι,
κάτασπρη, γιορτάσιμη λάμπει η εκκλησιά.
Τα φωτάκια
της Ρίνα Μπούγαλη
Τι ωραία που είναι τα φωτάκια!
Σαν μικρές πυγολαμπίδες που παν’ και κάθονται πάνω στα έλατα
μπορούν να πεταρίζουν όλη τη νύχτα
φως
σκοτάδι
φως
σκοτάδι
και μόνο όταν έρθει η μέρα
και τους επιτρέψεις λίγη ησυχία βγάζοντάς τα απ’ την πρίζα
σ’ αφήνουν κι εσένα να δεις πόσο κουράζονται να παίζουν θέατρο για τις σκιές.
Ακίνητα πλέον
σε στάση υπόκλισης
αφήνονται στους θεατές τους:
εσένα
τη νύχτα
το χρόνο
να χειροκροτήσουν ή να τα βάλουν πάλι στη πρίζα· αντίπαλος θίασος της μοναξιάς.
Άτιτλο
Ελένη Καρακοντάκη
Παραμονή Χριστούγεννα,
Κι απ’όλα τα στολίδια μου
Δεν ντύθηκα κανένα
Όσο απ’το φως χρειάζομαι
Το φέρνουνε τ’αστέρια
Η μέρα μέσα μου αρκετή
Βελούδινη και απαλή, νηφάλια
Νύχτα Αγία, ιερή
με ευλάβεια προσμένει
Χριστούγεννα
Άγγελος Καράλης
Γιορτή ζεστής αγκαλιάς και παγωμένης καρδιάς.
Χριστούγεννα, γιορτή οικογένειας και ατέλειωτης μοναξιάς .
Η γιορτή που σου υπενθυμίζει να είσαι χαρούμενος για ό,τι έχεις
και να λυπάσαι για ό,τι σου λείπει.
Εύα Τριανταφυλλοπούλου
