1η Δημοσίευση: Απρίλιος 2024
Συντάκτης Άρθρου: π. Νεκτάριος.
___________________________________________________
Μεγάλη Πέμπτη βράδυ και πριν λίγο τέλειωσε η ακολουθία των Παθών. Μπροστά σου ο Χριστός Εσταυρωμένος, κι ένα μικρό καντηλάκι να καίει δίπλα Του στον μισοσκότεινο ναό. Σίγουρα κάθε χρόνο θα ήταν εκεί το καντηλάκι, δίπλα στον Σταυρό του Κυρίου, μα το βλέμμα σου, ποιος ξέρει γιατί, τόσα χρόνια δεν το είχε προσέξει. Αλλά φέτος, τούτο το καντηλάκι σου τράβηξε την προσοχή.
Πόση ιλαρότητα σκορπίζει γύρω του ένα καντήλι! Πόση γλύκα κρύβει τούτο το φως του! Και κάπως έτσι άρχισες αθέλητα να στοχάζεσαι για τούτο το ιλαρό φως που λείπει από μέσα σου. Για τους λογισμούς σου, που δεν είναι φωτεινοί, για τη ζωή σου, που δεν λάμπει μπροστά στα μάτια των ανθρώπων έτσι όπως το δίδαξε Εκείνος: « ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς » ( Ματθ. έ 16 ). Τούτο το καντήλι σ’ έκανε να σκεφτείς για το λάδι της αγάπης που δεν βρίσκεται μέσα σου να γίνει έλεος για τον αδελφό. Για τη χωρίς θερμότητα πίστη σου και για τον αγώνα σου που δεν έχει φλόγα…
Και καθώς το καντηλάκι του Εσταυρωμένου καίει και σε κάνει να στοχάζεσαι όλα αυτά, ένας λογισμός απρόσκλητος έρχεται και σου ψιθυρίζει τούτα τα κάπως απροσδόκητα λόγια: « Τα καντηλάκια δεν ανάβουν μόνα τους ». Και το βλέμμα σου πέφτει αβίαστα στ’ απλωμένα χέρια του Εσταυρωμένου.
Κύριε, είπες τότε, τα άγια χέρια Σου ας ανάψουν απόψε μέσα μου ένα καντήλι ακοίμητο. Να καίει άσβεστη μια φλόγα αγάπης για Σένα και τους αδελφούς μου.
ΠΗΓΗ: Περιοδικό « Η Δράση μας », τεύχος 617, Απρίλιος 2024, σ.25
