Μοιράζομαι για να μάθω
Δεν πρόκειται να το πιστέψετε αλλά γίνομαι ένα σπασικλάκι ιστορίας!Και όχι μόνο εγώ: ολόκληρη η
τάξη μας μαθαίνει ιστορία.Όλοι συνηθίζαμε να τη μισούμε – Αυτή η ατελείωτη παρέλαση βασιλιάδων
και βασιλισσών, με πολέμους και συνθήκε που μας δινόταν για να εχουμε περισσότερα να μάθουμε.
Αλλά αυτή τη χρονιά εμπνευσμένη απο κάτι που άκουσε στο ράδιο, σχετικά με την αλληλεγγύη μεταξύ
των γενεών,η δασκάλα μας είχε μια φανταστική ιδέα.Μια φορά το δεκαπενθήμερο, εένας
συνταξιούχος θα έρχεται για να μας μιλήσει για τη ζωή όταν ήταν αυτός στην ηλικία μας. Έφεραν το
παρελθόν στη ζωή με όλα τους τα καταπληκτικά ανέκδοτα – και δεν ήταν μόνο νοσταλγία των παλιών
καλών ημερών- μάθαμε για την επιβολή δελτίου λιτότητας κατά τις δεκαετίες του ’40 και του ’50 , όλες
τις κοινωνικές μεταβολές του ’60. Αυτό που το κάνει ξεχωριστό είναι ότι αυτοί πραγματικά έζησαν όλα
αυτά τα γεγονότα: ένας απο αυτούς είχε πάει να δει τους Beatles και έφερε να μας δείξει το
εισιτήριο.Είναι δύσκολο να φανταστείς μια περίοδο όπου πολλοί άνθρωποι δεν είχαν κινητά στα σπίτια
τους ή ακόμη μια τηλεόραση, αλλά τα λόγια τους το κάνουν κάπως ευκολότερο να καταλάβεις γιατί ο
κόσμος είναι όπως είναι σήμερα.
Όλοι οι συνταξιούχοι έρχονται εθελοντικά, κανείς δεν πληρώνται.Αλλά αυτό δεν είναι ούτε κατά
διάνοια μονόδρομος και αυτή είναι η ομορφιά σε αυτό το σχέδιο. Η καθηγήτριά μας συνειδητοποίησε
ότι μπορούμε να κάνουμε και εμείς κάτι.
Καθώς όλοι μας έχουμε μεγαλώσει με υπολογιστές και ηλεκτρονικές συσκευές, για αρκετούς
μεγάλους ανθρώπους το να χρησιμοποιείς έναν υπολογιστή είναι σαν εξωγήινος θεωρούν, ό πως το
να παίζουμε ποδόσφαιρο στους δρόμους είναι για μας. Πιστεύουν ότι χρειάζεται να μάθουν πώς να
χρησιμοποιούν το ΙΤ αλλιώς θα μείνουν πίσω. Ακόμη και στην τηλεόραση όλοι λένε συνέχεια για τη
σύνδεση στο διαδίκτυο και κάποιοι απο αυτούς νιώθουν χαμένοι. Οπότε στον καθένα μας έχουν
ανατεθεί ιδιαίτερα μαθήματα στα οποία θα τους επισκεπτόμαστε και θα τους βοηθάμε να
χρησιμοποιούν τον υπολογιστή. Είναι αστείο το πόσοι απο αυτούς είναι τρομοκρατημένοι για το ότι αν
πατήσουν ένα λάθος κουμπί, όλα θα καταρρεύσουν ή θα ανατιναχτούν ή οτιδήποτε άλλο. Τους
δείχνουμε πως δεν είναι καθόλου έτσι. Στην ουσία αυτό που κάνουμε είναι να τους μαθαίνουμε να
ξεπερνούν τον φόβο τους, αλλά ξεχνιέσαι βοηθώντας τους να γράφουν e-mails, να συμπληρώνουν
διαδικτυακές φόρμες , ή να παραγγέλνουν φαγητά απο το σουπερμάρκετ. Εγω έδειξα μάλιστα σε
κάποια κυρία ακόμη και το πώς να χρησιμοποιεί το skype ώστε να μιλήσει με την εγγονή της στην
Αυστραλία την επόμενη μέρα. Ήταν τόσο ευγνώμων που νόμιζα ότι πρόκειται να κλάψει! Οπότε
μαθαίνουμε για το παρελθόν και κάνουμε κάτι άξιο την ίδια στιγμή. Ίσως το μόνο μειονέκτημα είναι ότι
τρώμε μια απροσδιόριστη ποσότητα κεικ και μπισκότων!
Χατζή Αναστασία Α6
