Μαθαίνοντας να συνεργαζόμαστε
Δεν θα το πιστέψεις αλλά μεταμορφώνομαι σε «φυτό» στην ιστορία. Όχι μόνο εγώ,
αλλά ολόκληρη η τάξη έχει στραφεί προς την ιστορία. Συνηθίζαμε να την μισούμε,
με τις ατέλειωτες ακολουθίες των βασιλιάδων και των βασιλισσών με πολέμους και
συνθήκες που έγιναν για να έχουμε περισσότερα να μάθουμε. Αλλά αυτήν την
χρονιά, εμπνευσμένα από αυτό που άκουσε στο ραδιόφωνο για την αλληλεγγύη
μεταξύ των γενιών, η δασκάλα μας ήρθε με μια φανταστική ιδέα. Μια φορά το
πενθήμερο ένας συνταξιούχος μας μιλάει για το πώς ήταν η ζωή του όταν ήταν στην
ηλικία μας. Φέρνουν το παρελθόν στη ζωή, με όλα τα συναρπαστικά ανέκδοτα. Δεν
είναι μόνο οι παλιές καλές στιγμές αλλά και η νοσταλγία. Έχουμε μάθει για τους
περιορισμούς και τις δυσκολίες του ’40 και του΄50, όλες τις κοινωνικές αλλαγές της
δεκαετίας του ’60 την πετρελαϊκή κρίση και τη γέννηση του πράσινου κινήματος τη
δεκαετία του ’70. Αυτό που το κάνει ξεχωριστό είναι ότι έζησαν στα αλήθεια αυτά
τα πράγματα : ένας από αυτούς πήγε να δει τους Beatles και μας έφερε να μας
δείξει τα εισιτήρια. Είναι δύσκολο να φανταστεί κάνεις ότι εκείνη την περίοδο δεν
είχαν πολλοί άνθρωποι τηλέφωνα στα σπίτια τους ή ακόμα και τηλεόραση. Αλλά οι
ιστορίες τους το κάνουν κάπως πιο εύκολο να καταλάβουμε γιατί ο κόσμος είναι
έτσι όπως είναι σήμερα. Όλοι οι συνταξιούχοι έρχονται εθελοντικά, δεν
πληρώνονται. Δεν είναι μονόδρομος όμως η διαδικασία και αυτή είναι η ομορφιά
αυτού του σχεδίου. Η δασκάλα μας συνειδητοποίησε ότι μπορούμε και εμείς να
κάνουμε το κομμάτι μας.
Ενώ όλοι μεγαλώνουμε με υπολογιστές και ηλεκτρονικά είδη, για πολλούς
μεγαλύτερους ανθρώπους η χρήση υπολογιστών είναι όσο εξωγήινη θα ήταν για
εμάς να παίζουμε ποδόσφαιρο στο δρόμο. Νιώθουν ότι πρέπει να μάθουν να
χρησιμοποιούν ΙΤ, αλλιώς θα μείνουν πίσω. Ακόμη και στο τηλεοπτικό δίκτυο, όλοι
μιλούν πάντα για την σύνδεση στο διαδίκτυο και κάποιοι από αυτούς απλά
αισθάνονται χαμένοι. Οπότε μας έχουν αναθέσει οι καθηγητές να πηγαίνουμε να
επισκεπτόμαστε από έναν και να βοηθάμε στην χρήση του υπολογιστή. Είναι αστείο
πόσοι από αυτούς φοβούνται ότι αν πατήσουν το λάθος κουμπί όλα θα
καταστραφούν ή θα ανατιναχτούν ή κάτι τέτοιο. Τους δείχνουμε ότι δεν είναι έτσι.
Το μόνο που κάνουμε είναι να τους βοηθάμε να ξεπεράσουν τον φόβο τους, αλλά
και να γράψουν email, να συμπληρώνουν ηλεκτρονικές φόρμες ή να παραγγέλνουν
φαγητό από σούπερ μάρκετ. Έδειξα ακόμα και σε κάποια κυρία πώς να
χρησιμοποιήσει το Skype για να μιλήσει με την εγγονή της στην Αυστραλία τις
προάλλες. Ήταν τόσο ευγνώμων που νόμιζα ότι θα κλάψει! Έτσι μαθαίνουμε για το
παρελθόν αλλά συγχρόνως κάνουμε και κάτι πολύ αξιόλογο. Ίσως το μόνο
μειονέκτημα είναι ότι τρώμε υπερβολική ποσότητα κέικ και μπισκότων!
Μαρία Χαριτωνίδου – Θάλεια Τριανταφυλλίδου Α3
