Είμαι κι εγώ μία μαθήτρια τρίτης λυκείου. Διαβάζω, μαθαίνω για τα πλασμίδια και τον ανασυνδυασμό τους, μαθαίνω για την συγκέντρωση των οξωνίων και των υδροξειδίων σε διαλύματα, μαθαίνω για τα στάσιμα κύματα και τους δεσμούς τους, μαθαίνω να αναπτύσσω πλήρως το θέμα της τεχνητής νοημοσύνης και της δημοκρατίας… ή τουλάχιστον προσπαθώ να τα μάθω.
Είμαι κι εγώ μία μαθήτρια τρίτης λυκείου. Δεν περνάω πάντα καλά, ούτε και ανυπομονώ πάντα για το μέλλον μου. Αυτό το μέλλον, πια, που τόσα επιφυλλάσσει, γιατί δεν κάνει λίγο πιο γρήγορα και με ταλαιπωρεί; Μόνο σε φαντάζομαι, μέλλον μου, και φοβάμαι μη δε σε γνωρίσω. Πες μου κάτι, δωσ΄μου ένα σημάδι… Πες μου αν θα πάνε όλα καλά ή, έστω, αν ο πρόλογός μου στην έκθεση ήταν αρκετά δημιουργικός. Μπορείς να μου πεις και για την βιολογία: άραγε πόσοι ήταν οι βακτηριακοί κλώνοι; Και στη χημεία, η ισορροπία μετατοπίστηκε τελικά προς τα αριστερά;
Μέλλον μου, πες μου κάτι. Κάτι, οτιδήποτε. Κάτι να με καθοδηγήσει, να μου δείξει πού να πάω ή αν πάω καλά, να με ταρακουνήσει, να αγχωθώ ή να ενθουσιαστώ.
Είμαι κι εγώ μία μαθήτρια τρίτης λυκείου. Υπάρχουν και μέρες που είμαι πολύ χαρούμενη. Κάνω αυτό που θέλω, αυτό που μου αρέσει. Έχω τους ανθρώπους μου, την οικογένειά μου και την άλλη μου οικογένεια, που μ’αυτήν συγγένεια δεν έχουμε, αλλά κάτι μας ενώνει. Είναι οι σύμμαχοί μου, οι προστάτες μου και οι συνοδοιπόροι μου, που πέρα από τις φυσικοχημείες, μου διδάσκουν και τη ζωή. Και όσο σκέφτομαι πως κάποιος μου τους έστειλε, και τους κράτησα κοντά μου, και με κράτησαν κοντά τους, νιώθω τόσο, μα τόσο ευτυχισμένη.
Είμαι κι εγώ μία μαθήτρια τρίτης λυκείου. Είμαι όμως κι ένα παιδί. Ένα παιδί που ονειρεύεται, που χαμογελά χωρίς λόγο, που κλαίει χωρίς λόγο, που θυμώνει χωρίς λόγο, που ανησυχεί χωρίς λόγο. Είμαι ένα παιδί που κάνει λάθη και συχνά δεν τα παραδέχεται, που σκοντάφτει και σκέφτεται ότι δε μπορεί να σηκωθεί, που χρειάζεται ένα λιμάνι να αράξει αλλά μετά θυμάται πως διεκδικεί την ανεξαρτησία του. Είμαι ένα παιδί που θέλει να ζήσει τη ζωή, να δει όλα της τα χρώματα, να γευτεί όλες τις γεύσεις της.
Πολλές φορές σκέφτομαι: πώς μπορώ να είμαι και παιδί και μαθήτρια τρίτης λυκείου;
Μετά θυμάμαι πως μπορώ να ονειρεύομαι.
Όσο ονειρεύομαι, με βλέπω σαν παιδί. Σαν ένα παιδί που κοιτά τον μεγαλύτερο εαυτό του-ο οποίος εν τέλει κατάλαβε πως η τρίτη λυκείου δεν είναι δα τόσο τρομακτική- και σιγοψιθυρίζει: θα’ρθει η ευτυχία, θα’ρθει στην πόρτα μου!
Και θα της ανοίξω. Κι ας μην έρθει στην πόρτα μου.
Θα πάω εγώ στη δική της.
Και δεν το φωνάζω, ούτε το ψιθυρίζω.
Θα το αφήσω να ηχήσει, και θα το ακούσουμε μαζί.
