Το συγκεκριμένο κείμενο είναι εμπνευσμένο από το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου: » Αν δε μου ‘δινες την ποίηση Κύριε».
Αν δεν μου ‘δινες τα μαθηματικά, Κύριε, πως θα έβρισκα τον εαυτό μου;
Αριθμοί, σύμβολα, δυσνόητες έννοιες, όλα ένα ατελείωτο παιχνίδι της φαντασίας.
Συναρτήσεις, εξισώσεις, όρια… μα πώς να αρνηθώ;
Μία μαγική πορεία λογισμού. Δύο απλές πράξεις στο χαρτί με γερό αντίκτυπο στον κόσμο.
Δυνατές σκέψεις με θετικό αποτέλεσμα. Τα όρια μη πεπερασμένα.
Μα τι κρίμα! Η γνώση τείνει στο μηδέν και τα όρια δείχνουν άπειρο!
Η ζωή είναι μια ευθεία. Αγνώστου συνέχειας.
Η δική μου είναι καμπύλη. Συνεχής ως το έπακρον.
Αν δεν μου ‘δινες αυτή την τέχνη, Κύριε, πώς θα έβρισκα το νόημά της;
Ευτυχώς με βρήκαν. Τώρα μπορώ να βρω το νόημα.
Αρκεί να ολοκληρώσω του διαστήματος μηδέν, κόμμα συν άπειρων δυνατοτήτων….
