Της Έλενας Πανουργιά, Β2
Στις μέρες μας, αυτό που μας απασχολεί περισσότερο από όλα είναι η Ρωσο-ουκρανική διαμάχη. Μια συνεχής και παρατεταμένη σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας που ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2014 και έγινε εντονότερη τον Φεβρουάριο του 2022 με τη στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Μία από τις προηγούμενες μέρες, επισκέφτηκα μία οικογένεια Ουκρανών, οι οποίοι έφυγαν από τη χώρα τους λίγες μέρες μετά το ξέσπασμα του πολέμου. Μου διηγήθηκαν τις πρώτες μέρες του πολέμου και πώς αντέδρασαν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους.
Αρχικά, μου εξήγησαν πως σε όλα τα σπίτια της Ουκρανίας υπάρχουν υπόγεια καταφύγια και πάντα έχουν μαζί τους τσάντα έκτακτης ανάγκης με ρούχα, τρόφιμα, φάρμακα και νερό, καθώς έπρεπε να ήταν έτοιμοι για οτιδήποτε αφού υπήρχε τόσα χρόνια η διαμάχη με την Ρωσία.
Αργότερα, άρχισαν να διηγούνται την ημέρα της εισβολής των Ρώσων. Τα ξημερώματα η κόρη της οικογένειας αυτής είδε ένα drown να περιτριγυρίζει γύρω από το σπίτι και μετά από μερικά λεπτά άρχισαν να ακούγονται οι σειρήνες παντού. Τότε όλοι έτρεξαν τρομαγμένοι στο υπόγειο καταφύγιό τους. Αφού ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί, όλοι έτρεμαν και τα παιδιά έκανα παντού εμετό. Μόλις αισθάνονταν πως ο βομβαρδισμός τελείωσε έστελναν ένα άτομο να βγει έξω και να κάνει τον γύρο για να σιγουρευτεί. Αυτό συνεχίζεται μέχρι και σήμερα για αυτό και πήραν την απόφαση να έρθουν εδώ, στην Ελλάδα, που έχουν μερικούς συγγενείς. Έτσι, μέσω της Μολδαβίας, έφτασαν ασφαλείς στην Ελλάδα.
Τώρα είναι εδώ και ένα μήνα στη χώρα μας. Τα μικρότερα παιδιά κοιμούνται για πρώτη φορά ήρεμα και παίζουν ξέγνοιαστα χωρίς να θυμούνται τίποτα. Τα μεγαλύτερα παιδιά, που βρίσκονται στην ηλικία μας, προσπαθούν να προσαρμοστούν σε αυτές τις συνθήκες κάνοντας τηλεκπαίδευση, όσο είναι δυνατόν, και προσπαθώντας να μη σκέφτονται τον πόλεμο. Οι ενήλικες, δηλαδή οι μητέρες -γιατί όπως μας είπαν οι άντρες δεν επιτρέπεται να φύγουν από την Ουκρανία- νοσταλγούν τους άντρες, τους γιους και τους συγγενείς τους περιμένοντας να μπορέσουν να επικοινωνήσουν μαζί τους. Η επικοινωνία δεν είναι όμως καθόλου εύκολη.
Όλοι μας ελπίζουμε να τελειώσει ο πόλεμος με ένα αίσιο τέλος, χωρίς άλλους θανάτους και καταστροφές των πόλεων. Οι άνθρωποι που άφησαν την χώρα τους να γυρίσουν πίσω, όπως και εκείνοι επιθυμούν, για ένα καλύτερο τρόπο ζωής για αυτούς, τις οικογένειές τους και κυρίως τα μικρότερα παιδιά.
