Η διάσημη ζωγράφος Φρίντα Κάλο γεννήθηκε στο Μεξικό (1907 – 1954) και πολλοί τη χαρακτηρίζουν σαν το σπουδαίο κορίτσι που ζωγράφισε τη ζωή και τον θάνατο με ζωηρά χρώματα.
Αν μπορούσε να γεννηθεί ξανά, μάλλον θα της άρεσε να είναι ένα μαϊμουδάκι. Ένα χαριτωμένο μαϊμουδάκι γεμάτο περιέργεια αλλά και διάθεση για λίγες σκανταλιές.
Όταν ήταν έξι χρονών, το δεξί της πόδι προσβλήθηκε από μια ασθένεια. Έπρεπε να μείνει ξαπλωμένη στο κρεβάτι για εννέα ολόκληρους μήνες, αλλά αυτό το πόδι γινόταν όλο και πιο αδύναμο. Έμαθε να κάνει ποδήλατο και πατίνι για να το δυναμώσει, αλλά ακόμα και τότε, οι φίλοι της την κορόιδευαν: “Η Φρίντα η ξυλοπόδαρη, η Φρίντα η ξυλοπόδαρη!” της φώναζαν.
Όταν έγινε δεκαοκτώ χρονών γράφτηκε στην Προπαρασκευαστική Σχολή του Μεξικού. Μια θλιβερή μέρα ήταν στο λεωφορείο και πήγαινε σπίτι, όταν έπαθε ένα τρομερό ατύχημα. Έσπασε την πλάτη της, τα πόδια και τη λεκάνη της σε διάφορα σημεία και έμεινε καθηλωμένη με γύψο στο κρεβάτι για περισσότερο από ένα χρόνο. Δεν μπορούσε να καθίσει παρά μόνο να ξαπλώσει. Ο πόνος ήταν τόσο δυνατός που κόντευε να τρελαθεί.
Για να μην πλήττει, ο πατέρας της και η μάνα της της έδωσαν ένα ειδικό καβαλέτο που μπορούσε να το έχει πάνω στο κρεβάτι της μαζί με μερικές μπογιές, πινέλα και – το σπουδαιότερο – έναν μεγάλο καθρέφτη τοποθετημένο πάνω στο κομοδίνο, για να μπορεί να βλέπει τον εαυτό της από το μαξιλάρι της χωρίς να χρειάζεται να κουνάει το κεφάλι της. Τότε ήταν που ζωγράφισε τον πρώτο πίνακά της, μια αυτοπροσωπογραφία. Δεν ήταν άρρωστη. Ήταν καταβεβλημένη. Αλλά όσο μπορούσε να ζωγραφίζει ήταν ευτυχισμένη!!
Μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά στους πίνακές της απεικονιζόταν ο πόνος και η ταλαιπωρία που χρειάστηκε να υπομένει…
Προσπάθησε, μέσω της ζωγραφικής, να δει τον εαυτό της όπως ήταν: λαμπερά μαύρα μάτια, πυκνά φρύδια που ενώνονταν στο πάνω μέρος της μύτης… Μπορεί να μην ήταν όμορφη, αλλά είχε προσωπικότητα. Και ήθελε να δείξει ότι το ατύχημα και η μοναξιά είχαν σπάσει τα κόκαλα και, εν μέρει, την καρδιά της αλλά όχι τη Φρίντα. Αυτή , η Φρίντα, παρέμενε ολόκληρη ευτυχισμένη και γεμάτη ζωή.
Όταν κατάφερε να σηκωθεί όρθια, πήγε στον Ντιέγκο Ριβέρα, έναν από τους πιο γνωστούς ζωγράφους της εποχής για τις τοιχογραφίες του, και του έδειξε τη δουλειά της. Ο Ριβέρα ήταν ένας μεγαλόσωμος, παχύς άντρας και στα μάτια της φάνταζε τεράστιος σαν ελέφαντας. Είχε παντρευτεί δύο φορές και είχε τη φήμη του καρδιοκατακτητή. Παντρευτήκαν σύντομα και παρά τις διαφορές τους δεν χώρισαν ποτέ. Ένας ανεμοστρόβιλος από συναισθήματα γέμισε την ζωή της με τον Ντιέγκο στο γαλάζιο σπίτι –Casa Azul – όπου γεννήθηκε, έζησε και σήμερα έχει μετατραπεί σε μουσείο αφιερωμένο σ΄ αυτήν.
Περιτριγυριζόταν από μαϊμούδες, παπαγάλους, παγώνια, λουλούδια. Και ζωγράφιζε ασταμάτητα. Οι κριτικοί τέχνης χαρακτήρισαν την τέχνη της σουρεαλιστική, αλλά ποτέ δεν συμφώνησε μ΄ αυτή την άποψη. Οι σουρεαλιστές ζωγράφιζαν όνειρα και πλασματικούς κόσμους. Η Φρίντα, από την άλλη, αποτύπωσε πολύ ρεαλιστικά πάνω στο καμβά ό,τι συνέβαινε μέσα της. Όταν ήταν λυπημένη και αποδυναμωμένη ζωγράφιζε πιο έντονα, πολεμούσε σαν ταύρος τις ατέλειες μιας πλάτης που χρειαζόταν μεταλλικό κορσέ για να σταθεί όρθια και ενός ποδιού που την ανάγκαζε να περπατάει με μπαστούνι.
Το 1952 έγινε μια μεγάλη έκθεση στην Πόλη του Μεξικού αφιερωμένη στην τέχνη της. Μέχρι τότε ήταν κατάκοιτη και ο γιατρός της σύστησε να μη σηκωθεί, αλλά αυτή πήγε όπως και να είχε. Ζήτησε από κάποιον να την μεταφέρει στον χώρο της έκθεσης με το κρεβάτι της. Μόλις την είδε ο γιατρός έβαλε τα γέλια, έκανε μια πρόποση και συνέχισε να πίνει μαζί της, τον Ντιέγκο και όλους τους παρευρισκόμενους.
Στα έργα της ζωγράφισε την αγάπη, τη μεγαλύτερη δύναμη που γνώρισε. Αγαπούσε την αγάπη και αγαπούσε τη ζωή. Προσπάθησε να τη ζήσει σαν ένα τραγούδι που το λες χαρούμενα και εκκωφαντικά…
Θα ήθελες να μοιάσεις στη Φρίντα ;
Να αγαπάς τη ζωή και να είσαι πάντα δυνατή και χαρούμενη, ό,τι κι αν συμβεί.
