Γιάννα
Είναι δυσάρεστο να ζω σε μια κοινωνία στην οποία δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον για μένα, για τα άτομα, δηλαδή, με ειδικές δυσκολίες.
Έχω κινητική αναπηρία και θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζω.
Καθημερινά οι γονείς μου ταλαιπωρούνται, όταν προσπαθούν να ανεβάσουν το αμαξίδιό μου από την μπάρα προκειμένου να πάω σχολείο, εξαιτίας των παρκαρισμένων αυτοκινήτων. Αυτό που με στενοχωρεί πολύ και μου προκαλεί αρνητικές σκέψεις είναι γιατί δεν σκέφτονται τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Παρατηρήστε πως στους δημόσιους χώρους δεν υπάρχει εξοπλισμός για να διευκολύνεται η μετακίνησή μου σε διάφορες υπηρεσίες. Δεν θα αναφερθώ σε χώρους ψυχαγωγίας, όπως κινηματογράφοι και άλλοι τόποι διασκέδασης, όπου νιώθω ότι η πρόσβαση είναι πολυτέλεια για μένα!
Αυτή η πραγματικότητα δεν με κάνει να νιώθω ευγνώμων για τη ζωή μου και εξαιτίας της η καθημερινότητά μου χάνει το νόημα της. Νιώθω περιθωριοποιημένη από την κοινωνία και παγιδευμένη στο σπίτι μου. Γιατί τα άτομα σαν εμένα μην έχουν την ποιότητα ζωής που τους αξίζει; Αν η κοινωνία και η πολιτεία έδειχναν λιγότερη αδιαφορία για μας και εκδηλώνανε έμπρακτα την αλληλεγγύη τους σε όσους το έχουν ανάγκη, όλα θα ήταν διαφορετικά!
Ελένη Κιοσσέ
Ονομάζομαι Μάριος, είμαι 8 χρονών και αντιμετωπίζω την αναπηρία της βαρηκοΐας. Για να μπορώ να ξεχωρίσω καλύτερα τους ήχους φοράω ακουστικό. Η ομιλία μου δεν είναι καθαρή. Κάποια γράμματα δεν μπορώ να τα προφέρω σωστά. Συχνά νιώθω διαφορετικός και δεν θέλω να παίζω με τα παιδιά της γειτονιάς. Η μαμά μου με πολλή αγάπη προσπαθεί να μου δώσει να καταλάβω ότι όλοι είμαστε ίσοι, αν και διαφορετικοί μεταξύ μας.
Ένα απόγευμα πριν μερικές μέρες πήρα την μπάλα μου και κατέβηκα στο πάρκο. Τα παιδιά, όταν με είδαν, ήρθαν να παίξουν μαζί μου χωρίς να τους νοιάζει που εγώ φορούσα ακουστικό και δεν μιλούσα καθαρά. Γίναμε όλοι μια παρέα. Ο ένας έπαιρνε δύναμη από τον άλλον. Αισθάνθηκα ευτυχισμένος. Τι όμορφο να είμαστε όλοι ίσοι σαν μια αλυσίδα που στηρίζεται στην αγάπη, στο σεβασμό, στην προστασία και στην ελπίδα!
Θανάσης Δανιηλίδης
Είμαι ο Θανάσης και είμαι 12 ετών. Έχω κινητικά προβλήματα και πιο συγκεκριμένα είμαι καθηλωμένος σ” ένα αναπηρικό καροτσάκι. Η ζωή στη χώρα που ζω δεν είναι εύκολη για μας. Σχεδόν πουθενά δεν υπάρχουν εγκαταστάσεις για ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Αυτό με κάνει να θλίβομαι και πολλές φορές αισθάνομαι απόγνωση. Ταυτόχρονα όμως με κάνει πιο δυνατό επειδή με βοηθάει να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες και να προσπαθώ να τα καταφέρω.
Πολλές φορές διαπιστώνω ότι οι άλλοι άνθρωποι δεν μας αντιμετωπίζουν ως ισότιμους αλλά σαν να είμαστε κάποιο άλλο είδος ανθρώπων. Αυτό το γεγονός με νευριάζει και με κάνει να αισθάνομαι συχνά αντικοινωνικός. Οφείλουν όμως όλοι να κατανοήσουν ότι δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί, απλά πρέπει να γίνουν κάποιες αλλαγές ώστε να διευκολύνεται και η δική μας ζωή. Δεν χρειαζόμαστε τον οίκτο σας. Συμπαράσταση θέλουμε για να μπορούμε όλοι να ζούμε αρμονικά.
Νεφέλη Ζαρκαντζά
Πώς είναι να έχεις προβλήματα όρασης; Πολύ δύσκολο! Όλοι εμείς που έχουμε αναπηρίες αντιμετωπίζουμε πολλές δυσκολίες, άλλος περισσότερες κι άλλος λιγότερες. Για μένα υπάρχουν πολλά εμπόδια αλλά και προκλήσεις.
Στην πολυκατοικία μου, για παράδειγμα, δεν υπάρχει ασανσέρ. Φανταστείτε λοιπόν πόσο δυσκολεύομαι και χρειάζομαι κάποια βοήθεια για να ανεβοκατεβαίνω με ασφάλεια. Αλλά κι όταν φτάσω στο δρόμο διαπιστώνω ότι τα περισσότερα πεζοδρόμια δεν είναι διαμορφωμένα κατάλληλα, ώστε να μπορούν να μετακινούνται εύκολα άτομα με αναπηρία.
Ταυτόχρονα νιώθω πολλές φορές πως δεν μπορώ να αντιληφθώ τα πράγματα γύρω μου. Ας πούμε, συχνά φοβάμαι πως κάποιος θα με ξεγελάσει ή θα με κλέψει. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αισθάνομαι απομονωμένη και να μην έχω πολλούς φίλους, αφού δεν εμπιστεύομαι εύκολα τους ανθρώπους. Θεωρώ, παρ” όλα αυτά, ότι όλοι εμείς που αντιμετωπίζουμε αναπηρίες δεν πρέπει να τα παρατάμε.
Είδαμε στην τάξη και συζητήσαμε αυτήν την ταινία μικρού μήκους και καταλάβαμε πολλά…
Corto Ian (2018) – Fundación Ian
O Ίαν είναι ένα παιδί 10 ετών από την Αργεντινή. Ο Ίαν έχει εγκεφαλική παράλυση και χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο γιατί δεν μπορεί να κουνήσει τα πόδια του αλλά ούτε και πολύ καλά τα χέρια του. Πολλές φορές φαντάζεται ότι παίζει χαρούμενα με τους φίλους του στην παιδική χαρά αλλά πολύ σύντομα επιστρέφει στην πραγματικότητα, βιώνοντας τους περιορισμούς της αναπηρίας του. Δεν μπορεί να σηκωθεί από το αμαξίδιο, ούτε να μπει στην παιδική χαρά, διότι υπάρχει εκεί ένα συρματόπλεγμα που τον εμποδίζει…
Η ταινία αυτή προσπαθεί να πείσει τον κόσμο να αντιμετωπίζει τα άτομα με ειδικές ανάγκες με ισονομία και ισοτιμία. Το πρόβλημα μπορεί να λυθεί μόνο όταν όλα τα παιδιά ενώσουν τις δυνάμεις τους και βάλουν τον Ίαν στην καθημερινότητά τους. Τότε μόνο θα φύγει το συρματόπλεγμα που λειτουργεί συμβολικά και μοιάζει με τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν αυτά τα παιδιά. Όλοι οι άνθρωποι ανεξάρτητα με το πώς μοιάζουμε εξωτερικά στην ουσία έχουμε τις ίδιες ανάγκες.
