Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το μπάσκετ; Υπήρχε στήριξη από την οικογένειά σας;

Όταν ήμουν μικρός μου κέντρισε το ενδιαφέρον από τις τελευταίες τάξεις του δημοτικού. Είχα ως παράδειγμα κάποια παιδιά από την Ναύπακτο που γυμνάζονταν στο γήπεδο και μέσω αυτών προσπάθησα και εγώ να ασχοληθώ με αυτό το άθλημα, μου άρεσε πάρα πολύ, ήταν ο ελεύθερος μου χρόνος, ήταν κάτι το οποίο με γέμιζε, έβρισκα τους φίλους μου εκεί, οι παρέες μου ήταν οι περισσότερες από το άθλημα αυτό και σιγά σιγά όσο περνούσαν τα χρόνια έβλεπα ότι ήμουν καλός σε αυτό. Σίγουρα είχα στήριξη από την οικογένεια μου αλλά δεν είχα δώσει ποτέ δικαίωμα να παραμελήσω τα μαθήματά μου και να ασχοληθώ με αυτό που αγαπούσα.

Από ποιες ομάδες έχετε περάσει; 

Η πρώτη μου ομάδα ήταν η Ομόνοια Ναυπάκτου. Στην συνέχεια στην ηλικία των 15 πήγα ως υποσχετική σε μια ομάδα του Μεσολογγίου, για να αγωνιστώ στην Α κατηγορία, έτσι ώστε να πάρω αγωνιστικές εμπειρίες, γιατί η ομάδα της Ναυπάκτου αγωνιζόταν στην Γ εθνική τότε και δεν είχα τον πολύ αγωνιστικό χρόνο, στην συνέχεια επέστρεψα στην Ναύπακτο, για δύο χρόνια έπαιξα στην Γ εθνική και παράλληλα εκείνα τα χρόνια ήμουν και στην εθνική εφήβων. Είχα επιλεγεί ως ένας από τους αθλητές από την βορειοδυτική Ελλάδα και είχα 7 συμμετοχές. Στην ηλικία των 18 όταν τελείωσα το σχολείο, παράλληλα πάντα με το διάβασμα, πέρασα στην γυμναστική ακαδημία Αθηνών και πήρα μεταγραφή στην ομάδα του Πανιωνίου που αγωνιζόταν στην Α1 κατηγορία. Έμεινα εκεί για έναν χρόνο, δυστυχώς ήμουν άτυχος, έκανα δύο χειρουργεία στην μέση και την επόμενη χρονιά δεν έμεινα στην ομάδα αυτή. Πήγα μια κατηγορία παρακάτω στην Α2 στην ομάδα του Αρίωνα, εκεί παρέμεινα για δύο χρόνια και στην συνέχεια αγωνίστηκα στο Παγκράτι, στην Γ εθνική. Στην συνέχεια έκανα το βήμα πάλι πιο ψηλά, έπαιξα πάλι σε ομάδα της Α2 κατηγορίας, στον Παπάγου, εκεί όμως πάλι η ατυχία χτύπησε την πόρτα, έπαθα ρήξη αχίλλειου τένοντα που σήμαινε για εμένα ένα σταμάτημα στην επαγγελματική μου πορεία. Ήταν ένας πολύ σοβαρός τραυματισμός και σε συνδυασμό με το πρώτο χειρουργείο που είχα κάνει στην μέση, μου έκοψε τα φτερά. Εγώ από μικρός είχα το μυαλό στο κεφάλι και δεν πέταγα στα σύννεφα παρόλο που ήμουν πολύ καλός στο μπάσκετ και αν συνέχιζα στον Πανιώνιο θα έβγαζα χρήματα, θα ζούσα από αυτό. Δεν σταμάτησα ποτέ στο να κοιτάζω το διάβασμα και τις σπουδές μου. Πράγμα το οποίο φάνηκε σωτήριο στα 24 μου που είχα το δεύτερο χειρουργείο, είχα τελειώσει την γυμναστική ακαδημία και ασχολήθηκα με την δουλεία μου. Δούλεψα στην Αθήνα, έμεινα δέκα χρόνια εκεί και παράλληλα ήμουν στο Δήμο Αθηνών σε θέματα αθλητικού περιεχομένου. Ξεκίνησα την προπονητική μου καριέρα σε μικρά παιδάκια, παράλληλα όμως με αυτό επειδή αυτή η αγάπη για το άθλημα υπήρχε παρόλο τους τραυματισμούς συνέχισα να παίζω σε πιο μικρές κατηγορίες. Μετά από ένα χρόνο επέστρεψα από τον τραυματισμό μου και τελείωσα την καριέρα μου στην ομάδα του Χολαργού.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ομάδα; Θα θέλατε να την προπονήσετε; 

Από μικρός αγαπούσα τον Άρη Θεσσαλονίκης λόγω που αγωνιζόταν ο Γκάλης που αυτός είχε φέρει το μπάσκετ στην Ελλάδα. Αγωνιζόταν στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, έπαιζε με πολύ μεγάλες ομάδες και μου άρεσε αυτή η ομάδα. Όταν έγινα 18 και πήρα μεταγραφή στον Πανιώνιο και παίξαμε κάποια παιχνίδια με τον Ολυμπιακό, με τον Παναθηναϊκό, μου άρεσε η ομάδα στην οποία αγωνιζόμουνα και την υποστήριζα. Στην συνέχεια που έπαιζα σε επαγγελματικό επίπεδο δεν είχα κάποια αγαπημένη ομάδα απλά παρακολουθώ ότι μπασκετικό παιχνίδι γίνεται.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας μπασκετμπολίστας; 

Όπως σου ανέφερα και πριν ο Γκάλης, επειδή με αυτόν μεγαλώσαμε και θεωρώ ότι παρόλο που δεν ήταν ο αθλητής με τα τεράστια χέρια, το πολύ μεγάλο ανάστημα έκανε πράγματα που ήταν πιο μετά από την εποχή του, δούλευε πολύ τον εαυτό του σε θέματα φυσικής κατάστασης προτού πάει στην ομάδα για να κάνει την προπόνησή του πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει τώρα. Τώρα τα παιδιά γυμνάζονται μόνο την ώρα της προπόνησης, τις υπόλοιπες ώρες δεν γυμνάζονται. Τα παιδιά έχουν επηρεαστεί από τα ηλεκτρονικά μέσα και δεν ασχολούνται πολύ με τον φυσικό τρόπο άσκησης και για αυτό το σχολείο πρέπει να δώσει την βάση έτσι ώστε η γυμναστική να είναι τρόπος ζωής των παιδιών.

Τι προσόντα πιστεύετε ότι πρέπει να έχει ένας μελλοντικός μπασκετμπολίστας;

Καταρχήν χωρίς ταπεινότητα δεν κάνεις κάτι, δεν είσαι καλύτερος από τους άλλους επειδή παίζεις μπάσκετ.  Μπορεί κάποιο παιδί να έχει μια κλίση για κάτι άλλο και εγώ μια κλίση στο μπάσκετ, όμως, αυτό δεν μου δίνει το δικαίωμα να δείχνω ότι είμαι ικανότερος στην ομάδα μου. Άρα η ταπεινοφροσύνη είναι το πρώτο που χρειάζεται. Από εκεί και πέρα εκτός από το ταλέντο που πρέπει να έχει ένα παιδί για να φτάσει πολύ ψηλά χρειάζεται να κάνει καθημερινά συστηματική προπόνηση.

Πως νιώσατε στον πρώτο αγώνα που παίξατε ως μπασκετμπολίστας;

Όταν έπαιζα στην Α1 με τον Πανιώνιο δεν είχα πολύ συμμέτοχη γιατί είχα προέλθει από σοβαρό τραυματισμό. Πάντως ο πρώτος μου αγώνας ήταν με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό στο Ο.Α.Κ.Α. όπου εκεί ένιωθα ένα δέος με τους παίχτες που έβλεπα μπροστά μου.

Ποιοι είναι οι στόχοι τον δυο ομάδων για την φετινή σεζόν;

Καταρχήν, η ομάδα της πόλης μας ο ΠΑΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ στην οποία έχω την τιμή να είμαι και προπονητής τα τελευταία 8 χρονιά έχει βάλει στόχο να φέρει όσο το δυνατό όσο περισσότερα παιδιά για να αθληθούν για να αγαπήσουν το άθλημα. Είναι σίγουρο ότι όλα αυτά τα παιδιά που θα παίξουν μπάσκετ κάποια στιγμή μπορεί να ασχοληθούν αλλά μετά να το αφήσουν γιατί μπορεί να μην τους αρέσει τόσο πολύ. Άλλα αυτά που δουλεύουμε στην ομάδα θέλουν να περάσουνε κάποιες αξίες. Ο στόχος του Προμηθέα είναι να παραμείνει στην κατηγορία όσο περισσότερα χρόνια  μπορεί.

Πείτε μας την εμπειρία σας από το πανελλήνιο σχολικό πρωτάθλημα.

Ως μαθητής είχα αγωνιστεί όταν ήμουνα στην γ’ λυκείου και είχαμε καταφέρει να φτάσουμε μέχρι τους 16. Πέρυσι με τα Εκπαιδευτήρια Πάνου παρόλο που ήταν η πρώτη μας χρονιά καταφέραμε να φτάσουμε στον τελικό και να βγούμε 2^η. Ήταν σημαντικό για την πόλη γιατί είχε συμβεί πρώτη φορά!

Όταν οι σχέσεις μεταξύ των συναθλητών δεν είναι καλές, φαίνεται και στο παιχνίδι;

Κοιτάξτε όταν η ομάδα αγωνίζεται σε χαμηλή κατηγορία και δεν είναι τόσο επαγγελματικό το πρωτάθλημα η σχέση των παιχτών πρέπει να είναι πάρα πολύ καλή γιατί τα παιδιά πρέπει να πηγαίνουν για την ευχαρίστησή τους και θα πρέπει ο προπονητής να βάλει σε ένα δρόμο τόσους διαφορετικούς χαρακτήρες και θέλει η σχέση των παιδιών να είναι στενές, να γνωρίζουν τα παιδιά το ένα το άλλο για να μπορούν να παίξουν καλύτερα. Όσο ανεβαίνουμε επίπεδο οι παίχτες επειδή γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν το να βρίσκονται συνέχεια και έξω θεωρώ ότι δεν είναι τόσο αναγκαστικό. Βέβαια μέσα στο παιχνίδι η χημεία που λέμε μιας ομάδας παίζει σημαντικό ρόλο.