Πότε και πώς δημιουργήθηκε το σύμπαν; Ας ξεκινήσουμε από την αρχή των Πάντων. Όλη η μάζα του σύμπαντος είχε συγκεντρωθεί σε ένα μόνο άτομο,  στο οποίο μέσα δεν υπήρχε ύλη και όλες οι δυνάμεις, βαρυτική, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής και ισχυρή πυρηνική έχουν συμπιεσθεί σε μία μόνο υπερδύναμη. Ο χώρος έχει μία αφρώδη υπόσταση και είναι γεμάτος με μαύρες τρύπες και σκουληκότρυπες, οι οποίες δημιουργούνται, καταστρέφονται και ξαναδημιουργούνται. Δεν ξέρουμε ακόμα γιατί αλλά ο χώρος αρχίζει να διαστέλλεται. Αφού συμβαίνει αυτό το σύμπαν ψύχεται και οι θεμελιώδεις δυνάμεις αρχίζουν να ξεχωρίζουν. Αυτό συνοδεύεται από την εκρηκτική μεγέθυνση του χώρου με ρυθμό μεγαλύτερο και από την ταχύτητα του φωτός. Οποιαδήποτε ανωμαλία ή καμπυλότητα σχεδόν εξαλείφεται, σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Αυτή η απότομη διαστολή σταματάει ξαφνικά αν και το σύμπαν συνεχίζει να διαστέλλεται, αλλά με εμφανώς πιο αργό ρυθμό. Από την ενέργεια που υπήρχε γεννάται όλη η ύλη. Ο χώρος αρχίζει να γεμίζει από στοιχειώδη σωματίδια. Εδώ είμαστε στο σημείο που η ύλη κυριαρχεί επί της αντιύλης. Για κάθε ένα δισεκατομμύριο σωματίδια αντιύλης δημιουργούνται περίπου ένα δισεκατομμύριο και ένα σωματίδια ύλης. Η αντιύλη σχεδόν εξαλείφεται και από τα στοιχειώδη σωματίδια ύλης αρχίζουν να δημιουργούνται τα πρώτα πρωτόνια και νετρόνια .Μέχρι αυτό το σημείο, σχεδόν ένα δευτερόλεπτο έχει περάσει. Για τα επόμενα τρία λεπτά οι συνθήκες είναι κατάλληλες ώστε τα νετρόνια και τα πρωτόνια να ενωθούν  σε πυρήνες υδρογόνου, ηλίου και λιθίου, δηλαδή τα χημικά στοιχεία που αποτελούν σχεδόν όλη την ύλη που ξέρουμε. Ωστόσο, ακόμα δεν είναι δυνατή η δημιουργία ουδετέρων ατόμων. Τα επόμενα 380.000 χρόνια, επιτυγχάνεται ο σχηματισμός ατόμων των ελαφρύτερων στοιχείων. Τα φωτόνια πλέον μπορούν να κινηθούν ελεύθερα στον χώρο και το σύμπαν γίνεται για πρώτη φορά διάφανο. Στην συνέχεια το σύμπαν περνάει από έναν σκοτεινό μεσαίωνα που  διαρκεί περίπου 150.000.000 χρόνια. Μέχρι την δημιουργία των πρώτων αστέρων στο σύμπαν υπάρχουν σκόρπια άτομα και η ελαφρώς κόκκινη λάμψη της κοσμικής ακτινοβολίας. Τότε είναι που ξεκινά να δρα η βαρύτητα. Περιοχές με ελάχιστα μεγαλύτερη μάζα συγκεντρώνουν άτομα, σχηματίζοντας πυκνά νεφελώματα. Οι πρώτοι αστέρες και γαλαξίες αρχίζουν να σχηματίζονται μέσα σε νέφη σκοτεινής ύλης. Η θερμοκρασία μέσα στους διάφορους αστέρες μετατρέπει το υδρογόνο σε ήλιο, το ήλιο σε άνθρακα, τον άνθρακα σε οξυγόνο φτάνοντας μέχρι και τον σίδηρο. Όταν αυτοί οι αστέρες πεθάνουν στο σύμπαν θα σκορπιστούν σωματίδια υδρογόνου, αζώτου, οξυγόνου, ηλίου, σιδήρου και στον ανασχηματισμό άλλων αστέρων όλα αυτά τα σωματίδια θα ανασχηματιστούν ξανά, δημιουργώντας έτσι χημικά στοιχεία βαρύτερα και από τον σίδηρο. Αυτοί οι αστέρες από το ίδιο τους το βάρος θα αποκτήσουν σφαιρικό σχήμα και τα απομεινάρια της ύλης θα μπουν σε τροχιά των πλέον υπαρχόντων πλανητών. Συγκεκριμένα στον πλανήτη μας, την Γη, μόλις σταματήσουν οι πολλές συγκρούσεις με αστεροειδείς η ζωή δεν αργεί να εμφανιστεί. Από την στιγμή που εμφανίζεται, δεν σταματάει να εξελίσσεται με αποτέλεσμα… εμάς.

 Πηγές: Wikipedia, Καθημερινή Φυσική

Ιούλιος – Παναγιώτης Ξέκαλος, μαθητής της Β΄Τάξης