Σχολ(ε)ιάΖουμε

Περιγραφή:

Ανάλογα με τα σταφύλια που έκανε κάθε αγρότης είχε και τον δικό του χώρο. Το πατητήρι αποτελείται απο μια δεξαμενή και από ενα πηγάδι 2×2 (πουρλάκι). Έριχναν  τα σταφύλια στο πατητήρι και ΠΑΝΤΑ βράδυ 4-5 άτομα πατούσαν τα σταφύλια με τα πόδια τους και ο μούστος έτρεχε στο πουρλάκι (πηγάδι). Στο πηγάδι είχαν ένα καλάθι και καθώς έπεφτε ο μούστος, έπεφταν τα κουκούτσια και οι ρόγιες των σταφυλιών. Μέσα στο πατητήρι, υπήρχε ενα ξύλο 1,5 μέτρο μάκρος και 40 πόντους πλάτος. Από την μια μεριά είχε σιδεράκια που μάζευαν τα σταφύλια, τα οποία είχαν γίνει τσίπουρο. Έβαζαν το ξύλο από πάνω και ανέβεναν μετά οι αγρότες και τα πατούσαν για βαρος. Κάθονταν περίπου ένα τέταρτο, ή το πολύ μισή ώρα και έτρεχε ο μούστος.

Μετά υπήρχε η διαδικασία της στρυφιλιάς. Η στρυφιλιά, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ένας άξονας σιδερένιος. Πάνω στον άξονα υπήρχε μια ρόδα. Η ρόδα είχε 4 χερούλια, η οποία αποτελείται από καγκελωτό περίβλημα. Σε αυτό το περίβλημα, έριχναν τα τσίπουρα και μετά κατέβαζαν την ρόδα και άρχιζαν να τα στύβουν. Αφότου τα έστυβαν, έβγαινε και ο τελευταίος μούστος. Το άνοιγαν  και τα έβγαζαν έξω από το πατητήρι, τα επεξεργάζονταν και έφτιαχναν το λεγόμενο τσίπουρο που φτιάχνετε μέχρι και σήμερα.

Οι παππούδες και οι γιαγιάδες έβαζαν το τσίπουρο σε κάποια γωνία της αυλής τους και το χρησιμοποιούσαν για τα λουλούδια. Παράλληλα  έφτιαχναν τηγανίτες, έτρωγαν και έπιναν διάφορα ποτά. Κατά το τελείωμα ακολουθούσε πάντα γλέντι και χορός.

Αυτό, γινόταν στα παλιά παραδοσιακά νοικοκυριά τα οποία βλέπουμε μέχρι σήμερα σε μικρές κοινωνίες και χωριά.

Γκλιάτη Ελένη, Β1