Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία, η οποία έχει καθιερωθεί στις 3 Δεκεμβρίου, θα ήθελα μέσα από αυτό το άρθρο να ενημερώσω τον κόσμο για την κατάσταση γύρω από αυτό το θέμα, να αναφέρω τη θέση της κυβέρνησης απέναντι στην αναπηρία και ακόμα να ευαισθητοποιήσω όλους εσάς ώστε να διαμορφώσουμε ένα καλύτερο αύριο για αυτούς τους ανθρώπους.
Καταρχάς, θα ήθελα προτού ξεκινήσω, να ξεκαθαρίσω τι εννοούμε όταν αναφερόμαστε στην αναπηρία. Μπορεί να πάρει οποιαδήποτε μορφή. Άλλοι παρουσιάζουν μια δύσκολη μορφή αναπηρίας ενώ άλλοι μια πιο μικρή που κάνει τον κόσμο να μην είναι σίγουροι αν αυτά τα άτομα είναι ανάπηρα ή όχι.
Παρακάτω αναφέρω πιο συγκεκριμένα τις μορφές της ασθένειας αυτής:
- Κινητική Αναπηρία (π.χ. εγκεφαλική παράλυση, τετραπληγία, παραπληγία κ.λπ.)
- Αισθητηριακή Αναπηρία (Κώφωση, τύφλωση κ.λπ.)
- Ψυχική Αναπηρία (π.χ. μανιοκατάθλιψη, σχιζοφρένεια κ.λπ.)
- Νοητική Αναπηρία (π.χ. αυτισμός, σύνδρομο Down, νοητική στέρηση κ.λπ.)
- Άλλες αναπηρίες (π.χ. βαριές και πολλαπλές αναπηρίες κ.λπ.)
Ποια όμως είναι η θέση που παίρνει η κοινωνία ώστε να βοηθήσει αυτά τα άτομα; Δυστυχώς οι υποδομές που υπάρχουν στις πόλεις είναι δομικά ακατάλληλες για άτομα με κινητικό, κυρίως, δείκτη αναπηρίας. Συγκεκριμένα, οι δρόμοι, που είναι γεμάτοι με αμάξια και άλλων ειδών εμπόδια στα πεζοδρόμια, είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι για τους τυφλούς ανθρώπους. Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα ελάχιστα κτήρια που διαθέτουν ράμπες για τους αναπήρους που κάθονται πάνω σε καροτσάκι, με αποτέλεσμα να αναγκάζονται να μην εισέρχονται σε χώρους που δεν μεριμνούν για αυτούς. Ακόμα και τα σχολεία θεωρούνται ακατάλληλοι χώροι για παιδιά με αναπηρίες καθώς η πρόσβαση σε όλους τους χώρους γίνεται με σκαλιά.
Οι ανάπηροι, εκτός από το ακατάλληλο περιβάλλον της πόλης, όπως προανέφερα, έχουν να αντιμετωπίσουν και άλλων ειδών δυσκολίες, όπως το μπούλινγκ, που τα τελευταία χρόνια συναντάται συχνά στο σχολικό περιβάλλον. Τα θύματα έχουν καταλήξει να είναι όχι μόνο τα παιδιά με αναπηρία αλλά και άλλα τα οποία έχουν πάνω τους κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ή απλά μια αδυναμία την οποία οι ‘’νταήδες’’ εκμεταλλεύονται. Αυτή η ρατσιστική συμπεριφορά πρέπει να σταματήσει και οι θύτες να τιμωρούνται σκληρά καθώς επιφέρουν σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχολογία των ανάπηρων παιδιών που αρχίζουν να πιστεύουν πως δεν αξίζουν τίποτα εξαιτίας της κατάστασής τους, και μερικά βρίσκουν και ως μόνη διέξοδο την αυτοκτονία.
Όλα τα παραπάνω προβλήματα, μπορούν να επιλυθούν όχι μόνο με τη συμβολή της πολιτείας αλλά και κάθε ευαισθητοποιημένου πολίτη. Συγκεκριμένα, νιώθω την ανάγκη να προτείνω κάποιους τρόπους με τους οποίους θα κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο για αυτούς τους ανθρώπους. Αρχικά, πολύ αποτελεσματικό θα ήταν αν ορισμένες ομάδες ανθρώπων, ή ακόμα και μαθητών, αναλάμβαναν να δημιουργήσουν μερικές υποδομές που θα εξυπηρετούσαν τους ανθρώπους με αναπηρία. Πολύ σημαντική θα ήταν και η ένταξη μαθημάτων στα σχολεία που θα ευαισθητοποιούσαν τους μαθητές για το φλέγον αυτό ζήτημα, ώστε να ενημερωθούν καταλλήλως και να λάβουν και αυτοί με τη σειρά τους δράση. Τέλος, θεσπίζοντας νόμους στο σχολικό περιβάλλον ώστε να ελαττωθεί ή ακόμα και να εξαφανιστεί το μπούλινγκ, θα ευνοούσε κατά πολύ τα παιδιά με τις ιδιαιτερότητες που προανέφερα.
Ελπίζω τα λεγόμενά μου να άγγιξαν την ψυχή κάθε ευαισθητοποιημένου πολίτη και οι λύσεις τις οποίες πρότεινα να κινητοποιήσουν τους ιθύνοντες ή ακόμα και τους απλούς πολίτες ώστε να δείξουν την ευνοϊκή τους στάση απέναντι στον ‘’Γολγοθά’’ αυτών των ανθρώπων.
