Την Επέτειο της 28ης Οκτωβρίου τιμούμε το «ΟΧΙ» που απαντήσαμε στο τελεσίγραφο το οποίο στάλθηκε από τον ιδρυτή και ηγέτη του φασιστικού κόμματος Μπενίτο Μουσολίνι. Κατόπιν στα βουνά της Πίνδου γράφτηκε με χρυσά γράμματα το έπος της αντίστασης των Ελλήνων ενάντια στην Ιταλική Πολεμική Μηχανή.
Σήμερα το ελάχιστο που κάνουμε για να τιμήσουμε και να θυμόμαστε όλα αυτά είναι η παρέλαση. Απο τις πρόβες κιόλας έρχονται στο νου μας ακούγοντας τα εμβατήρια όλα αυτά τα μεγάλα κατορθώματα των Ελλήνων και η ανυπομονησία για τη μεγάλη μέρα όλο και μεγαλώνει. Γυρνώντας σπίτι και λέγοντας στους γονείς μου την εμπειρία μου αυτή με έκπληξη μαθαίνω οτι και οι ίδιοι περνούσαν αυτή την «δοκιμασία» και μάλιστα απο το νηπιαγωγείο έως και την τελευταία τάξη του σχολείου.
Είναι κιόλας 10 και μισή το πρωί και βάζοντας το τελευταίο αξεσουάρ της στολής μου τον »μπερέ» χωρίς να το καταλάβω σκέφτομαι όλους αυτούς που έβαζαν το κράνος τοΕυς πριν βγουν απο την κρύα σκηνή τους με λιγοστό ύπνο πεινασμένοι και φοβισμένοι για ακόμα μία μάχη… μα ξαφνικά η φωνή της μαμάς » γρήγορα θα αργήσουμε» διακόπτει αυτή μου την σκέψη και με επαναφέρει στην ασφάλεια του σήμερα χάρη σε αυτούς τούς γενναίους Έλληνες Πολεμιστές.
Εμπρός Μαρς λοιπόν είπε η κυρία Ιωάννα και ξεκινήσαμε με περηφάνια τα πρώτα μέτρα στη Λεωφόρο που αυτή τη φορά δεν ήταν γεμάτη με αυτοκίνητα αλλά με κόσμο που κρατούσε σημαίες και μας χειροκροτούσε σαν να είμασταν εμείς αυτοί που ελευθέρωσαν τη χώρα μας. Μέχρι και τα τελευταία βήματα, τους τελευταίους ήχους της μπάντας και τις επευφημίες του κόσμου τα συναισθήματα που με πλημμύριζαν θα μου μείνουν αξέχαστα σε αυτήν την πρώτη μου παρέλαση.
