Η Κύπρος είναι ένας πολυβασανισμένος τόπος. Από την αρχαιότητα, λαοί διαφορετικοί την κατακτούν και την θέτουν υπό την κατοχή τους. Οι καταπιεσμένοι άνθρωποι του νησιού είχαν ανάγκη να εκφράζουν με κάποιον τρόπο τις σκέψεις και τα έντονα συναισθήματα τους. Στράφηκαν τότε στη μουσική, η οποία στις αντίξοες συνθήκες σκλαβιάς, δουλείας, και καταπίεσης αποτέλεσε το στήριγμα τους για να διατηρήσουν την εθνική τους ταυτότητα. Μέσα από τα Κυπριακά τραγούδια τα οποία επιβίωσαν στο χρόνο, μαθαίνει κανείς για πολλά από τα ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν στο νησί, τις παραδόσεις του, τα ήθη, τα έθιμα και την ψυχή των Κυπρίων.
Κατά την Φραγκοκρατία η μουσική της Κύπρου επηρεάστηκε έντονα από την Γαλλική μουσική, ενώ κατά τα βυζαντινά χρόνια από την εκκλησιαστική μουσική, και γι’ αυτό απέκτησε θρησκευτικό χαρακτήρα. Η βυζαντινή μουσική της Κύπρου συνοδευόταν στις εκκλησίες συνήθως από μουσικά όργανα, όπως ο ποιμενικός αυλός, ο άσκαυλος, ο πλαγίαυλος, το κέρας ή αλλιώς βούκιν , η σάλπιγγα, τα κύμβαλα και τα τύμπανα. Κατά την Τουρκοκρατία, καθώς το νησί ήταν αποκομμένο από την υπόλοιπη Ευρώπη, καλλιτεχνικά και πολιτιστικά δεν επηρεάστηκε από τα ρεύματα της. Τα μουσικά είδη που επικράτησαν εκείνη την περίοδο στην Κύπρο ήταν η βυζαντινή και η παραδοσιακή μουσική.
Μετά την Μικρασιατική καταστροφή, τα τραγούδια, η μουσική και οι χοροί που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες επηρέασαν σημαντικά τον χαρακτήρα της κυπριακής μουσικής στις αρχές του 20ου αιώνα. Οι Κύπριοι που είχαν δεθεί με τους πρόσφυγες Μικρασιάτες, μπορούσαν από κοινού να καταλάβουν τον πόνο από το δύσκολο παρελθόν που βάρυνε και τους δύο λαούς. Τα νέα στοιχεία τους ενσωματώθηκαν σιγά σιγά στη μουσική της Κύπρου, οικοδομώντας και το σημερινό της χαρακτήρα σε συνδυασμό με τη νησιωτική ελληνική μουσική.
Μαρίνα Ναβροζίδου
