Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας αποκαλύπτουν ότι «φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι». Το φως του Χριστού φωτίζει και εμπνέει τον πιστό. Γίνεται ο οδηγός του ώστε να γνωρίσει την προσφορά της αλήθειας, την ειλικρίνεια, την ταπείνωση, την ανάληψη της σαρκός, τους ανθρώπους που η ψυχή τους έχει γεμίσει από το φως του Κυρίου και έχουν την ευλογία να αγαπούν όλους με την αγάπη του Τριαδικού Θεού.
Ένας από τους ανθρώπους που ακολούθησαν αυτόν τον δρόμο είναι ο Επίσκοπος Μεθώνης Γρηγόριος Παπαθεοδώρου, γνωστός ως Μεθώνιος Γρηγόριος. Ο Επίσκοπος γεννήθηκε στο χωριό Άλβαινα Ηλείας το 1770 με καταγωγή από τη Ζούρτσα Ολυμπίας, στην οποία είχε καταφύγει η οικογένειά του επί Τουρκοκρατίας. Καταγόταν από πολύτεκνη οικογένεια και από πατέρα και θείο ιερέα. Ο πατέρας του υπήρξε επίσης πολιτικός προεπαναστάτης. Όλη του, εξάλλου, η οικογένεια, τα τέσσερα αδέρφια του και η μια αδερφή του, πολέμησε στον αγώνα υπέρ της πατρίδας μας.
Ο Γρηγόριος ήταν ένας από αυτούς που είχαν ενταχθεί στη Φιλική Εταιρεία το 1819 από τον Αντώνιο Πελοπίδα. Ο Γρηγόριος Μεθώνης, όπως ονομαζόταν ο Επίσκοπος, πήρε μέρος στον ξεσηκωμό της Μεθώνης στις 26 Μαρτίου το 1821 όπου ανάγκασε μαζί με άλλους οπλαρχηγούς τους Τούρκους να κλειστούν μέσα στο κάστρο της Μεθώνης. Από εκεί έφυγε στην Πύλο για να βοηθήσει, να εμψυχώσει και να συμβάλλει στο να ξεσηκωθούν και οι υπόλοιποι.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν ο επικεφαλής όλων των Αρκαδικών Στρατευμάτων που πήραν μέρος σε πολιορκίες και αλώσεις φρουρίων. Χρημάτισε ακόμη πληρεξούσιος στη Β΄ Εθνοσυνέλευση Άστρους το 1823 και το 1824 ήταν πρόεδρος της Πελοποννησιακής Γερουσίας. Τέλος το 1825 αιχμαλωτίστηκε και φυλακίστηκε στο κάστρο της Μεθώνης, όπου πέθανε μετά από βασανιστήρια που του επέβαλαν οι Οθωμανοί. Δυστυχώς, για μια ακόμη μία φορά πέφτει ένας γενναίος πολεμιστής τόσο άδοξα, όπως οι περισσότεροι γενναίοι που πολέμησαν το 1821, για να μας προσφέρουν την ελευθερία που έχουμε εμείς σήμερα.
Γι’ αυτό θα πρέπει να τους μνημονεύουμε και να τους τιμάμε. Έχουμε χρέος επιπλέον να επιστρέψουμε ως κοινωνία στις αξίες. Οφείλουμε περισσότερο από ποτέ να αναπτύξουμε ιδανικά όπως η ανιδιοτελής προσφορά, η δικαιοσύνη, η αλήθεια. Παράλληλα, θα πρέπει από μικρή ηλικία μέσα από τους φορείς κοινωνικοποίησης, όπως η οικογένεια και το σχολείο, να διδαχθούν οι νέοι την αξία να αγωνίζεσαι για τα ιδανικά σου, να υπερασπίζεσαι τα πιστεύω σου με όλη σου την δύναμη και να μένεις ακέραιος και σταθερός ως χαρακτήρας σε όλες τις περιστάσεις.
Κατερίνα Τσώνη, μαθήτρια Β΄ Επαλ, 4ο Επαλ Καλαμάτας
