Στο τρίτο τεύχος της σχολικής μας εφημερίδας έχουμε τη χαρά και την τιμή να φιλοξενούμε το απολαυστικό αφήγημα με τίτλο «Η ανταρσία των ερωτήσεων» του κ. Πάνου Ζώη, το οποίο παραχώρησε στην εφημερίδα μας. Ο Πάνος Ζώης είναι γνωστός κτηνίατρος της πόλης μας και έχει γράψει ποιήματα θεατρικά έργα και διηγήματα. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό Οδός Πανός και το θεατρικό του έργο «Δείπνο με ανανά» έχει βραβευτεί στον πανελλήνιο διαγωνισμό ερασιτεχνικού θεάτρου Ορεστιάδας το 2021. Θεατρικά του έργα έχουν ανεβάσει επαγγελματικές ομάδες, όπως επίσης διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογές διηγημάτων. Επίσης αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Ηπειρωτικός Αγών» από το 2010. Στις 16 Φεβρουαρίου και στον Πολιτιστικό Πολυχώρο «Δημήτριος Χατζής», παρουσίασε το βιβλίο του «Το Πικάπ». Ευχόμαστε από καρδιάς να είναι καλοτάξιδο.
Ήταν στην πρώτη γυμνασίου που καθόμουν με τον Γιώργο στο ίδιο θρανίο, που μαζί βγάλαμε το δημοτικό και που και εκεί καθόμασταν στο ίδιο θρανίο. Ήταν μια μέρα θολή, χειμωνιάτικη και βαρετή όταν ο καθηγητής των μαθηματικών, ο Καμπουρογιώργης, ένας στριφνός τύπος με λεπτό μουστάκι σαν γραμμή στραβή στο πάνω χείλος, μας ανακοίνωσε τους βαθμούς στο διαγώνισμα που δώσαμε πριν από ένα μήνα. Κι αν δεν ανησυχούσαμε με τον Γιώργο ήταν γιατί ήμασταν σίγουροι πως πήγαμε εξαιρετικά, μέχρι που από το στόμα του μαθηματικού ακούσαμε για δυο εφτάρια, ένα για μένα κι ένα για τον Γιώργο. Κι αν δεν παγώσαμε από τους βαθμούς οφειλόταν στον Γιώργο που ήταν πλακατζής και πέταξε το: εφτά εσύ και εφτά εγώ ίσον δεκατέσσερα, εντάξει δεν είναι και άσχημα. Τα άσχημα, όμως, ήρθαν και για όλους τους άλλους που κανείς δεν πήρε πάνω από εννιά. Στην αίθουσα ακούστηκαν κλάματα, ψιθυριστές βρισιές και κοροϊδίες.
Όταν χτύπησε το κουδούνι για το διάλλειμα, δείχναμε όλοι και όλες σαν απαρηγόρητες χήρες. Είχε περάσει και η δράση του αστείου του Γιώργου και είχαμε γίνει και οι δυο μας ένα με τους άλλους. Μαζευτήκαμε στο γυμναστήριο και απορούσαμε με το πόσο σκράπες ήμασταν που κανείς και καμιά δεν πέρασε έστω τη βάση, μέχρι που η Κατερίνα πέταξε μια μεγάλη αλήθεια: δεν καταλαβαίνω τι λέει ο Καμπουρογιώρης στο μάθημα. Και μετά έδωσε μια κλωτσιά σε μια μπάλα ποδοσφαίρου και έσπασε το τζάμι από την αίθουσα που ήταν απέναντι. Αυτό που είπε, όμως, μας λύτρωσε και τα στόματα λύθηκαν και άρχισαν να μιλάνε και όλοι συμφωνήσαμε πως δεν καταλαβαίναμε τίποτα από το μάθημα του Καμπουρογιώργη και πως κάτι θα έπρεπε να κάνουμε, γιατί αλλιώς θα ήμασταν όλοι χαμένοι. Με τέτοιους βαθμούς από εδώ και πέρα, ποιος άκουγε τη μουρμούρα των γονιών στο σπίτι και όλοι είχαμε σκύψει το κεφάλι να βρούμε λύσεις και λύσεις δεν βρίσκαμε, μέχρι που ο Γιάννης- John – Fireball, ένας ψηλός κοκκινομάλλης, άσσος στο μπάσκετ και στις κοπάνες, είπε κάτι καταπληκτικό, που πράγματι δεν το περιμέναμε από εκείνον: αφού δεν καταλαβαίνουμε τι λέει, να τον ρωτάμε να μας εξηγεί, κι αν εξακολουθούμε να μην καταλαβαίνουμε, να τον ταράξουμε στις ερωτήσεις.
Εντάξει, τον σηκώσαμε στα χέρια και τον πετάγαμε ψηλά επαινώντας τον. Έγινε ο ήρωάς μας. Βρε τι είχε πει ο άτιμος. Και από το επόμενο μάθημα ξεκίνησε από όλους μας ο πόλεμος των ερωτήσεων που ήταν η μόνη μας άμυνα απέναντι στο αλαλούμ μάθημα που έκανε ο μαθηματικός. « Δεν καταλαβαίνω αυτό, ούτε το άλλο, για ξαναπείτε το, να το πάμε πάλι από την αρχή; Μα πως τα λέτε έτσι κύριε; Πιο απλά σας παρακαλώ. Και πιο αργά. Γιατί αυτή η εξίσωση που μοιάζει με την προηγούμενη έχει διαφορετική λύση; Τι σημαίνει άγνωστος χ και ψ;».
Όλη η τάξη ήταν στο πόδι και τον βομβάρδιζε με ερωτήσεις. Στο τρίτο μάθημα μετά το ναυάγιο του διαγωνίσματος, ο Καμπουρογιώργης ίδρωνε, έβηχε, ξεφυσούσε και στο τέταρτο μάθημα βγήκε από την αίθουσα τρέχοντας και φωνάζοντας πως δεν μας αντέχει άλλο.
Το θέμα βέβαια πήρε έκταση. Ο μαθηματικός αρνούνταν να μπει στην τάξη μας αλλά και στις άλλες τάξεις γιατί η δική μας «ανταρσία των ερωτήσεων» μεταδόθηκε σε όλο το σχολείο αλλά και σε άλλους καθηγητές. Ο Θεολόγος ζήτησε μια βδομάδα άδεια να πάρει μια ανάσα και απομονώθηκε σε μοναστήρι, ο Φυσικός άρχισε να μας λέει ανέκδοτα με τα οποία δεν γελούσαμε και απαιτούσαμε να μας κάνει μάθημα και να απαντά στις ερωτήσεις μας, η Φιλόλογος συγκέντρωνε τις ερωτήσεις και μας τις απαντούσε μετά από μια βδομάδα, ο γυμναστής- ναι, κι αυτός- υποχρεώθηκε να μπει σε δίαιτα και να κόψει τα τσίπουρα ώστε να μας δείχνει ο ίδιος πρώτα τις ασκήσεις για τις οποίες είχαμε πάντα ερωτήσεις για τη χρησιμότητά τους πάνω στο σώμα μας.
Έτσι η κατάσταση στο σχολείο έγινε πολεμική. Από τη μια εμείς οι μαθητές (όλοι) που δεν σταματούσαμε να ρωτάμε και από την άλλη οι καθηγητές που βρέθηκαν στη θέση του πολιορκημένου χωρίς δυνατότητα διαφυγής. Αλλά εκείνον τον Καμπουρογιώργη τον μαθηματικό τον είχαμε λυπηθεί. Οι συνάδελφοί του τον είχαν βάλει στο μάτι, γιατί από εκείνον είχαν ξεκινήσει όλα και αναγκάζονταν πια να έρχονται αχάραγα στο σχολείο για να διαβάζουν και ο γυμναστής να κάνει τζόκινγκ στην αυλή για να είναι σε φόρμα.
