Στον Συνοικισμό ζουν πολλοί που έχουν μικρασιάτικη καταγωγή, γιατί εδώ εγκαταστάθηκαν το 1922 οι πρόσφυγες. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και προπάππους μου ο Κώστας και η προγιαγιά μου η Ουρανία, οι γονείς του παππού μου από τη μεριά της μαμάς μου.
Έμεναν στη Μικρά Ασία στα Καράμπουρνα. Πιο συγκεκριμένα, ο προπάππους μου ήταν από το Μουρδουβάνι και η προγιαγιά μου από το Περιστέρι. Ζούσαν ευτυχισμένοι εκεί και αρμονικά με τους Τούρκους. Ο προπάππους μου ήταν μάστορας, χτίστης/ πελεκητής της πέτρας, επάγγελμα που ακολούθησε και εδώ στην Κόρινθο όταν ήρθε. Αυτή του η δραστηριότητα είχε ως αποτέλεσμα να πάρει το επίθετο Μάστορης.
Γνωρίζω πολύ καλά από τον παππού μου τον Πέτρο ότι έργα του ήταν ο Άγιος Κωνσταντίνος στον Σολωμό, ο Άγιος Κωνσταντίνος στο Λέχαιο, η Παναγία Γιάτρισσα στο Λουτράκι και το άγαλμα που απεικονίζει την Ελληνίδα μάνα με το παιδί της στο κεντρικό πάρκο του Λουτρακίου.
Όταν έγινε η Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 αναγκάστηκε να ακολουθήσει τους γονείς του και τα αδέλφια του. Τα κατάφεραν να φύγουν και να έρθουν στην Ελλάδα πρόσφυγες. Όλη τους την περιουσία την άφησαν πίσω.
Η ζωή αρχικά ήταν πολύ δύσκολη για αυτούς. Όταν ήρθαν στην Κόρινθο αντιμετωπίστηκαν με δυσπιστία. Οι ντόπιοι τους κοιτούσαν με καχυποψία. Δεν τους ήθελαν οι περισσότεροι. Όμως όπως όλοι οι πρόσφυγες Μικρασιάτες ήταν πολύ προικισμένοι και εργατικοί. Δούλεψε πολύ σκληρά και κατάφερε να μεγαλώσει την οικογένειά του. Παράλληλα, η γιαγιά Ουρανία, όπως οι περισσότερες γυναίκες βοηθούσε ντόπιες νοικοκυρές στις οικιακές εργασίες. (πλύσιμο, σίδερο, κλπ.), ενώ αργότερα απασχολήθηκε σε γνωστό ζαχαροπλαστείο της εποχής. Εξάλλου είναι γνωστό ότι οι Σμυρνιές ήταν άριστες νοικοκυρές… όταν μαγείρευαν μοσχομύριζαν οι γειτονιές και αναπολούσαν τα ατελείωτα τραπέζια που έκαναν στην πατρίδα τους. Βασική μέριμνά τους, όπως όλων, ήταν να φτιάξουν την εκκλησία τους, την Παναγία.
Τελικά τα κατάφεραν! Ρίζωσαν σε αυτόν τον τόπο και δημιούργησαν ιστορία. Αυτή είναι η ιστορία των προγόνων μου.
